Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ξαναπρότεινε στη «Δημοκρατική Αριστερά» κοινή κάθοδο στις εκλογές, τις Ευρωεκλογές έστω ή τις αυτοδιοικητικές. Η ηγεσία της «Δημοκρατικής Αριστεράς» απέρριψε απερίφραστα μια τέτοια προοπτική και την επόμενη μέρα ο Βενιζέλος διευκρίνισε πως επρόκειτο τάχα για παρεξήγηση, ότι ποτέ δεν είχε εισηγηθεί κάτι τέτοιο. (Μου θύμισε εν προκειμένω τον δεκαπεντάχρονο εαυτό μου, που όταν κατάφερε επιτέλους να βγει ραντεβού με το κορίτσι των τότε ονείρων του, έσπευσε καθοδόν για το σινεμά να του δηλώσει πως οι προθέσεις του είναι απολύτως φιλικές, πως δεν τη βλέπει -προς Θεού!- ερωτικά. (Ο φόβος της χυλόπιτας γεννά παραφροσύνη…) 

Εκ πρώτης όψεως, η «Δημοκρατική Αριστερά» πράττει απολύτως συνετά. Ο εναγκαλισμός με το Πασόκ, το οποίο -καλώς ή κακώς- έχει ενοχοποιηθεί για την οικονομική κατάρρευση μυριάδων ελληνικών οικογενειών κατά την τελευταία τριετία, μονάχα να τη βλάψει θα μπορούσε. Άσε που το εμφύλιο πνεύμα που επικρατεί εντός του Πασόκ, ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ της νυν και της απελθούσης ηγεσίας του, δεν παρέχει καμιά σιγουριά για τη διάρκεια και τη σταθερότητα του πάλαι ποτέ κραταιού Κινήματος. Άσε που εάν συνεργάζονταν τα δύο κόμματα, διόλου δεν αποκλείεται οι δαιμόνιοι εκλογομάγειροι της οδού Ιπποκράτους -οι οποίοι μάλλον θα επιστρέψουν σύντομα, καθώς διαβάζω, στη Χαριλάου Τρικούπη- να τα κατάφερναν έτσι ώστε οι εκ της Δημάρ προερχόμενες ψήφοι να ενίσχυαν τελικά εκ του Πασόκ προερχόμενους υποψηφίους. «Κάλλιο μακριά κι αγαπημένοι», ανεφώνησε συνεπώς η πέριξ του Φώτη Κουβέλη ηγετική ομάδα της Δημάρ.

Κάλλιο μακριά και αγαπημένοι; Είναι καιρός ακόμα -ελπίζω- να τεθούν δύο ερωτήματα πάνω στα οποία θα έπρεπε να στοχαστεί και να αναστοχαστεί ο καθένας μας, μην εκλαμβάνοντας καμία απάντηση ως αυτονόητη:

Έχει, καταρχήν, λόγο και περιθώριο ύπαρξης στη σημερινή Ελλάδα ο πολιτικός χώρος, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται άλλοτε ως «ευρωπαϊκή αριστερά», άλλοτε ως «κεντροαριστερά» κι άλλοτε ως «σοσιαλδημοκρατία»; Διαθέτει ένα πρόταγμα σαφές και ρεαλιστικό, που να μπορεί να εμπνεύσει και να συσπειρώσει όχι μονάχα τους φορείς προσωπικών φιλοδοξιών αλλά και τους απλούς -πλην όχι απλοϊκούς- πολίτες;

Υπάρχουν, δεύτερον, μείζονες και αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις της «Δημοκρατικής Αριστεράς», του Πασόκ και των ποικίλων ομάδων και «πρωτοβουλιών», οι οποίες ξεφυτρώνουν εδώ και κάνα δυο χρόνια με εμπνευστές πρώην υπουργούς και γενικώς «προσωπικότητες» και ανθούν κυρίως ή αποκλειστικά στα social media;

Από τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, κρίνεται η συνέχεια της συζήτησης:

Εάν η απάντηση στο πρώτο είναι «Όχι», ο προβληματισμός λήγει ακριβώς εδώ. Πασόκ, Δημάρ και τα παρελκυόμενά τους μοιραία θα φθίνουν μέχρις αφανισμού και τα ιμάτιά τους θα διαμοιραστούν ανάμεσα σε μιαν διευρυμένη Νέα Δημοκρατία -με νέο ενδεχομένως όνομα- και σε έναν κάπως προσγειωμένο, κάπως νουνεχή Σύριζα. (Αυτό, εικάζω, θα επιθυμούσαν διακαώς τόσο ο Αντώνης Σαμαράς, όσο και ο Αλέξης Τσίπρας…)

Εάν η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι «Ναι» και στο δεύτερο «Ναι» επίσης, τότε ο χώρος καλώς παραμένει κατακερματισμένος. Όποιος αισθάνεται σοσιαλδημοκράτης είτε αριστερός φιλελεύθερος, ας στύψει το μυαλό του κι ας επιλέξει μεταξύ της Δημάρ, του Πασόκ του Βενιζέλου, των ποικιλώνυμων «ορφανών» του ΓΑΠ ή ακόμα και της «Δράσης», που αλληθωρίζει εσχάτως προς τα αριστερά της…  Ας επιλέξει όχι με “like” στο facebook, αλλά με ψήφο στην κάλπη.

Εάν, τέλος, η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι «Ναι» και στο δεύτερο «Όχι», ένας και μόνος δρόμος ανοίγεται: Η ταχεία και ειλικρινής ενοποίηση του χώρου -ενοποίηση και όχι ομογενοποίηση- που θα του ξαναδώσει πνοή παράταξης, που δεν θα λειτουργήσει αθροιστικά αλλά πολλαπλασιαστικά. Αυτός ο δρόμος αναγκαστικά περνάει μέσα από τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων της Κεντροαριστεράς και την οικειοθελή απόσυρση των σημερινών επικεφαλής τους, οι οποίοι θα τιμώνται ως ευδοκίμως εκπληρώσαντες τον ιστορικό τους ρόλο. Αυτός ο δρόμος απαιτεί -και για συμβολικούς ακόμα λόγους- καινούρια πρόσωπα στο τιμόνι.

Η έμφυτη αισιοδοξία μου δεν φτάνει ως το σημείο να πιστεύω πως οι πολιτικοί αρχηγοί και οι κομματικές γραφειοκρατίες -τα «επαγγελματικά στελέχη» που ψωμίζονται από την εύνοιά τους- θα βρουν τη γενναιότητα να παραμερίσουν. Πολύ φοβάμαι, συνεπώς, ότι στις προσεχείς εκλογές θα παρακολουθήσουμε -μεταξύ άλλων- και ένα «ντέρμπι ουραγών»: Πασόκ-Δημάρ. Δεν τους αξίζει, ενδεχομένως, κάτι τέτοιο. Ούτε όμως και στην ΑΕΚ άξιζε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News