Είναι στο τέλος της καριέρας του. Έχει προσωπικούς στόχους το να βρει ένα τελευταίο συμβόλαιο και να γίνει ρέκορντμαν συμμετοχών στην Εθνική. Η Πολωνία είναι μια θαυμάσια , η τελευταία του ευκαιρία και για τα δύο. Τα δίνει όλα και τα θέλει όλα. Δεν ομολογεί τους προσωπικούς στόχους, μιλά για το εθνόσημο. Κανείς δεν τούμαθε πως χωρίς προσωπικό συμφέρον κοινό όφελος δεν υπάρχει. Γι αυτό και η στάση του είναι επίφοβη. Νοιώθει ντροπή για το τι θέλει και η αντίφαση τον κάνει υποκριτικά ανερμάτιστο. Έβαλε το γκολ κι η Εθνική προκρίθηκε. Έπεσε πριν τον αγγίξουν κι έχασε ένα γκολ, ψάχνοντας με πονηριά το πέναλτι. Και προχθές έχασε άλλο ένα. Όλα αυτός.

Σφαδάζει τόσο υποκριτικά, φωνάζει τόσο ψεύτικα, γι αυτόν το πάθος είναι 100% αποτέλεσμα, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Προσβάλλει την αισθητική και την ποδοσφαιρική νοημοσύνη, απωθεί τόσο έντονα που για χάρη του μπορείς να κλείσεις την τηλεόραση. Τα ξεχνάμε και τον υμνούμε. Κατά βάθος απλά τον αποδεχόμαστε, δεν χαιρόμαστε. Πώς να ταυτισθείς μαζί του; Προκριθήκαμε. Αλλά όχι από τον Μέσι, από τον Καραγκούνη.

Είναι ο πιθανότερος υποψήφιος για πρωθυπουργός. Είναι η τελευταία ευκαιρία της πολυκύμαντης πολιτικής του καριέρας. Δεν έχει πάθος, αλλά ξέπνοη ορμή. Δεν ομολογεί την προσωπική του αγωνία, μιλά για την Πατρίδα. Κανείς δεν του έμαθε κι ετούτου πως χωρίς προσωπικό συμφέρον κοινό όφελος δεν υπάρχει. Η πολιτική, του είπαν, είναι ανιδιοτέλεια, προσφορά, καθήκον. Έμαθε στη ψεύτικη εξιδανίκευση, εγκλωβίζεται στις αντιφάσεις της προσωπικής του ατζέντας. Ο Αντώνης Σαμαράς αν κερδίσει, κι αν γίνει πρωθυπουργός θα είναι το μικρότερο κακό υψωμένο στο τετράγωνο.

Γιατί η Ν.Δ. θα πλειοψηφήσει, όχι τόσο για το καλό της πρόγραμμα αλλά ως ανάχωμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτο λιγότερο κακό. Κι ο Σαμαράς σε αυτή την περίπτωση, θα κυβερνήσει γιατί μπροστά στο επείγον χάλι της Ελλάδας, οικείοι , φίλοι και εχθρικοί σύμμαχοι μπορεί να κλείσουν τα μάτια στις έκδηλες προσωπικές του αδυναμίες. Το μικρότερο κακό και πάλι. Τα όρια της πολιτικής του ικανότητας χαράχθηκαν από την επιμονή του για αυτές τις εκλογές , την δημιουργία της Άνοιξης και το άνοιγμα των αλβανικών συνόρων. Τρία τόσο μοιραία λάθη με χρόνιες επιπτώσεις για τη χώρα. Ιδεοληπτική ανάγνωση γεωπολιτικών αλλαγών το ένα, προσωπικές, δήθεν κρυφές, φιλοδοξίες τα άλλα. Αντιλαμβάνεται το πάθος , την εμπλοκή ως θυσία όχι ως σύνθεση. Λειτουργεί πολωτικά, σχισματικά. Παράγει σύνδρομα φοβικός όχι συντηρητικά. Κι έτσι γίνεται απρόβλεπτος.

Θα μείνουμε Ευρώπη. Αλλά όχι με τον Κ. Καραμανλή, με τον Σαμαρά.

Αν θέλουμε Εθνική, χρειάζεται να αναγνωρίσουμε στους παίκτες το δικαίωμα να έχουν συμφέροντα, άρα να τους παρέχουμε κίνητρα, όχι αναγκαστικά χρήματα.  Να τους βοηθούμε να πεισθούν πως μπορούν να τα εξυπηρετήσουν μέσα από την επιτυχία της ομάδας. Αν θέλουμε πολιτικούς κι Ελλάδα, καιρός είναι να αφήσουμε την υποκρισία μιας ύστερης αριστεροφροσύνης αλλά και παλιάς Ελληνοχριστανοσύνης για το τι είναι πολιτική. Να ξεπεράσουμε τη ρητορική ότι η θυσία ταυτίζεται με το δημόσιο συμφέρον.

Στην πολιτική επιβιώνουν οι υποκριτές κι οι ψεύτες γιατί τους αναγκάζουμε, απαιτούμε την υποταγή τους σε αυτά τα γελοία προστάγματα. Όταν θα τους κρίνουμε από την ικανότητα να συνδυάζουν το δηλωμένο προσωπικό συμφέρον με το κοινό όφελος, τότε στην εθνική ενδέχεται να μην κυριαρχεί ο Καραγκούνης , ούτε στην πολιτική ο Σαμαράς. Και μέσα στα προσωπικά συμφέροντα υπάρχουν και οι αξίες, τα βιώματα και οι μνήμες, το βάρος των εφεστίων θεών που ο καθένας κουβαλά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News