Όσοι με ξέρουν, έστω και λίγο, γνωρίζουν ότι είμαι άνθρωπος που επιζητεί συναινέσεις. Η συναίνεση είναι το αμορτισέρ της Δημοκρατίας. Θα σας το επιβεβαιώσουν οι συνδικαλιστές της ΔΑΠ στη Νομική τα δύσκολα για αυτούς χρόνια 1974-1975. Τότε που μεγαλύτερη άνεση κινήσεων είχαν στα αμφιθέατρα οι ομάδες των μαοϊκών και των τροτσκιστών παρά η φοιτητική παράταξη του πρώτου εκλογικά κόμματος, η οποία πλήρωνε το σκληρό αντιδεξιό τσουνάμι στα Πανεπιστήμια, που φυσιολογικά  ακολούθησε την πτώση της δεξιάς προέλευσης χούντας. Η Δημοκρατία όμως στα πρώτα της βήματα ήθελε συναινέσεις. Και τα Πανεπιστήμια δεν θα έμεναν επί μακρόν το γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στο κλίμα στοιχειώδους συνεννόησης που απαιτούσαν οι καιροί. Αυτό, παρα τις ρητορικές αλλα και τις ουσιαστικές αντιπαραθέσεις τους, το κατανοούσαν πλήρως οι Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος. Γι' αυτό και ο καθένας από την πλευρά του και την ιδιαίτερη οπτική του συνέβαλε στη διαμόρφωση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, της καλύτερης και μακροβιότερης ειρηνικής περιόδου ανάπτυξης και δημοκρατικής ομαλότητας.

Λογικά, λοιπόν, θα έπρεπε να είμαι από τους πρώτους που θα καλοδεχόταν κάθε πρόσκληση για συναίνεση διατυπωμένη από κυβερνητικά χείλη. Και όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εξοργίζομαι ακόμα και όταν ακούω δυνάμεις της αντιπολίτευσης να επιδεικνύουν τη δική τους συναινετική διάθεση και μετά να παραπονούνται αφελώς για απουσία κυβερνητικής ανταπόκρισης. Και αυτό όχι γιατί αιφνιδίως έγινα αντισυναινετικός αλλά επειδή τους δύο αυτούς μήνες, εκτός από την οικονομία, ταλαιπωρείται με βάναυσο τρόπο η κοινή λογική και πρωτίστως η γλώσσα επικοινωνίας. Οι λέξεις δεν έχουν χάσει απλώς το νόημά τους, κυριολεκτικά το αντιστρέφουν. Η εκφορά του λόγου, η γλώσσα του σώματος με το κουτσαβάκικο στιλ ορισμένων κυβερνώντων και, κυρίως, η πράξη με την Εξεταστική Επιτροπή προστασίας Καραμανλή, τη μετατροπή του Κοινοβουλίου σε θηριοτροφείο εντός και χώρο αβλαβούς διέλευσης αντιεξουσιαστών εκτός, την εναλλασσόμενη δωρεάν επίδειξη αμερικανοφιλίας και ρωσοφιλίας, την ώρα που εκλιπαρούμε για την ευρωπαϊκή δόση που αξιοπρεπέστατα είχαμε αρχικά αρνηθεί, αυτά και άλλα ων ουκ έστι αριθμός δεν αφήνουν καμία αμφιβολία. Όταν λένε για συναίνεση εννοούν διχασμό. Το θέμα το ανέπτυξε με τον καλύτερο τρόπο ο Κώστας Ρεσβάνης στο άρθρο του «Ο διχασμός πάνω απ' όλα».
 
Εγώ απλώς θα θυμίσω μια κορυφαία στιγμή αντιπαράθεσης στο ελληνικό Κοινοβούλιο ανάμεσα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μιας ουσιαστικής αντιπαράθεσης που προετοίμασε μια ακόμα πιο ουσιαστική συναίνεση. Είναι η γνωστή συζήτηση όπου ο Καραμανλής εξηγεί με γεωπολιτικούς όρους τι σημαίνει το «ανήκομεν εις την Δύσιν» και ο Παπανδρέου του αντιτείνει το «εμείς προτιμάμε η Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες». Όταν κυβέρνησε μετά ο Παπανδρέου, η Ελλάδα παρέμεινε στη Δύση και παράλληλα η εξωτερική πολιτική της χώρας απέκτησε μια μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Όταν ο Σημίτης αργότερα έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ, οι πολιτικές δυνάμεις είχαν ωριμάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι σχεδόν καθολική η επικρότηση της προσθήκης της χειρολαβής από την οποία κρατιέται ακόμα η χώρα.

Μέχρι πρότινος οι σταθερές πάνω στις οποίες κινήθηκε η χώρα -ΕΕ και ευρώ- δεν είχαν αμφισβητηθεί. Εδώ και ένα διάστημα δυναμώνουν και εντός και εκτός Ελλάδας οι ανοικτές ή οι υποδόριες αμφισβητήσεις. Ο λόγος εντοπίζεται και στην έκταση της κρίσης αλλά και στις ανέμελες -στα όρια του τυχοδιωκτισμού- πρακτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σπέρνουν ανέμους δια ψεκασμών, θα θερίσουν θύελλες.

Αδυνατώ, λοιπόν, να αντιληφθώ την κατ' εξακολούθηση επίδειξη συναινετικής διάθεσης από τμήματα της αντιπολίτευσης που δείχνουν καθηλωμένα από την υψηλή δημοφιλία των Τσίπρα-Καμμένου. Αποδεικνύοντας παντελή αδυναμία πολιτικής πρόβλεψης, σέρνονται πίσω από μια μερίδα του κόσμου. Είναι ο ίδιος κόσμος που αύριο θα τους ζητάει τα ρέστα γιατί δεν έκαναν σκληρή αντιπολίτευση ενώ το παγόβουνο απείχε ελάχιστα από τον Τιτανικό. Με δυσκολία συγκρατώ το χαμόγελό μου όταν ακούω προτροπές του τύπου «προχωρείστε στις μεταρρυθμίσεις και εδω είμαστε». Μετά την κατάσταση στην Παιδεία, την ασφάλεια του πολίτη, τα ποσοστά του Κατρούγκαλου, την πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία «αμνηστεύοντα» μεγαλοφοροφυγάδες, τις δαπανηρές παρελάσεις μετά φολκλορικών θεαμάτων, την κατά φαντασία παραχώρηση των πετρελαίων του Αιγαίου στους εμβρόντητους Αμερικάνους, το κινέζικο μαρτύριο με τον ΟΛΠ και άλλα πολλά, είναι φανερό ότι όταν η κυβέρνηση μιλάει για μεταρρύθμιση εννοεί την αναίρεση και των λίγων μεταρρυθμίσεων που έκανε η προηγούμενη. Σε αυτήν την πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει συναίνεση και είναι καλό να πάψουν κάποιοι να παίζουν με τις λέξεις ή να παίρνουν την επιθυμία τους για δυνητική πραγματικότητα. Η ώρα των πραγματικών συναινέσεων θα έρθει με ανατροπή των συσχετισμών. Ας εργαστούμε για αυτήν αντί να περιμένουμε να τους έρθει η φώτιση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News