Αν πάρεις οποιονδήποτε άνθρωπο, έξυπνο ή όχι, μορφωμένο ή όχι, ειδικό ή μη, πλούσιο η φτωχό, νέο ή μεγάλο, από οποιαδήποτε χώρα, αναπτυγμένη ή όχι, της γης ή κάποιου άλλου πλανήτη και τον ρωτήσεις: «Υπάρχει μια χώρα η οποία αποδεδειγμένα έχει άπειρα στραβά στη λειτουργία της, τη διοίκησή της, την οικονομίας της, παντού, έχει διαφθορά σε όλα τα επίπεδα και είναι γεμάτη συντεχνιακά και ιδιωτικά μικροσυμφέροντα που βλάπτουν την οικονομία της και ως εκ τούτων έχει καταρρεύσει οικονομικά. Με ποιο τρόπο θα μπορέσει από πολιτικής απόψεως  να ανορθωθεί και να γίνει μια σύγχρονη χώρα;»

Είναι βέβαιο ότι θα σου απαντήσει: «Μόνο με μια πολύ ισχυρή και χρηστή διοίκηση».

Αυτό είναι αυτονόητο. 
Και τι σημαίνει ισχυρή κυβέρνηση;
1. Iσχυρή στο εκλογικό σώμα (το ποσοστό της στις εκλογές)
2. Iσχυρή στη Βουλή (έδρες)
3. Συμπαγής στο εσωτερικό της
4. Με ισχυρό ηγέτη
5. Με νωπή λαϊκή εντολή

Η νέα κυβέρνηση  από τα παραπάνω πέντε δεδομένα έχει μόνο ένα, το τελευταίο.
Βλέπουμε λοιπόν να καλείται να εκσυγχρονίσει τη χώρα η πιο αδύναμη κυβέρνηση που υπήρξε ποτέ στην σύγχρονη ιστορία της (μεταπολίτευση).  Ιδού:

Στο πρώτο γράφημα βλέπουμε το ποσοστό με το οποίο σχηματίστηκε κυβέρνηση στην Ελλάδα από το 1974 και μετά. Ουδέποτε υπήρξε κυβέρνηση με ποσοστό 39%.  

Στο δεύτερο γράφημα βλέπουμε τις έδρες που είχε η κάθε κυβέρνηση στην Ελλάδα την ίδια περίοδο, στο ξεκίνημά της. Βλέπουμε λοιπόν ότι ουδέποτε υπήρξε τόσο αδύναμη κυβέρνηση σε έδρες στην ελληνική Βουλή, με εξαίρεση την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το ’90 και τη δεύτερη κυβέρνηση Καραμανλή, το 2007, οι οποίες όμως ήταν μονοκομματικές, πιο συμπαγείς και παρ΄ όλα αυτά σε τρία και δύο χρόνια αντίστοιχα έπεσαν.

Επιπλέον η κυβέρνηση αυτή, η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δηλαδή, έχει και πολλά έξτρα μειονεκτήματα:
1. Δεν έχει συμπαγές εκλογικό κοινό, ιδεολογικά.
2. Αντίθετα μεγάλο μέρος του εκλογικού κοινού της προέρχεται από διαμαρτυρία ή μικροσυμφέροντα
3. Δεν έχει συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα, ούτε συμπαγές κόμμα έχοντας βουλευτές οι οποίοι ήδη διαφοροποιούνται (ομάδα 53) ή ψήφισαν λευκό για το μνημόνιο.
4. Το συγκυβερνών κόμμα επίσης δεν είναι συμπαγές, και προέρχεται επίσης από ψήφους διαμαρτυρίας. 
5. Καλείται να λειτουργήσει σε ένα οικονομικό περιβάλλον (φιλελεύθερο) στο οποίο είναι αντίθετο ιδεολογικά και τους κανόνες του οποίου αγνοεί. Έχει ειδικευτεί μόνο στη διαμαρτυρία και στις διαδικασίες ανατροπής του.
6. Καλείται να εφαρμόσει ένα υποχρεωτικό πρόγραμμα-μνημόνιο το ωστόσο εδήλωσε ότι δεν το πιστεύει.
7. Έχει κενό αξιοπιστίας τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
8. Έχει, ως αριστερό αλλά και με την έως τώρα πολιτική του, κενό εμπιστοσύνης, ως προς την προσέλκυση επενδύσεων.
9. Έχει εκλεγεί με τρυκ παραπλάνησης των ψηφοφόρων, λίγο πριν αρχίσουν δύσκολα μέτρα
10. Έχει εκλεγεί ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία η οποία πάντοτε είναι μικρής ανοχής. 

Επιπλέον έχει εκλεγεί με ελάχιστο πραγματικό ποσοστό στην κοινωνία λόγω της μεγάλης αποχής. Αυτό φυσικά δεν αμφισβητεί την νομιμότητά του αλλά όλοι αυτοί οι απέχοντες κατά τεκμήριο δεν είναι οπαδοί ή υποστηρικτές του και εύκολα θα στραφούν εναντίον.

Με αυτά τα δεδομένα θα ποντάρατε έστω και ένα ευρώ ότι μπορεί μια τέτοια κυβέρνηση να πετύχει το στόχο της ανάταξης της οικονομίας και του εκσυγχρονισμού αυτής της χώρας; Θα της δίνατε πιθανότητα επιτυχίας έστω και μία στο εκατομμύριο; Μέχρι εκεί. Μία στο εκατομμύριο. 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News