Αρκετοί σχολιαστές άρθρων μου στο ptotagon έχουν επικρίνει την εμμονή μου – όπως την χαρακτηρίζουν- στην ανάδειξη του ακροδεξιού κινδύνου. Την θεωρούν υπερβολική και κυρίως αποπροσανατολιστική. Τώρα έχουμε την κρίση σε Ελλάδα και Ευρώπη, τις δόσεις, τους ανεπαρκείς πολιτικούς, η ακροδεξιά σε μάρανε; Τώρα έχουμε «άλλες γάτες να μαστιγώσουμε» και εσύ με τα παλαιοαριστερά σου κολλήματα μεγεθύνεις ένα περιθωριακό φαινόμενο και κινδυνολογείς αποπροσανατολιστικά. Αυτά έλεγαν μέχρι εχθές. Θέλω να πιστεύω ότι μετά το επεισόδιο στην Σχολή Ευελπίδων και την έμπρακτη απόδειξη ότι το αυγό του φιδιού κρύβεται και επωάζεται εδώ δίπλα μας θα γίνουν πιο προσεκτικοί και θα εγκαταλείψουν την μακάρια αδιαφορία τους. Είναι το τρίτο κατά σειρά και το πιο σοβαρό επεισόδιο. Προηγήθηκαν η κατάληψη του προαύλιου του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας από απόστρατους και οι αθλιότητες εφέδρων – και όχι μόνο- στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην Θεσσαλονίκη.

Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι η Ελλάδα κινδυνεύει αύριο το πρωί από στρατιωτικό πραξικόπημα. Ευτυχώς ακόμα μπορούμε να λέμε ότι η ένταξη μας στην ΕΕ και την ευρωζώνη αποτελεί και ασπίδα δημοκρατίας. Όμως όλοι έχουμε αντιληφθεί ότι η μέχρι πρότινος βεβαιότητα για μια δίδυμη ανέφελη πορεία ανάπτυξης και δημοκρατίας  στην ΕΕ έχει δώσει την θέση της στην ύφεση, την ανεργία και την απροκάλυπτη υποβάθμιση των υπερεθνικών θεσμών που εγγυώνται την δημοκρατική κοινοτική νομιμότητα, όπως το Ευρωκοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δεν χρειάζεται να είσαι ιστορικός ή να έχεις διαβάσει το εξαιρετικό βιβλίο του  Heinrich A. Winkler «Βαϊμάρη η Ανάπηρη Δημοκρατία 1918 – 1933» (εκδόσεις Πόλις) για να αντιληφθείς ότι σε αυτό ακριβώς το γλιστερό έδαφος αναπτύσσεται η ακροδεξιά. Αυτό που σοκάρει με τους φιλοχουντικούς Ευέλπιδες, ίσως περισσότερο και από αυτό καθ’ εαυτό το επεισόδιο, είναι η απάθεια των πολιτικών δυνάμεων που τροφοδοτεί με αντίστοιχο εφησυχασμό ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μπροστά σε μια απροκάλυπτη πρόκληση στους δημοκρατικούς θεσμούς και στην ιστορική μνήμη.

Το πιο εντυπωσιακό ήταν το κλείσιμο του ματιού και η θαλπωρή με την οποία περιβάλλουν τα «παραστρατημένα παιδιά» οι ηγετικοί κύκλοι της ΝΔ. Και ας μην βιαστεί κάποιος να αντιτάξει την άμεση και σωστή αντίδραση του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Ο Αβραμόπουλος όπως και άλλοι πολλοί περνάνε άβολα στην ΝΔ και σε κάθε περίπτωση δεν εκπροσωπούν την γνήσια λαϊκοδεξιά καρδιά στους χτύπους της οποίας πάλλεται η ΝΔ του κ. Σαμαρά. Στις εφημερίδες (πχ «Δημοκρατία») και στα blogs που στηρίζουν την παράταξη θα βρούμε είτε καλυμμένη είτε απροκάλυπτη στήριξη. Τίτλοι προκλητικοί όπως «Ποιος φοβάται τους Ευέλπιδες» η κραυγαλέα υποβάθμιση του γεγονότος (νέα παιδιά είναι, είπαν και ένα τραγούδι παραπάνω, θα τους πάρουμε τώρα το κεφάλι για αυτό;) στην καλύτερη περίπτωση σιωπή. Γενικά ένα κλίμα συμπάθειας στα παιδιά όπου εξαίρεται ο αδιαμφισβήτητος πατριωτισμός τους, και η προεξοφλούμενη αποφασιστικότητα τους να πολεμήσουν για την Μακεδονία και την Κύπρο. Τα γνωστά δηλαδή πλυντήρια για κάθε υπερεθνικόφρονα, παρ’ ότι μας οδήγησαν πατριωτικά υπερήφανους σε ακρωτηριασμό της Κύπρου και σε αδιέξοδο στο θέμα της ονομασίας της FYROM. Το γεγονός ότι δείχνουν αποφασισμένοι να πολεμήσουν και κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας (και μάλλον μόνο κατ’ αυτής) δεν συγκινεί την σημερινή ΝΔ. Ο καιρός που ο πατριωτισμός ήταν αυτονόητα συνταγματικός πατριωτισμός μοιάζει πολύ μακρινός για αυτούς που ψαρεύουν ψήφους στα ίδια θολά νερά με τον ΛΑΟΣ.

Ξενίζει όμως και η απουσία προβολής ανάλογης με την σοβαρότητα του θέματος από την παραδοσιακή αριστερά. Προφανώς καταδίκασαν το γεγονός. Αλλοίμονο.  Όμως αν ένας άνδρας των ΜΑΤ ψέκαζε ή βιαιοπραγούσε κατά διαδηλωτή η Αυγή και ο Ριζοσπάστης θα το είχαν κάνει – και ορθά- μέγα θέμα ενώ η Παπαρήγα και ο Τσίπρας θα είχαν καταθέσει – επίσης ορθά- ερωτήσεις για την ώρα του πρωθυπουργού. Εδώ οι αυριανοί αξιωματικοί δεν έφτυσαν μόνο κατά της δημοκρατίας αλλά και κατά της ιστορικής μνήμης για ένα γεγονός μάλιστα όπως το Πολυτεχνείο όπου η Αριστερά της εποχής έβαλε ανεξίτηλη την σφραγίδα της. Φοβάμαι ότι περιορίστηκαν σε μια λίγο πολύ τυπική αποδοκιμασία του γεγονότος γιατί νομίζουν ότι τους περισπά από το καθήκον της ανατροπής της κυβέρνησης του «μαύρου μετώπου», όπως χαρακτήρισε την κυβέρνηση Παπαδήμου η Αλέκα. Η υπερβολή οδηγεί σε πολιτική αχρωματοψία με συνέπεια να μην βλέπεις το βαθύ μαύρο όταν και όπου πράγματι εμφανίζεται.

Το κλίμα μέσα στο οποίο κατέστη δυνατή η προκλητική εμφάνιση των σταγονιδίων καλλιεργήθηκε συστηματικά από την ακροδεξιά και την λαϊκή δεξιά με την βλακώδη ανοχή έως συμμετοχή της ακροαριστεράς και των γειτόνων του περιθωρίου.. Όταν μαζί φώναζαν «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», όταν ζητούσαν κρεμάλες για τους 300 της Βουλής, όταν για ένα μήνα στην πλατεία Συντάγματος δέσποζε το ηλίθιο σύνθημα «Η χούντα δεν έπεσε το 73…» ο απόηχος έφτανε στις τάξεις της Σχολής Ευελπίδων.

‘Όταν διάφοροι καλοπροαίρετοι πικραμένοι η φανατικοί ιεροκήρυκες του λαϊκισμού τύπου Λαζόπουλου ανακαλύπτουν τον μοναδικό αίτιο της κακοδαιμονίας τους στην γενιά του Πολυτεχνείου και απαξιώνουν ανθρώπινες διαδρομές αδιακρίτως, έπρεπε να περιμένουν ότι από την ισοπέδωση της γενιάς θα φτάναμε στην ισοπέδωση του γεγονότος. Το Πολυτεχνείο ήταν μια μπούρδα, είπε ο Εύελπις. Και άντε τώρα να του εξηγήσει ο Λαζόπουλος, ότι ναι μεν το Πολυτεχνείο δεν ήταν μπούρδα, αλλά όσοι το έκαναν- γιατί έχουν ονοματεπώνυμο και τους ξέρουμε, όπως εξ άλλου και τους απόντες- ως γενιά (κάτι θα έχει στο DNA της) κατελήφθησαν από μανία καταστροφής της χώρας και όλοι εκμαυλίστηκαν. Εγώ αδυνατώ να το καταλάβω, πόσο μάλλον ο Εύελπις που ακούει τόσο σοβαρούς κυρίους να βρίζουν εν χορώ την καταραμένη αυτή γενιά. Αφού αυτή η γενιά που αποδεδειγμένα παρήγε το γεγονός είναι έτσι, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση θα είναι και το γεγονός: μια μπούρδα. Σας το έχω ξαναγράψει: ένα από τα αγαπημένα ρητά του Χαρίλαου Φλωράκη ήταν «όταν κατουράς στη θάλασσα, το βρίσκεις στο αλάτι». Παραφράζοντας το μπορούμε να πούμε ότι «όταν κατουράς στη πλατεία Συντάγματος ή στα τηλεοπτικά πλατό, το βρίσκεις στην Σχολή Ευελπίδων».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News