Όχι, δεν υπάρχουν – δεν νοούνται! – συμψηφισμοί σε τέτοια πράγματα. Όταν δε η συζήτηση εκφεύγει προς την έννοια του παρακράτους, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου μόνον χάρη σε μια σειρά συμπτώσεων και σε ανθρώπους όπως ο Δελαπόρτας και ο Σαρτζετάκης «είδαμε» την πραγματικότητα της παρακρατικής δράσης προτού την εισπράξουμε σ' όλο της το μεγαλείο με την Χούντα, τότε πάντως δεν νοούνται υπεκφυγές.

Συνεπώς: όπως ακριβώς όταν Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου βρέθηκε να συνομιλεί, να επιχειρεί να «καθοδηγήσει» όχι απλώς ακραίο αλλά εμπλεκόμενο σε (κατά την Δικαιοσύνη: γράφτε το, αυτό!) εγκληματική οργάνωση στέλεχος κόμματος, έπεσε το ταβάνι, έτσι και όταν σύμβουλος υπουργού (Δικαιοσύνης, δε, σύμβουλος με αρμοδιότητα και δραστηριοποίηση στον χώρο) ανταλλάσει απόψεις και  νομοθετικού ακόμη περιεχομένου με υποδίκους ή καταδικασμένους (από την Δικαιοσύνη: τώρα τι αποτελεί τρομοκρατική δράση, τι σύσταση και συμμορία/εγκληματική οργάνωση στον χώρο της τρομοκρατίας, αυτή  είναι άλλη υπόθεση…) προκύπτει απαραίτητη διπλή αντίδραση. Η μια είναι εκείνη στον χώρο της Δικαιοσύνης, όπου η παραδοσιακή ταχύτητα κουτσής χελώνας δεν μπορεί σε τέτοια θέματα να θεωρείται απλώς «διαρθρωτικό πρόβλημα της ελληνικής έννομης τάξης». Τα πρώτα βήματα αναζήτησης της αλήθειας/διαλεύκανσης είναι σ΄ αυτή την υπόθεση απόλυτα απαραίτητο να έρθουν γρήγορα, αύριο (η μεγαλόπρεπη, αργόσυρτη συνέχεια ας μας προβληματίσει «αλλιώς»). Η δεύτερη είναι η κυρίως πολιτική. Εδώ, εκείνο που χρειάζεται – άσχετα πώς: παραιτήσεις; αποστασιοποιήσεις; τοποθετήσεις; – είναι να έχουμε θέσεις δημόσιες και ξεκάθαρες. Πάλιν γρήγορα, αύριο – αλλά και θέσεις σταθερές, που να διαρκέσουν. Η παράλληλη παρουσία Παρασκευόπουλου – Καλογήρου – Τζανακόπουλου στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου δεν είναι βέβαιο ότι αρκούν.

Μαντεύουμε την απορία του αναγνώστη: «Μα, τώρα τι κάνεις συμψηφισμούς εσύ, αναφερόμενος έμμεσα στην υπόθεση Τάκη Μπαλτάκου/Χρυσαυγής μαζί μ' εκείνην Τάσου Λάμπρου/Πυρήνων της Φωτιάς;» Όχι. Απλώς, με τεθειμένο ζήτημα παρακράτους – με τις παρακολουθήσεις του, με τις απειλές κατά καθεστώτος ή και κατά ζωής, με την μηντιακή του ανάφλεξη – θεωρούμε ότι το κεντρικό θέμα είναι (α) να συνειδητοποιηθεί ο κίνδυνος φθοράς του πολιτικού σκηνικού (και από δίπλα του πολιτικού προσωπικού), (β) να τηρηθεί με ειλικρίνεια και όχι προσχηματικότητα το «να χυθεί άπλετο φως» από πλευράς Δικαιοσύνης και (γ) όσοι μετέχουν/βρίσκονται να εμπλέκονται σ' αυτού του είδους τις υποθέσεις να ξεκαθαρίσουν – ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά αναλογιζόμενος και τους άλλους με τους οποίους εφάπτεται – την θέση τους.

ΑΚΡΙΒΩΣ ώστε να μην μπει η δημόσια συζήτηση στην λογική των συμψηφισμών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News