Το Ποτάμι πήρε μέρος σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Στις δύο πρώτες, οι συγκυρίες τού έδωσαν ένα αξιοπρεπέστατο ποσοστό που θα ζήλευε κάθε κόμμα στο ξεκίνημά του. Στην τρίτη  όμως, οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες για να κρατήσει τις δυνάμεις του.

Και, όπως είναι φυσικό, άρχισε η φλυαρία για τις αιτίες της ήττας. Προσωπικά, βρίσκω μονότονη αυτή τη διάθεση κριτικής που εξελίσσεται μετά τα αποτελέσματα της Κυριακής. Ακόμα και από τον ίδιο τον Σταύρο  Θεοδωράκη! Δεν κατάλαβα, υπήρχε κάποια έκπληξη, κάτι αναπάντεχο που δεν μπορούσε να προβλέψει το κόμμα, οι ψηφοφόροι του και γενικότερα οι πολιτικοί αναλυτές; Μα, από τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις ξεκίνησαν να στήνουν ένα ξεκάθαρο σκηνικό πόλωσης, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την τύχη του Ποταμιού. Θα μπορούσε να φτάσει και πολύ πιο κάτω, αν η ΝΔ κέρδιζε τις εκλογές.

Πράγματι, τα διλήμματα της αναμέτρησης της 20ής Σεπτεμβρίου, λειτουργούσαν όλα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, με «δόλωμα» τη διόγκωση της Κεντροδεξιάς. Ο Τσίπρας έτριβε τα χέρια του. Όλο το σύστημα δούλευε για τον επικείμενο θρίαμβο ενός κόμματος που ταλαιπωρεί ολόκληρη τη χώρα, από το 2012. Ο φόβος για την επαναφορά του «κατεστημένου», εξόντωσε το κόμμα Λαφαζάνη και άδειασε το Ποτάμι. Σε σημείο μάλιστα να καταντά «αφελέστατη» η προσποίηση του Μεϊμαράκη που προσπαθούσε να υποστηρίξει το προφίλ του «συνεργάσιμου νικητή».

Άρα, λοιπόν, ό,τι και να έκαναν οι μηχανισμοί του κόμματος, πάλι στα ίδια θα κατέληγαν. Τίποτα δεν θα μπορούσε να αποτρέψει τη συρρίκνωσή του, σε ένα προσωποκεντρικό και φοβικό εκλογικό σύστημα, με εξασφαλισμένη -απ' ό,τι φάνηκε τελικά- την πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος νοιάζεται για τα λάθη του Ποταμιού αυτή τη στιγμή; Το προφίλ, η οργάνωση και το status του κόμματος είναι ζητήματα τα οποία θα έπρεπε να είχαν καθοριστεί εξαρχής και να είχαν  πραγματωθεί από έναν μεγάλο και πανίσχυρο μηχανισμό σε όλη τη χώρα. Ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης επέλεξε τον συγκεκριμένο χαρακτήρα του κινήματος, μη έχοντας στην πραγματικότητα άλλον τρόπο ανάπτυξης από αυτόν που ακολούθησε. Κέρδισε τις «εξετάσεις» στις προηγούμενες εκλογές με «εύκολα θέματα» και έχασε τώρα που δυσκόλεψαν οι συνθήκες.
 
Το Ποτάμι, όμως, δεν είναι σε καμία περίπτωση το κόμμα που μπορεί να συγκεντρώσει τις μεγάλες μάζες κοντά του. Ούτε ο Θεοδωράκης έχει τη δύναμη του «θαυματοποιού» να συνεπάρει τα πλήθη. Δεν πρόκειται, άλλωστε, ούτε Τσίπρας να γίνει ποτέ, ντοπάροντας το θυμικό και την ανωριμότητα των Ελλήνων, ούτε να αποκτήσει  «υπερφυσικές» διαστάσεις, όπως ο Α. Παπανδρέου. Είναι ένα πρόσωπο, που με τη δουλειά  και την αναγνωρισιμότητά του κέρδισε ένα μεγάλο κοινό και κάποια στιγμή λειτούργησε ως καλός «συλλέκτης» κανονικών ανθρώπων στην πολιτική.

Το Ποτάμι απευθύνεται στον λογικό Έλληνα που αξιολογεί πρόσωπα και όχι προσωπεία. Μόνο αυτό. Τίποτα παραπάνω. Ο συνομιλητής του είναι ένας τύπος ανθρώπου ο οποίος επικοινωνεί με έναν κώδικα ορθολογισμού και με ελάχιστη χρήση του θυμικού του. Πόσοι είναι τέτοιοι; Πόσοι Έλληνες στο κάτω κάτω ξέρουν τον Διαμαντούρο, τον Αλιβιζάτο ή έστω αναγνωρίζουν την αξία του Καρκατσούλη ή συμμερίζονται τις προτάσεις του Θεοχάρη;

Γι' αυτό  βρίσκω λίγο υπερβολικούς και ανεπίκαιρους στην ουσία τους, τους προβληματισμούς για τα λάθη στις συγκεκριμένες εκλογές. Ας γίνει συνέδριο, ας σηκωθούν στο βήμα διάφοροι να  δώσουν τις θέσεις τους αλλά το βάθος του ζητήματος δεν αλλάζει. Το Ποτάμι ή θα βρει τον τρόπο και τη γοητεία να πρωταγωνιστήσει στο πολιτικό σύστημα, με δυναμισμό λογικής ή θα  σέρνεται σαν φτωχός συγγενής, οργανώνοντας συνέδρια και αναζητώντας την αυτογνωσία του. Ή θα παράγει πολιτική, αποκτώντας ταυτότητα ή θα αφομοιωθεί στο κατεστημένο της κομματοκρατίας, ως άχαρος μπαλαντέρ των βασικών και πάντα «σεσημασμένων» παικτών.

Το Ποτάμι είναι νέο κόμμα για όλη την Ελλάδα. Όχι μόνο για την Αθήνα. Δεν μπορεί ο ιδρυτής του να εμφανίζεται σαν «προφήτης» παντού και να γιατρεύει ψυχές ψηφοφόρων. Αν έχει τις δυνατότητες, θα πρέπει να  οργανωθεί σε όλη την επικράτεια, στρατεύοντας σημαντικούς ανθρώπους και όχι μόνο «πρόθυμους εργάτες». Καλή η προθυμία αλλά οι τοπικές κοινωνίες  εμπιστεύονται τα δικά τους αναγνωρισμένα  πρότυπα. Τα πρόσωπα που με το έργο και το εκτόπισμά τους εγγυώνται την επικαρπία κάθε συστράτευσης για το μέλλον του κόμματος.

Αλλά αυτό, επιμένω και πάλι, δεν έχει σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών. Ήταν πάντα επιτακτική ανάγκη από την πρώτη μέρα που ο Θεοδωράκης αποφάσισε να μεταφέρει τους «Πρωταγωνιστές» από την οθόνη στην πραγματική αρένα της πολιτικής  ζωής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News