Ωραία, το ένα επίπεδο του φόβου και της απειλής -την εκστρατεία φόβου και απειλής bank run και Grexit κ.λπ., που ανεπνεύσθη (με βάση την εμπειρία του μεσοδιαστήματος Μαΐου-Ιουνίου του 2012) η Νέα Δημοκρατία, ή μάλλον η ηγετική ομάδα περί τον Αντώνη Σαμαρά- απέτυχε. Μπορεί οι φίλοι του εγχειρήματος να θεωρούν ότι η ψαλίδα που δείχνει να κλείνει μεταξύ δημοσκοπικά προπορευόμενου ΣΥΡΙΖΑ και υπολειπόμενης ΝΔ ανάγεται σ' αυτήν την επιλογή: όμως, αν δυο βδομάδες πριν τις κάλπες η συσπείρωση της ΝΔ δεν ανέβαινε, θα ήταν παράδοξο ούτως ή άλλως! Η καμπάνια φόβου/απειλής, έτσι μάλιστα όπως έτρεξε άτσαλα από τα φίλια μίντια, απογοήτευσε ήδη σημαντικά στελέχη του χώρου (όχι δε μόνον "Καραμανλικούς", ό,τι κι αν αυτό σημαίνει πλέον…) που ζητούν να μείνει πίσω η τακτική του φόβου, να περάσουν έστω και την δωδέκατη ώρα στην ελπίδα/προσδοκία – τα γνωστά.

Σ' αυτό το επίπεδο, του προειδοποιητικού φόβου, ήρθε να λειτουργήσει ως μηχανισμός συγκράτησης η εσωτερική συνειδητοποίηση -του ΥΠΟΙΚ, της Τράπεζας της Ελλάδος, των φίλιων τραπεζιτών (υπάρχουν ακόμη…)- ότι τυχόν υπερβολική επιτυχία του χειρισμού "στα γκισέ", κινδύνευε να φέρει το πρόβλημα τόσο νωρίς, ώστε το κόστος να εισπραχθεί απο τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Αυτό θα 'ταν επίφοβα αντιπαραγωγικό, το κατάλαβαν και οι "εύκολοι" οπαδοί της καμπάνιας του φόβου/απειλής. Όσο διήρκεσε, όμως, έφερε στο προσκήνιο μια -ας πούμε- προληπτική άμυνα του ιδίου φυράματος: από τον ΣΥΡΙΖΑ λιγότερο, από τα δικά του φίλια μίντια περισσότερο (ιδίως από εκείνα που βλέπουν τους άλλους να προστρέχουν να γίνουν φιλοΣΥΡΙΖΑ, οπότε θέλουν να κρατήσουν τη θέση τους στη γραμμή) διατυπώθηκαν απειλές για όσους θα διέδιδαν φήμες/φόβους κ.ο.κ.

Απ' εκεί όμως πάει να ανθίσει μια άλλη ποικιλία διαχείρισης δια του φόβου: θα την χαρακτηρίζαμε πειρασμό για έναν ενδεχόμενο ΣΥΡΙΖΑ που θα βρισκόταν σε πρόδηλα ασταθή ισορροπία -π.χ. με οριακή πλειοψηφία δύσκολα χτισμένη, ή και με ανερχόμενη πίεση από τον διεθνή παράγοντα ιδίως στον τραπεζικό-χρηματοπιστωτικό χώρο. Ήδη η μνήμη της πρώτης εποχής του ΠΑΣΟΚ (όταν ήταν, ή πάντως θεωρούσε τον εαυτό του ριζοσπαστικό), με την προσδοκία απειλής από το εξωτερικό, δείχνει πώς μπορεί να επιχειρηθεί η επιστράτευση νομιμοφροσύνης από την κοινή γνώμη: τότε, η προσγείωση ήρθε άμεσα και δεν άφησε ίχνη. Αυτό ακριβώς απομάκρυνε το άλλο ενδεχόμενο διαχείρισης δια του φόβου: των χαμένων της άλλης πλευράς, ότι εκείνο που φοβούνταν ως "αλλαγή καθεστώτος"/regime change θα την περιθωριοποιούσε…

Το λογικό συμπέρασμα θα ήταν ότι η διαχείριση δια του φόβου, η πολιτική της απειλής ούτε πιάνει αλλά και δημιουργεί παρενέργειες. Καταλήγει εύκολα αντιπαραγωγική. Μπορεί και να γίνει ακόμη και αυτοκαταστροφική. Όμως, να, είναι τόσο εύκολη και ευθύγραμμη λύση!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News