Άλλος ένας, λοιπόν, εκ των «εμπίστων» του Γιώργου, ο Χάρης Παμπούκης, πήγε στον κάδο ανακύκλωσης. Μπορεί να τον ξανακούσουμε μετά από μήνες, μπορεί και όχι. Από την Πέμπτη (25/8) δημοσιογράφοι και άλλοι καταναλώνουν φαιά ουσία προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουν την δήλωση παραίτησης, να αξιολογήσουν τις διαρροές, να ζυγίσουν τα υπονοούμενα. Όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν την πεμπτουσία της παραπολιτικής από την οποία βασανίζεται ο τόπος. «Οι σχέσεις με τον πρωθυπουργό παραμένουν άριστες», «η παραίτηση είναι αυτονόητη πράξη αξιοπρέπειας» (τόσο ώστε συγκινήθηκε και ο υπεύθυνος Τύπου του ΛΑΟΣ κ Αϊβαλιώτης), «Σε μια κρίσιμη για τον τόπο στιγμή οφείλουμε να μην υπακούμε σε δογματισμούς και προσωπικές στρατηγικές που δεν εξυπηρετούν τους εθνικούς στόχους». Ας δεχθώ – αν και δυσκολεύομαι- ότι αποτελεί αυτήν την κρίσιμη για το έθνος στιγμή κορυφαίο εθνικό ζήτημα η επανασύσταση του υπουργείου Ναυτιλίας και κυρίως που θα υπαχθεί το Λιμενικό. Να δεχθώ ότι αν δεν εξυπηρετηθεί ο μέγιστος αυτός εθνικός στόχος για τον οποίον ερίζουν τρεις υπουργοί κινδυνεύει η έκτη δόση, μαζί με την σοβαρότητα των εμπλεκομένων. Αλλά ο «έμπιστος» δεν μπορούσε να κάνει κράτει μερικές μέρες , να αφήσει τον «φίλο» του και την κυβέρνηση στην οποία μέχρι προχθές συμμετείχε να σκάσουν ένα χαμόγελο μετά την επιτυχία της υπερψήφισης με ευρύτατη συναίνεση του νόμου πλαισίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση; Έπρεπε την επομένη να κάνει ηρωική έξοδο; Έπρεπε την επομένη οι κκ Χυτήρης και Κακλαμάνης να εξαπολύσουν την πρωτοφανή επίθεση κατά του Μόσιαλου επειδή συμμαζεύει την ΕΡΤ;

Μας ενημέρωσε ο Χάρης Παμπούκης ότι «συμμετείχα στην πολιτική από πατριωτικό καθήκον, αν και δεν συμφωνούσα με όλες τις αποφάσεις οι οποίες ελήφθησαν». Τι ωραίο πράγμα η αοριστία μετά μάλιστα την απομάκρυνση από τον θώκο. Τώρα μπορεί να ισχυρίζεται αφορολόγητα ότι διαφωνούσε με μείζονες επιλογές. Αυτό όμως που εμείς ακούσαμε και ξέρουμε είναι ότι διαφώνησε για το Λιμενικό. Μπορεί να είναι αυτό το πατριωτικό του καθήκον.

Εδώ, λοιπόν, και καιρό ο Γιώργος Παπανδρέου μαδάει την μαργαρίτα. Μετράει εμπίστους που φεύγουν, υποστηρικτές που στρέφονται εναντίον του, άλλους που σιωπούν εμφανώς δυσανασχετώντας, Γι’ αυτήν όμως την κατάσταση το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης έχει ο ίδιος. Μάζεψε γύρω του όσους ορκιζόντουσαν στο όνομα του και όχι σε συγκεκριμένες πολιτικές. Οι περισσότεροι από αυτούς- και ο ίδιος για ένα διάστημα- άφησαν ανυπεράσπιστη (το λέω ευπρεπώς) την περίοδο του εκσυγχρονισμού. Όσο ήταν στην αντιπολίτευση η «συνταγή» κουτσά στραβά δούλεψε. Όταν ήρθε στην  κυβέρνηση και έπρεπε να εφαρμόσει πολιτικές, ορισμένες από τις οποίες είχε αφήσει…. ανυπεράσπιστες, τότε οι έμπιστοι και οι γύρω- γύρω άρχισαν τα πλάγια πηδηματάκια και ορισμένοι τα άλματα.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει δίκιο όταν λέει ότι « ιστορία γράφουν οι παρέες». Εννοεί όμως παρέες ομοϊδεατών, ανθρώπων που εμπνέονται από τις ίδιες αξίες και έχουν τα ίδια προτάγματα. Δεν εννοεί κολλητούς  και «εμπίστους». Γιατί αυτοί κάποια στιγμή ανακαλύπτουν πόσο σημαντικό είναι το Λιμενικό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News