Ουδέποτε πίστεψα στη θεωρία των «αθώων ψηφοφόρων». Όχι ότι δεν υπάρχουν εύπιστοι άνθρωποι γύρω μας, ή απελπισμένοι που αρπάζονται από μια υπόσχεση, όπως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του.
Αλλά δεν μπορώ να πιστέψω, ότι υπάρχουν τόσο αφελείς άνθρωποι γύρω μας, ώστε να ψηφίζουν -ας πούμε- με κίνητρο έναν διορισμό και να πιστεύουν, ταυτόχρονα, ότι ψηφίζουν για να πάει μπροστά η Ελλάδα. 

Δεν δέχομαι, επίσης, ότι αποτελούν δικαιολογία τα διλήμματα, που θέτουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τα κόμματα. Τα κόμματα κάνουν τη δουλειά τους. Τι περιμένουμε δηλαδή να πουν; Αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε; Είναι προφανές ότι θα προσπαθήσουν να πείσουν με κάθε τρόπο. Ότι θα πουν «ή εμείς, ή το χάος» και ότι θα χρησιμοποιήσουν κάθε πιθανό ή απίθανο τέχνασμα, προκειμένου να κερδίσουν και την τελευταία ψήφο. Μπορώ να δεχθώ, ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι άνθρωποι των κομματικών μηχανισμών πιστεύουν ειλικρινά ότι λένε την αλήθεια και παλεύουν για το καλύτερο. Αλλά είναι δουλειά του καθενός από εμάς, να ξεχωρίσει ποια διλήμματα είναι υπαρκτά και ποια φανταστικά. Ποια τον αφορούν και ποια υπάρχουν μόνο στο μυαλό αυτού που τα εμπνεύσθηκε…

«Και πώς ψηφίζεις εσύ;» θα ρωτήσει κάποιος. Φυσικά, απαντώντας σε διλήμματα. Αλλά στα δικά μου. Άλλωστε, η επιλογή ενός κόμματος, ή ενός υποψηφίου δημάρχου ή περιφερειάρχη, αποτελεί από μόνη της ένα δίλημμα. Αυτόν ή εκείνον και γιατί; Τη μία ή την άλλη πρόταση, τη μία ή την άλλη πολιτική; Είναι διλήμματα που τα διατυπώνω εγώ, όμως, μέσα στο δικό μου μυαλό. Αποφασίζω μόνος μου. Να δύο, που έχω πρόχειρα, γιατί με απασχόλησαν και θα με απασχολούν μέχρι και το πρωί της ερχόμενης Κυριακής: θα ψηφίσω κόμμα, ή δήμαρχο; Tι θέλω ΕΓΩ από αυτές τις εκλογές;  

Οι πολιτικές είναι μια ευρεία έννοια. Στο επίπεδο του δήμου, όμως, τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα, γιατί μπορεί κανείς να διαπιστώσει με σχετική ευκολία, αν έγινε κάτι μέσα σε μία τετραετία για να βελτιωθούν τα πράγματα. Δεν «ψήνομαι» να χαρίσω την ψήφο μου σε μία παράταξη για λόγους ιδεολογικούς. Και μπορώ να απαριθμήσω παραδείγματα καλών και κακών Δεξιών δημάρχων, όπως και Αριστερών ή Κεντρώων. Μη μου πείτε να δώσω ονόματα. Είναι αστείο να ισχυριστεί κάποιος, ότι δεν θυμάται αντίστοιχα καλούς ή κακούς δημάρχους και από τους τρεις μεγάλους χώρους του πολιτικού φάσματος. Δεν πρόκειται ποτέ να μπω στο «τριπάκι», ότι η ψήφος για το δήμαρχο της γειτονιάς μου (γιατί περί αυτού πρόκειται) πρέπει πάση θυσία να έχει «χρώμα». Αυτή η θεωρία μού θυμίζει υπερβολικά ποδόσφαιρο… Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός; Δηλαδή, επειδή ήταν δεξιοί, ήταν και ίδιοι ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος, ο Αβέρωφ, ο Καραμανλής ο νεότερος και ο Σαμαράς; Και θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί το ίδιο, για τους κεντροαριστερούς Ανδρέα Παπανδρέου, Σημίτη, Γιώργο Παπανδρέου και Βενιζέλο;
Υπεραπλούστευση; Μπορεί, τι να σας πω; Αλλά εγώ πιστεύω στους ανθρώπους. Και ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός…

Έχω κι ένα δεύτερο δίλημμα να μοιραστώ μαζί σας, καθώς οδεύουμε προς την κάλπη των ευρωεκλογών. Έχω γράψει και ξαναγράψει, ότι πιστεύω βαθιά στην ανάγκη ριζικής ανανέωσης του πολιτικού συστήματος. Με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει αυτό; Με την αλλαγή προσώπων; Με νέα κόμματα ή με ανασύνθεση των παλιών; Βρήκα την καλύτερη απάντηση που μπορούσα και με οδηγό αυτήν θα πάρω τις αποφάσεις μου: θέλω να αλλάξει ο αξιακός κώδικας στην κοινωνία και στην πολιτική. Δεν θέλω να κρίνονται οι ιδέες και οι άνθρωποι με βάση ταμπέλες. Θέλω να διακρίνονται στην κοινωνία και στην πολιτική, ο άξιος, ο εργατικός, ο έντιμος και ο αλτρουιστής.
Αυτά είναι τα δικά μου διλήμματα. Με αυτά θα κοιμηθώ το βράδυ της Κυριακής και με αυτά θα ξυπνήσω το πρωί της Δευτέρας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News