«Κόκκινη γραμμή», redline, όρος στρατιωτικός, που δηλώνει το απώτατο όριο μεταξύ δύο αντιμαχομένων. Η παραβίασή του σημαίνει πόλεμο, κάτι που κάνει την κόκκινη γραμμή «γραμμή θανάτου», deadline. Η ελληνική κυβέρνηση πήγε να διαπραγματευθεί απειλώντας την Ευρώπη ότι θα διαρρήξει τις κόκκινες γραμμές της και βρέθηκε όχι μόνο να έχουν παραβιασθεί οι δικές της κόκκινες γραμμές, αλλά άτακτα να βυθίζει τη χώρα στη ζώνη του θανάτου.

Το άρθρο αυτό, που το περιεχόμενό του είχε διαμορφωθεί στο μυαλό μου από την άνοιξη, και που ήλπιζα να μην το γράψω ποτέ, δυστυχώς τώρα νομίζω ότι πρέπει να διατυπωθεί ως δημόσιος προβληματισμός, γιατί δυστυχώς, όπως είπαν από την κυβέρνηση «η συμφωνία τώρα αρχίζει!». Και δυστυχώς (παρατηρώ ότι έχω ήδη γράψει τρία «δυστυχώς» και δεν ξέρω πόσα θα γράψω μέχρι το τέλος του κειμένου) αρχίζει για την Ελλάδα χωρίς στρατηγική και χωρίς σχέδιο!

Ας ξεκινήσω από τη στρατηγική. Στον Δυτικό Κόσμο η διαπραγμάτευση με «κώδικες». Στην Ανατολή δεν υπάρχει κανένας κώδικας. Όμως στην προκειμένη περίπτωση η διαπραγμάτευση της χώρας μας έγινε στην Ευρώπη που είναι και το πιο δημοκρατικό μέρος του πραγματικού κόσμου. Αντίθετα με αυτά που προβάλλει η λαϊκιστική προπαγάνδα, είτε από δεξιά είτε από αριστερά, στους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς (πολιτικούς, κοινωνικούς, επιστημονικούς) ισχύει ο κώδικας της «ανοχής στο διαφορετικό» και της «συναίνεσης με το αντίθετο» για τη διατήρηση «της συνοχής του Θεσμού». Αυτός ισχύει γιατί πολλά ευρωπαϊκά κράτη έχουν ασκηθεί στο εσωτερικό της χώρας τους και επιβιώνουν χάρη στην τήρηση αυτού του κώδικα μια και αντιμετωπίζουν από πολύ παλιά ισχυρότατα εσωτερικά κινήματα διάσπασής τους λόγω της μη απαρτίωσης των διαφόρων εθνοτήτων της. Αναφέρω ενδεικτικά το Βέλγιο με δύο πληθυσμούς και δύο γλώσσες, την Ισπανία με τρεις γλώσσες και (τουλάχιστον) τρεις πληθυσμούς που ζητούν την αυτονομία τους, τη Γερμανία, που το ότι είναι Ομοσπονδιακό κράτος διαφόρου δυναμικότατος κρατιδίων φαίνεται να μας διαφεύγει, όπως και το ότι είναι σήμερα συνένωση δύο κρατών, συνένωση που διέψευσε τις προσδοκίες και από τις δύο πλευρές. Στην περίπτωση αυτή, όπως μαθαίνει ο κάθε νεοφώτιστος εκλεγμένος σε κάποιον Ευρωπαϊκό Θεσμό, το πρώτο πράγμα το οποίο πρέπει να μελετήσεις είναι τα politics, τις διάφορες δυναμικές συμμαχιών και αντιπαραθέσεων μεταξύ των δυνάμεων (π.χ. κομμάτων, κρατών, γραφειοκρατικών οργανισμών) αλλά και των συγκεκριμένων ανθρώπων που τις εκπροσωπούν. Στη ζώνη μεταξύ του ανεκτού διαφορετικού και του συνεννούντος αντιθέτου μπορεί μια χώρα να διαπραγματευθεί και να πετύχει τους στόχους της εξαντλώντας τα όρια μέχρι εκεί που τίθεται θέμα για τη συνοχή του Θεσμού. Η ελληνική κυβέρνηση αντί να διαπραγματευθεί μέσα σε αυτή τη ζώνη και να διαμορφώσει ένα σχέδιο συμφωνίας αξιοποιώντας τις αδυναμίες συνοχής μέσα στον Θεσμό πήγε από την αρχή με «κόκκινες γραμμές» χάνοντας τη δυναμική της διαπραγμάτευσης. Με την κωλυσιεργία των εργασιών και την ακαμψία της στις κόκκινες γραμμές (οι οποίες συγχρόνως δεν ήταν και τόσο σαφείς άρα προκαλούσαν σύγχυση και στον εταίρο και στον αντίπαλο) συνένωσε τις μη συντεταγμένες μέχρι εκείνη τη στιγμή ευρωπαϊκές δυνάμεις στο να δημιουργήσουν την κοινή τους «κόκκινη γραμμή» που είναι το όριο deadline για τον ευρωπαϊκό θεσμό. Η κυβέρνηση δηλαδή κατάφερε να μεταφέρει εκεί που ήθελε τη μάχη, στο πολιτικό πεδίο, και η μεταφορά αυτή από το οικονομικό στο πολιτικό απέβη μοιραία για την ελληνική κυβέρνηση γιατί η πολιτική συνοχή της Ευρώπης, που τόσο δύσκολα συγκροτείται, δεν θα άφηνε περιθώρια για μη συντεταγμένες αλλαγές στο εσωτερικό της.

Συσπειρωμένη πολιτικά η Ευρώπη ως προς την κυριαρχία των θεσμών της, μέρος του οποίων είμαστε, οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση στο να ανοίξει η ίδια την κόκκινη γραμμή της και να αφήσει την Ευρώπη να επιβάλει αυστηρότατους όρους. Λειτούργησε η Ευρώπη τιμωρητικά, εκδικητικά, παραδειγματικά; Έδωσε το μήνυμα στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες «μην περνάς την κόκκινη γραμμή που με κάνει να κινδυνεύω ως Ευρώπη»; Νομίζω ναι, αν και θα ήθελα να συζητήσω αυτό το σύνθετο θέμα σε ένα άλλο άρθρο.

Αυτά που θέλω σήμερα να τονίσω είναι ότι:

• η προέλαση μέσα από την κόκκινη γραμμή συνεχίζεται
• μαζί με αυτούς που θέλουν την εναρμόνιση της χώρας προς το ευρωπαϊκό και το διεθνές κατεστημένο έρχονται και οι  αυτοί που από την αρχή της ανθρωπότητας κερδοσκοπούν στον κάθε πόλεμο
• η κυβέρνηση δεν έχει κλείσει καμιά συμφωνία
• η κυβέρνηση είναι ανίκανη να αμυνθεί γιατί δεν έχει ολοκληρωμένο σχέδιο να προτείνει που θα την επανατοποθετεί μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
• η κυβέρνηση είναι ανίκανη να κάνει ένα τέτοιο σχέδιο γιατί είναι αντίθετο ως προς τις ευρωφοβικές καταβολές των συνιστωσών της.

Όμως η κυβέρνηση και τα κόμματα που την απαρτίζουν είναι απαραίτητο με τα υπόλοιπα κόμματα να οργανώσουν ένα Σχέδιο Εθνικής Συνεργασίας που θα ορίζεται από δύο κόκκινες γραμμές: η μία θα αφορά τη δημιουργική ανάπτυξη της Ελλάδας, η άλλη τη λειτουργία της μέσα στους κώδικες των ευρωπαϊκών θεσμών. Αλλιώς φοβάμαι ότι όλοι μαζί, και όχι μόνο όσοι αφελώς λεν ότι παίρνουν τις ευθύνες τους, θα περάσουμε την deadline.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News