Και τώρα στα δύσκολα. Ευχή όλων μας είναι η κυβέρνηση να βρει (έστω στο επόμενο Eurogroup) ισορροπίες με τους δανειστές στη νέα προσαρμογή (ή όπως ονομαστεί, τέλος πάντων) και ρυθμό με την τρόικα, που δεν θα λεγεται…τρόικα, αλλά μηχανισμός επιτήρησης θα είναι. Δημοσιονομικά κενά και πρωτογενή πλεονάσματα θα υπολογίζει, μεταρρυθμίσεις θα επιβλέπει, μέτρα θα απαιτεί, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση αγορών και αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας. Για να μην έχουμε αυταπάτες, με τα δανεικά τους μπορούμε ακόμη και συντηρούμε 3 εκ. συνταξιούχους, κοντά στο 1 εκ. δημοσίους υπάλληλους, προσφέρουμε (αν και εφόσον) επιδόματα σε 1,5 εκ ανέργους, πληρώνουμε τόκους ή έχουμε σταθερό τραπεζικό σύστημα.   

Οι αριθμοί της ελληνικής χρεοκοπίας είναι τόσο τρομακτικοί ώστε οι ιδεοληψίες μοιάζουν με ανέκδοτα. Η κυβέρνηση, που σήμερα απολαμβάνει πρωτοφανή αποδοχή και στήριξη, ενδέχεται σε λίγους μήνες να εισπράττει απογοήτευση. Η αίσθηση ότι διανύουμε μια ιδιαίτερα ρευστή πολιτική περίοδο είναι ακόμη εδώ. Τα κόμματα ήδη σχεδιάζουν πώς θα τη διαχειριστούν. Νομίζω ότι η πολιτική περίοδος που ανοίγει θα είναι συναρπαστική.

Μπορεί να δούμε το παράδοξο για τα ελληνικά ήθη. Μια Βουλή (νομοθετική εξουσία) να λειτουργεί περίπου… οικουμενικά και μια κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία) να χορεύει ιδεολογικό πεντοζάλη.

Παράδειγμα. Τα «τοξικά μέτρα» τα οποία δεν επιθυμεί η κυβέρνηση, θα φέρουν «τοξικά» ισοδύναμα για σημαντικά κομμάτια της κυβερνώσας πλειοψηφίας. Εκποίηση δημόσιας περιουσίας προκύπτει μέσα από κατάσχεση ιδεολογικών αρχών του Αριστερού ρεύματος και των ΑΝΕΛ. Ιδιωτικοποίηση μιας μεγάλης επιχείρησης ή απελευθέρωση αγορών θα αναδεύει το τριχωτό της κεφαλής των αρθρογράφων του ΙΣΚΡΑ. Τοποθέτηση Γερμανών εμπειρογνωμόνων στον φορολογικό μηχανισμό θα φέρει αντιδράσεις για τη χαμένη ανεξαρτησία μας. Τα νομοθετήματα αυτά θα χρειαστούν πλειοψηφίες στη Βουλή. Το ζήσαμε ήδη με την υποψηφιότητα για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το «στρες τεστ» με τον κ. Παναγιώτη Λαφαζανη.

Άλλο παράδειγμα. Ο κ. Γιάννης Πανούσης σχεδιάζει νόμο με τον οποίο επιτρέπεται σε μετανάστες, Ρομά και ομογενείς να μπουν στην Ελληνική Αστυνομία. Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα αντιδράσουν οι ΑΝΕΛ του κ. Πάνου Καμμένου και δεν έχω άλλη εικόνα παρά… «σαν ψεκασμένοι». Ωστόσο, η κυβέρνηση θα βρει ισχυρούς συμμάχους από το ΠΟΤΑΜΙ, το ΠΑΣΟΚ και, ενδεχομένως, βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Δηλαδή, μεγαλύτερη πλειοψηφία.

Κάποια στιγμή στη Βουλή, ο υπουργός Δικαιοσύνης θα καταθέσει το σύμφωνο συμβίωσης ώστε τα «π@@@α» του κ. Νικολόπουλου να αποκτήσουν το αυτονόητο: ισονομία και, παρεμπιπτόντως, να γλυτώσουμε και μερικά εκατομμύρια ευρώ από τα πενιχρά μας έσοδα, δηλαδή τα πρόστιμα από τα δικαστήρια ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Γενικότερα η επιχείρηση να αποκτήσει η χώρα θεσμικά πλεονεκτήματα για να γίνει κράτος δικαίου (διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, ιθαγένεια δεύτερης γενιάς μεταναστών, φυλακές, ανθρωπινά δικαιώματα), θα μετατρέπει τη Βουλή σε θέατρο συμμαχιών με γκροτέσκο αντιπαραθέσεις. Συναίνεση σε vertigo, με λίγα λόγια.

Δεν θα είναι εύκολα. Κόμματα και βουλευτές, οφείλουν να αναζητήσουν τις άμυνές τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γίνεται να παραδοθούν αμαχητί. Τέτοιες διεργασίες προκύπτουν μέσα από συνεννοήσεις, ίντριγκες, διαπραγματεύσεις, ισορροπίες και πολύ σκληρές αντιπαραθέσεις. Θα συναινέσω εκεί, αλλά θα σε αλαλιάσω αλλού και θα σε περιμένω στη γωνία. Δηλαδή, πολιτική.

Στο ελληνικό κοινοβούλιο έχουν εκβάλλει πολλά συμπτώματα πολιτικού ανορθολογισμού. Σε αντίθεση με άλλες χώρες (π.χ. Πορτογαλία), αντί να ενωθούμε διχαστήκαμε, από εδώ οι μνημονιακοί από εκεί οι αντιμνημονιακοί. Μοιάζει απίστευτο πόσο άνετα η αριστερά συνεργάστηκε με τους ΑΝΕΛ. Μια παρά φύση συνεργασία, που δεν προκάλεσε την παραμικρή αντίδραση – το αντίθετο μάλιστα. Βλέπετε, μέχρι τώρα το Κοινοβούλιο ήταν γήπεδο για μεγάλα ντέρμπι. «Μνημόνιο» (δεσμεύσεις με λίγα λόγια από δω) «Ζάππεια» ή «Θεσσαλονίκη» από εκεί. Πράσινοι με απέναντι τους γαλάζιους στον πρώτο γύρο, γαλαζοπράσινους με αποχρώσεις του κόκκινου στον δεύτερο γύρο. Τώρα, όμως, φτάσαμε στο δια ταύτα. Όλες (σχεδόν) οι αποχρώσεις έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Κρίθηκαν και θα κριθούν. Οφείλουν να πάρουν μέρος στον πραγματικό αγώνα, αυτόν του πολιτικού συστήματος με την χρεοκοπία. Με λάθος τρόπο, θα πείτε, οδηγηθήκαμε, αλλά ας είναι. Πάντως, φαίνεται ότι κομματική πειθαρχία σε ένα τέτοιο κοινοβούλιο θα είναι πολύ δύσκολη άσκηση. Συνταγματική επιταγή είναι να λειτουργούν πατέρες και μητέρες του Έθνους «κατά συνείδηση». Μια χρεοκοπημένη χώρα χωρίς οριζόντιες συνεννοήσεις δεν μπορεί να πάει πουθενά.

Διαμορφώνονται, με λίγα λόγια, προϋποθέσεις για μεγάλες ανασυνθέσεις του πολιτικού συστήματος. Σε κάθε πάντως περίπτωση, το πολιτικό υπερθέαμα έχει σασπένς. Με μια προϋπόθεση: το εισιτήριο να πληρώνεται με το τρέχον νόμισμα. Σε άλλη περίπτωση θα πέφτουν τα σκηνικά στα κεφάλια τους και, το ακόμη χειρότερο, στα δικά μας….

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News