Ο Τσίπρας τζογάρει  άγρια. Απ' ό,τι φαίνεται θα στεγνώσει τα πάντα -τράπεζες και συντρόφους- μέχρι το τέλος του μήνα. Από τη μια προκαλεί δέος στους βολεμένους που χαριεντίζονται με τη διέγερση των παιγνίων και από την άλλη τρομάζει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους της αγοράς που αγωνιούν αν θα έχουν το μαγαζί τους ως τον Σεπτέμβριο. Κατά έναν περίεργο τρόπο, υπάρχουν μεγάλες μάζες ανυποψίαστων πολιτών που δεν μπορούν να κατανοήσουν μια δυσάρεστη εξέλιξη των πραγμάτων. Είναι αυτοί με τις «ναρκωμένες» συνειδήσεις, από την ασφάλεια  δεκαετιών. Συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι και σκληροπυρηνικοί αριστεροί -συνδικαλιστές και λούμπεν στοιχεία- που μεγάλωσαν με το όραμα της «σοβιετίας».

Όπως και να το κάνουμε, συμπληρώσαμε φέτος  35 χρόνια σε ένα προστατευμένο ευρωπαϊκό περιβάλλον που δίνει ακόμα την αίσθηση της ευθύγραμμης αφήγησης σε ολόκληρη την κοινωνία. Η χώρα δεν είναι πια η τριτοκοσμική Ελλάδα του 1960 ούτε και οι κυβερνήσεις της εξαρτώνται σε τόσο μεγάλο βαθμό από τον αμερικανικό παράγοντα, όπως συνέβαινε όταν η πρεσβεία της Βασιλίσσης Σοφίας «συμμετείχε» στη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου. Με λίγα λόγια, ο Τσίπρας τζογάρει γιατί εκμεταλλεύεται την αδυναμία αντίληψης του κινδύνου της μεγάλης μάζας της κοινωνίας. Ακόμα και αυτής που δηλώνει ότι πάση θυσία επιθυμεί την παραμονή στο ευρώ. Πολύ απλά γιατί δεν παίρνει στα σοβαρά το «πάση θυσία».

Το ζήτημα, όμως, είναι ποιο είναι το διακύβευμα. Ποιο είναι το δίλημμα. Ποια είναι η απόφαση που πρέπει να παρθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. Εδώ και τέσσερις μήνες δεν έχουμε καταλάβει. Από τη μία, είναι τα ασύστολα ψεύδη που διοχετεύονται στην κοινή γνώμη -οι δανειστές λένε ας πούμε πως δεν ζητούν μείωση συντάξεων ούτε αύξηση του ΦΠΑ- και από την άλλη είναι η απίστευτη πρόκληση της συγκυβέρνησης που επιμένει να υπερασπίζεται μόνο ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και μάλιστα το πιο αντιπαραγωγικό. Μα, δεν είναι τελείως σουρεαλιστικό ένας πρωθυπουργός δυτικού κράτους να παίζει κορώνα-γράμματα το μέλλον της χώρας του για να προσλάβει καθαρίστριες, εργαζόμενους στη δημόσια τηλεόραση και να εξασφαλίσει τη συνέχεια των συντάξεων σε ανθρώπους κάτω των 62 ετών; Η διαφορά των μέτρων που λέει ότι τους χωρίζει είναι τα δύο δισ. που μπορεί να πάρει μόνο από αυτές τις συντάξεις. Και στο κάτω-κάτω, ποια συμφωνία μπορεί να διασφαλίσει ότι τα σημεία της θα εφαρμοστούν, με υπουργό τον Λαφαζάνη, τον Στρατούλη και τον Κατρούγκαλο!

Πού θα οδηγήσει δηλαδή το ρίσκο και το χοντρό παιχνίδι του πρωθυπουργού; Ακόμα κι αν υποχωρήσουν οι δανειστές, δεν υπάρχει αντικείμενο κατάκτησης. Δεν υπάρχει βραβείο, κέρδος, νίκη ουσίας για τον Τσίπρα. Γιατί ο υποτιθέμενος ενθουσιασμός της κοινοβουλευτικής ομάδας πολύ γρήγορα θα χαθεί, όταν προκύψουν τα τεράστια προβλήματα της παραγωγικότητας, της ανάπτυξης και της περαιτέρω χρηματοδότησης της οικονομίας.
Όσο, βέβαια, για την αναδιάρθρωση του χρέους ή και τη μερική διαγραφή του, δεν νομίζω ότι θα βρεθεί Ευρωπαίος που θα την ψηφίσει στο κοινοβούλιό του, για να μπορεί ο Καμμένος να κλείνει «δουλειές» ή να προσλαμβάνει κόσμο ο Κατρούγκαλος. Άρα λοιπόν; Από πού πηγάζει αυτή η ασήκωτη «μαγκιά» του Αλέξη; Τι τον κάνει, δηλαδή, να μην φοβάται τις εξελίξεις που θα τον πάρουν από κάτω; Είναι μόνο ανευθυνότητα τυχοδιώκτη και διανοητική ανεπάρκεια; Ή μήπως γίνονται πράγματα στην πλάτη της κοινωνίας που δεν τα γνωρίζουμε;

Το σίγουρο είναι πως αυτήν τη στιγμή, μετά την ανακοίνωση πως δεν πρόκειται να πληρώσει το ΔΝΤ στο τέλος του μήνα, κρατάει σε ομηρία ολόκληρη τη χώρα. Σαν αεροπειρατής που ζώθηκε τα εκρηκτικά και απειλεί να πέσει στους δίδυμους πύργους, χωρίς βέβαια τη συγκατάθεση των ανυποψίαστων  επιβατών. Και από αυτούς, στην πραγματικότητα, μόνο ένα 4% του κόμματός του θα συναινούσε στο μεγάλο «κόλπο» της ρήξης.
Ίσως έχουμε μπροστά μας μια παγκόσμια πρωτοτυπία ρίσκου από ένα τυχοδιωκτικό φαινόμενο, εγκλωβισμένο στα φαντάσματα της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Ίσως, πάλι, κάποιοι παγκόσμιοι παίκτες αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν την τερατογένεση του πολιτικού συστήματος και να διαλύσουν το ευρώ.

Όπως και να 'χει, η συμφωνία που στο τέλος θα επιτευχθεί, είναι το λιγότερο που θα έπρεπε να μας απασχολεί. Η αφήγηση του ελληνικού ζητήματος δεν τελειώνει ούτε στο επόμενο Eurogroup ούτε και στο τέλος του μήνα. Μετά τις εκλογές της 25 Ιανουαρίου βρισκόμαστε σε μια συνεχή ομηρία που δεν πρόκειται να τελειώσει χωρίς απώλειες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News