Έτσι όπως πορευόμαστε, έστω στα με τερτίπια και με τσακίσματα της μέσης τύπου ψήφου εμπιστοσύνης/Βαγγέλη Βενιζέλου ή πάλι τύπου μεταΝεοδημοκρατίας/Αντώνη Σαμαρά, προς πρόωρες εκλογές με αφορμή την ανάδειξη Προέδρου ή με βάση ατύχημα διαδρομής (γνήσιο, προσχηματικό -«κοινωνική ευαισθησία του ΠΑΣΟΚ»- ή ακόμη και κατασκευασμένου, εδώ κοιτάξτε προς μεριά Μαξίμου), έχουμε μπροστά μας ένα θεμελιώδες ερώτημα. Το οποίο άλλωστε, ουσιαστικά, θα προδιαγράψει το πολιτικό μέλλον.

Θα είναι οι όποιες επόμενες εκλογές επανάληψη του Μαΐου 2012; Ή του Ιουνίου; Τι ήταν ο Μάιος; Μπορεί κανείς να απαντήσει ότι υπήρξε η απαρχή της πολυδιάσπασης, της θρυμματοποίησης του πολιτικού σκηνικού, με τον παλιό διπολισμό να πηγαίνει περίπατο και με διάφορα φυτά (άλλα δηλητηριώδη όπως η Χρυσαυγή, άλλα παράξενα όπως οι ΑνΕλληνες) νάρχονται στο προσκήνιο. Μπορεί όμως να θεωρήσει και κάτι άλλο: ότι ξηλώθηκε ο χώρος που είχε οδηγήσει έως τότε τα πράγματα -το ΠΑΣΟΚ, όχι δε αναγκαστικά εκείνο του ΓΑΠ- που είχε ταυτισθεί με τις επιλογές και την οδύνη τους. Και δόθηκε το δικαίωμα σ' έναν δυσπροδιόριστο ΣΥΡΙΖΑ να το αντικαταστήσει, στο πιο ριζοσπαστικό. (Φρονούμε ότι το δεύτερο αποτελεί την πιο σημαντική διάσταση: κρατήστε το, αυτό).

Τι ήταν ο Ιούνιος; Εδώ, μια άποψη λέει ότι ήταν η επίσημη επαναβεβαίωση από τον ψηφοφόρο ότι δεν θέλει/δεν δέχεται αυτοδυναμίες, ότι δηλαδή τονώνει την ανάγκη συνεργασιών/συγκυβέρνησης. Μια άλλη άποψη λέει ότι έγινε μια θεμελιακή επιλογή -ολίγον σε αντιπαράθεση με το βασικό λάβαρο ΣΥΡΙΖΑ- υπέρ της εμμονής στη λεγόμενη «ευρωπαϊκή προοπτική». (Εδώ, φρονούμε ότι οι δυο προσεγγίσεις πάνε χέρι-χέρι).

Και τώρα;Τώρα τι θα 'χουμε; Μάιο ή Ιούνιο; Θεωρούμε ότι το πιθανότερο είναι ένας Μάιος που θα πληξει, παρόλες τις εξυπνάδες, τη Νέα Δημοκρατία όσο κι αν αυτή πάει να «παίξει το ΠΑΣΟΚ», δηλαδή να κάνει αντιπολιτευση σε ό,τι η ίδια εφαρμόζει (λόγω της κακιάς Τρόικας). Θα συνεχίσει να διαλύει και το ΠΑΣΟΚ όπως έπραξαν και οι ευρωεκλογές -όσο κι αν πείθει τον Τύπο ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Πιστεύουμε ότι «γεύση Ιουνίου» θα υπάρχει, όχι όμως τόσο ως απόκρουση των αυτοδυναμιών όσο ως επιμονή -περισσότερο ψυχολογική, με λογική ενός ευρωπαϊκού «ανήκειν», παρά απορρέουσα από τον φόβο που ανοήτως σούρνεται- στην ευρωπαϊκή συνέχεια. Έως τότε, πάμε για θέαμα στην Βουλή των Ελλήνων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News