Σε λιγότερο από 20 μέρες, μερικές χιλιάδες άνθρωποι θα μας ζητήσουν να τους δώσουμε δουλειά. Σημαντική δουλειά. (Κι εμείς, σαν καλοί πολίτες και χριστιανοί, θα διαλέξουμε όπως πάντα την κρεμ ντε λα κρεμ των υποψηφίων. Πιστά κομματόσκυλα, στρέιτ λεβέντες, υστερικούς επαναστάτες, θρησκόληπτους τιμωρούς… Για να αποδείξουμε, ακόμα μία φορά, πως όσο πιο άσχετος, αποτυχημένος και μικροπρεπής είναι κάποιος, τόσες πιο πολλές πιθανότητες έχει να κάνει αξιοζήλευτη καριέρα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μέχρι και πρωθυπουργός μπορεί να γίνει).

Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ με ποια λογική, κάποιοι από εμάς στέλνουν στη Βουλή άτομα που πολύ αμφιβάλλω αν θα τους προσλάμβαναν ποτέ σε δική τους επιχείρηση. Ανθρώπους ανίκανους να δημιουργήσουν, να επικοινωνήσουν, να τολμήσουν, να εξελιχθούν. Κι αναρωτιέμαι… μετά από όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια, αυτή τη φορά, αυτήν την τόσο κρίσιμη φορά -όπως λένε και λέμε όλοι- άραγε θα διαλέξουμε προσεκτικά ποιους θα ψηφίσουμε; Ή, θα ακολουθήσουμε τις παραδόσεις και η επιλογή των 300 εκλεκτών θα βασιστεί στις κομματικές προτάσεις αυτοεξυπηρέτησης, σαν να λέμε πρωτοκλασάτα στελέχη και λουκουμάκια δημοτικότητας;

Κι είναι τόσο μα τόσο άδικο, γιατί  είμαι σίγουρη πως σε όλα τα κόμματα -με εξαίρεση τα φασιστοκόμματα- υπάρχουν υποψήφιοι που θα έκαναν τη διαφορά αν τους δίναμε την ευκαιρία. Άνθρωποι με ειλικρινείς κι έντιμες προθέσεις, που θέλουν να εργαστούν και να συνεργαστούν για το συμφέρον μας, που θα αντισταθούν στον κομματικό κανιβαλισμό και στα ψηφοθηρικά  συμφέροντα. Που θα πειθαρχήσουν στο δίκαιο και το ρεαλιστικό κι όχι στην αλαζονεία της κομματικής γραμμής, που δεν θα αντιμετωπίζουν το δημόσιο ως τσιφλίκι τους, δεν θα ουρλιάζουν πάνω σε κάγκελα για το πρόβλημα αλλά θα συζητάνε ανοιχτόμυαλα για να βρούνε τη λύση. Που δεν θα διστάσουν να παραδεχτούν τα λάθη τους και να απολογηθούν γι’ αυτά. Άνθρωποι που αν, ας πούμε, ο αρχηγός της παράταξής τους σταθεί μπροστά σε ένα συνοριακό φράχτη και δηλώσει πως θα αρνηθεί να δώσει νοσοκομειακή περίθαλψη σε μετανάστες, τα μαγουλά τους θα κοκκινίσουν από ντροπή και το στομάχι τους θα ανακατευτεί, και τόσο πίσω όσο και μπροστά από τις κάμερες θα δηλώσουν τη διαφωνία τους και δεν θα προσπαθήσουν να μας πείσουν πως είμαστε ηλίθιοι και δεν καταλάβαμε σωστά κάτι τόσο λάθος.

Θα μου πείτε ψάχνω το αδύνατο. Όχι. Ψάχνω την περίφημη αξιοκρατία, για την οποία όλοι χτυπιόμαστε αλλά στην πράξη τη χρησιμοποιούμε μόνο ως σύνθημα – κι αυτό συχνά εναντίον όσων φθονούμε. Αν, λοιπόν, θα έπρεπε από κάπου να ξεκινήσουμε τον αγώνα για την αξιοκρατία, είναι από τη Βουλή. Ας στείλουμε αυτή τη φορά τους ικανότερους κι όχι τους βολικότερους. Μερικοί από αυτούς είναι ήδη στη Βουλή αλλά πόσα μπορούν να κάνουν ως απειροελάχιστη μειοψηφία και κυρίως πόσο μπορούν να αντέξουν μόνοι εναντίον όλων; Χρειάζονται κι άλλοι, περισσότεροι, πολλοί. Κι αν τους βρούμε και τους προτιμήσουμε και τους  εμπιστευτούμε, κι άλλοι τέτοιοι άξιοι άνθρωποι θα τολμήσουν να ανακατευτούν με τα πίτουρα και να αντιμετωπίσουν τις κότες. Κι όσο πιο πολλούς σωστούς και γενναίους ανθρώπους στέλνουμε στη Βουλή, τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχουμε να αποκτήσουμε καλύτερη δημοκρατία. Αυτή χωρίς τα αδιέξοδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News