Αντώνης Σαμαράς, Recep Tayyip Erdoğan, Sali Berisha. «Βαλκανική τριλογία» (έστω κατά δυο μέρη), «πρώην Οθωμανικό τρίγωνο» ή ό,τι άλλο θες. Ο,τι και να πεις, μέσα θα είσαι. Ούνα φάτσα-ούνα ράτσα, που λένε και οι φίλοι μας οι Ιταλοί. Αναμφίβολα, κάποιον εκ των τριών θα αδικήσει η σύγκριση, πάντα κάποιον αδικούν οι συγκρίσεις, αλλά τα πεπραγμένα τους, οδηγούν αμετάκλητα την επιθυμία αυτή. Και για τους τρεις, οι μέρες προκύπτουν «γκαστρωμένες» και λίγοι μπορούν να προβλέψουν με απόλυτη σιγουριά τι θα «γεννήσουν». Και αν για τους δυο πρώτους «η γκάστρωση» προέκυψε κάπως ξαφνικά (;), ο τρίτος είναι «στις μέρες του», μιας και την Κυριακή, θα ξέρει αν θα συνεχίσει να «σώζει» κι άλλο τον λαό του. 

Και οι τρεις, ηγούνται συντηρητικών κομμάτων. Ο δε Recep, πιο συντηρητικού-δεν γίνεται. Όπως καλή ώρα, ο κύριος Σαμαράς, και ο Berisha -εκλεγμένος μετά βαΐων και κλάδων με τη λαϊκή απαίτηση και δίψα «να τα αλλάξει όλα», έστω και αν προερχόταν από τον στενό κύκλο του δικτάτορα Hoxha- ανέλαβε να φέρει εις πέρας «τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». Τι κατάφερε; Ξερίζωσε εκ θεμελίων οποιαδήποτε προηγούμενη υποδομή -αυτή που ήταν- έδωσε εντολή «να καταστραφούν όλα τα διεφθαρμένα και αμαρτωλά» υπολείμματα των κομμουνιστών – όπου «διεφθαρμένα και αμαρτωλά» βλέπε νοσοκομεία, σχολεία, συνεταιρισμοί, όλες οι ΔΕΚΟ, όλες οι παραγωγικές μονάδες στη χώρα. Τα πάντα. Σε κάθε θέση, μπήκαν «δικοί μας». Συμπτωματικά, «γαλάζια παιδιά». «Θα τα φτιάξουμε από την αρχή», ήταν η υπόσχεση. Μπήκε αισίως στο 15ο έτος της παντοδυναμίας του και ακόμα, «τι κάνεις, Γιάννη, κουκιά σπέρνω». Πάντα, κάποια «διεφθαρμένα και αμαρτωλά κέντρα δεν τον αφήνουν να κυβερνάει». Σου θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Σε μένα, ναι. Πάντως, αυτός δεν τόλμησε να κλείσει τη Δημόσια Ραδιοφωνία και Τηλεόραση. Έβαλε, βεβαίως, όλους τους δικούς του, να τον λιβανίζουν πατόκορφα, αλλά το «μαύρο» το απέφυγε.

Τον Ιανουάριο του ’11, η αντιπολίτευση της Αλβανίας αποφάσισε (επιτέλους), να κάνει μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το κράτος-παρακράτος που είχε στήσει ο «μεταρρυθμιστής» πρωθυπουργός. Αποτέλεσμα αυτής: τέσσερις διαδηλωτές νεκροί – δολοφονημένοι από την Εθνική Φρουρά. Στο τέλος, οι νεκροί (!) και οι ζωντανοί (εκατοντάδες οι τραυματίες), κατηγορήθηκαν από τον Berisha (σε μια απίστευτη ομοιότητα με τον Erdoğan αυτή τη φορά, για τους εξεγερθέντες του Gezi Park) ως «πράκτορες ξένων μυστικών υπηρεσιών». 

Αν τα παραπάνω είναι κάποιες «σατανικές» ομοιότητες των τριών, πιο κάτω θα δούμε μια πιο «διαβολική» με τον Σαμαρά. Και οι δυο (Σαμαράς-Berisha) κυβερνάνε (την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, ακόμα κυβερνάνε), με τις πλάτες της Κεντροαριστεράς. Και όπως ο κύριος Σαμαράς, έτσι και ο Μπερίσα, φυσικά λόγω «μεταρρυθμίσεων και εξορθολογισμού», αποφάσιζε ως τώρα πάντα ο ίδιος, συνήθως με πράξεις πολιτικού περιεχομένου, «γράφοντας» κανονικά τους εταίρους. 

Εν τούτοις, σε κάτι είναι και οι τρεις ίδιοι και απαράλλαχτοι. Σαν τρίδυμοι. Μόλις δουν τα δύσκολα -Gezi Park (και απίστευτη βία με νεκρούς) για Erdogan, «μαύρο» στην ΕΡΤ για Σαμαρά και δολοφονία των τεσσάρων διαδηλωτών για Berisha- και αφού ο κόσμος ξεσηκώνεται, η «συνταγή» που επιστρατεύουν είναι ίδια: «Τυχαία» συνάντηση με τη στρατευμένη εκλογική βάση. Εμπρηστικές ομιλίες και κάτι σαν «μην κουνηθείτε, ρεμάλια, διότι θα αμολήσω τους δικούς μου και δεν θα ξέρετε πού να κρυφτείτε». Σταματώ εδώ τις συγκρίσεις, όμως. Δεν έχουν τέλος.

Η μοίρα της Δημοκρατίας, και στις τρεις χώρες, χάρη στους τρεις, κρέμεται σε μια κλωστή. Ειδικά στην Ελλάδα, πέραν των δεδομένων ρηγμάτων που προκαλούνται από την απόφαση-καρικατούρα για την ΕΡΤ, η Δημοκρατία κινδυνεύει σοβαρά, εδώ και καιρό, από την άνοδο του ναζισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως, μόνο από αυτούς αγκαλιάστηκε με θέρμη το «μαύρο» στις οθόνες. Είναι τραγικό να εφοδιάζει, ξανά και ξανά, η ίδια η Δημοκρατία με όπλα τους ναζί για να την πολεμούν. Και αυτό, δυστυχώς, δεν γίνεται μόνο στην Ελλάδα. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News