Τώρα, που φεύγει το καλοκαίρι, πολλοί συνειδητοποιούμε ότι σταδιακά παύουν να τραγουδούν τα τζιτζίκια. Και ο καθένας κάποια στιγμή το έχει διερωτηθεί: πόσο ζουν τα τζιτζίκια; Οι περισσότεροι θα σου πουν/θα σκεφθούν: «Ένα καλοκαίρι».

Η αλήθεια -αυτό λένε τα βιβλία πάντως- είναι πως τα τζιτζίκια έχουν πολύ-πολύ μεγαλύτερο κύκλο ζωής. Φθάνει μέχρι και τα 17 χρόνια. Όμως, σχεδόν το σύνολο της ζωής τους τα τζιτζίκια το ζουν καταχωνιασμένα στην γη, στο χώμα, ως προνύμφες/νύμφες. Όταν επιτέλους βγουν στον αέρα, για να γεμίσουν τον χώρο με το τραγούδι/τρίξιμό τους, για να συνοδεύσουν τα καλοκαίρια μας (ή: να ταράξουν τα νεύρα κάποιων, ή: να δώσουν φόντο σε Αισώπειους μύθους), ζουν κάποιες μόνο βδομάδες. Γύρω στις έξι βδομάδες, ούτε καν ένα ολόκληρο καλοκαίρι.

Πριν κάποιους μήνες, στις φιλόξενες στήλες του protagon είχαμε πει για τον κίνδυνο η «Πρώτη φορά Αριστερά» να αποβεί «Πρώτη και τελευταία φορά Αριστερά». Καλοί φίλοι συριζαίοι -υπάρχει το είδος!- μας επετίμησαν. Κάποιοι -οι πιο κοντινοί στην άσκηση της εξουσίας, παρατηρήσαμε- μας έκοψαν την καλημέρα. Εκείνο που τώρα προβάλλει, όχι δε μόνον για τον γυάλινο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτή ακριβώς η απειλή! Να έχει διανύσει μια μακρά, αυτοπροστατευμένη πορεία στον ασφαλή πλην χωμάτινο κόσμο της αντιπολίτευσης. Να το 'χει καταφέρει να βγει στον αέρα, στον μεγάλο έξω κόσμο. Να 'χει κάνει εντύπωση, φασαρία, συντροφιά σε πολλούς, να 'χει φέρει αλλεργία σε άλλους. Αλλά τη διακυβέρνηση να την έχει κρατήσει για εξαιρετικά βραχύ διάστημα -έξη με εφτά μήνες αντί για τις βδομάδες του τζιτζικιού.

Ύστερα; Ύστερα πάλι προνύμφη-νύμφη στην αυτοεπιβράβευση της αντιπολίτευσης; Οι καλοί φίλοι συριζαίοι -το είδος υπάρχει, ακόμη- θα 'καναν καλά να το σκεφθούν. Αληθινά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News