Και όμως. Παρά και κόντρα στις ανησυχίες και τις δυσοίωνες εκτιμήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά την κυβερνητική του θητεία με ούριους ανέμους σε ορισμένους τομείς. Ας τους δούμε για να αποκτήσουμε μια καθαρότερη εικόνα:

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε με τα ηνία της εξουσίας, σε μια περίοδο που η ΕΕ βρίσκεται υπό τη γενικότερη πίεση επανεξέτασης του δόγματος, το οποίο διαμορφώθηκε για την υπέρβαση της κρίσης. Πολλές φωνές στην ΕΕ πλέον υποστηρίζουν ότι το συγκεκριμένο «μείγμα» που προκρίθηκε και δοκιμάστηκε, έφερε κάποια αποτελέσματα, ανατροφοδοτεί όμως έναν αδιέξοδο κύκλο. Ο Ρέντσι στην Ιταλία κρατά ψηλά τα λάβαρα της αμφισβήτησης, ενώ οι επικείμενες εκλογές στην Πορτογαλία (τον Σεπτέμβριο) και στην Ισπανία (τον Δεκέμβριο), μπορεί να ενισχύσουν αυτό το ρεύμα πίεσης. Δεδομένου, ότι στην Ισπανία το εναλλακτικό PODEMOS βρίσκεται σταθερά στην πρώτη τριάδα, ενώ στην Πορτογαλία μπορεί το Μπλόκο να μη γνωρίζει άνθιση της επιρροής του, το Σοσιαλιστικό Κόμμα όμως κρατά σταθερά την πρωτιά. Σε τούτη την ανασύνθεση εξάλλου, πρέπει να υπογραμμιστεί ο σημαντικός ρόλος που θα αναλάβει η Γαλλία, η οποία εκ των πραγμάτων κρατά μια κεντρική θέση στο σκηνικό και αναζητά παίκτες εξ αριστερών για να διευρύνει το άνοιγμα του διαμεσολαβητικού της ρόλου. Το γεγονός ότι ο Ολάντ ήταν από τους πρώτους ηγέτες που συνεχάρησαν τον Αλέξη Τσίπρα είναι πολύ δηλωτικό.

Ούριους ανέμους προκάλεσαν ακόμη οι ανακοινώσεις Ντράγκι της περασμένης βδομάδας. Το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων αναμφίβολα διευκολύνει την ποσοτική χαλάρωση και προσπερνά το δόγμα των αμειγώς περιοριστικών πολιτικών -όπως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε προεκλογικά- σε αγαστή συνέργεια με την πολιτική συγκυρία που βρίσκεται υπό αναμόρφωση.

Στην τελική διαδικασία (της διαθεσμικής συμφωνίας) βρίσκεται τέλος το πρόγραμμα Γιούνκερ, που προβλέπει τη συγκρότηση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων, το οποίο θα επιχειρήσει να κινητοποιήσει 315 δισ.ευρώ (σε μια τριετία) σε δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις στα ευρυζωνικά δίκτυα και τα δίκτυα ενέργειας, ενισχύοντας τα προγράμματα των μεσαίων επιχειρήσεων.

Έπειτα δηλαδή από μια 5ετία άκαμπτης προσήλωσης στους κανόνες της περιοριστικής πολιτικής και απόλυτης ξηρασίας σε νέες αναπτυξιακές προτάσεις, στον χάρτη της ΕΕ αυτή την περίοδο κάτι κινείται. Και είναι απολύτως χαρακτηριστική, η «ευγενική» υποδοχή που επεφύλαξε η ευρωπαϊκή ηγεσία στη νέα ελληνική κυβέρνηση – ανάλογη της οποίας δεν είχε καν επιφυλάξει στον Λουκά Παπαδήμο, μολονότι ήταν μέρος του ευρωπαϊκού συστήματος, είχε ευρεία διακομματική υποστήριξη και προσδιορισμένη, σύντομη θητεία.

Από κοντά πρέπει να συνυπολογιστεί, ότι με τη λήξη της Προεδρικής εκλογής, η επόμενη προεκλογική αναμέτρηση που προβλέπεται αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση τον Μάιο 2018. Με άλλα λόγια, η νέα κυβέρνηση θα έχει μια καθαρή τετραετία να εφαρμόσει το πρόγραμμά της, απαλλαγμένη από το άγχος προεκλογικών σκοπιμοτήτων.

Με άλλα λόγια, η νέα κυβέρνηση ξεκινά τη θητεία της με ορισμένα ατού στα χέρια της, όπως ΔΕΝ είχαν αρκετές από τις προκάτοχές της. Ασφαλώς, αυτά τα πλεονεκτήματα δεν αρκούν και πάντως δεν είναι στατικά – έχουν το στοιχείο της δυναμικής, που σημαίνει ότι χρειάζονται ένα συστηματικό σχέδιο πλοήγησης. Και ο Σενέκας είχε πεί, ότι κανένας άνεμος δεν είναι ούριος, αν δεν ξέρεις προς τα πού κατευθύνεσαι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News