Τα καλούπια υπάρχουν για να σπάνε. Η τέχνη και η δημιουργία γεννιέται στη διάλυση. Η μεθόδευση και η μελετημένη πορεία προηγούνται. Στην πολιτική της σύγχρονης Ελλάδας τα κόμματα χώραγαν στους δεδομένους πολιτικούς χώρους. Η βεντάλια και τα χρώματα. Καλώς ή κακώς η διαδοχή αυτή έχτισε κυβερνήσεις, έκανε ανθρώπους σημαντικούς και τους ξεχωριστούς να ηγηθούν. Σήμερα δεν υπάρχει δεδομένο, οι πλάκες τρέμουν και ο σεισμός ή θα τις ενώσει ή θα ανοίξει ρήγματα. Όμως η ιδεολογική ραχοκοκκαλιά και η συνέχεια οφείλουν να παραμένουν αρετές των δημόσιων προσώπων που θέλουν να κάνουν πολιτική.

Η κυρία Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου βιάστηκε να αλλάξει χρώμα. Δεν είναι ότι διάλεξε να γράψει σε μια εφημερίδα τις απόψεις της – που ως πολιτικός οφείλει να χει και είναι δικαίωμά της η αγωνία της να τις υπογραμμίζει για την αποφυγή σύγχυσης του κοινού – είναι που διάλεξε για να τοποθετηθεί την Αυγή, μία δηλαδή κομματική εφημερίδα, σε μία περίοδο που σχολιαστές, πολιτικοί αναλυτές προσπαθούν να εξηγήσουν τις μετακινήσεις και τα ποσοστά. Έκανε λοιπόν την επιλογή της. Πριν κλείσει μήνας από την επιστολή παραίτησής της προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος που υπηρέτησε 32 χρόνια, δηλώνει ενεργή παρουσία ζητώντας «εναλλακτική πρόταση και αλλαγή πολιτικής». Κλείνει το άρθρο της τονίζοντας αυτό που η ίδια γνωρίζει καλά, την ευρωπαϊκή προοπτική και σημειώνει στην υπογραφή της ότι «είναι πρώην αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών, υπεύθυνη για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις».

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν σε έναν ζαλισμένο από τις εξελίξεις αναγνώστη, είναι εάν ο πολιτικός που έχει στο βιογραφικό του πολλούς κρίκους μιας αλυσίδας που τον έδενε σε ένα κόμμα μέχρι να τη σπάσει βίαια, μπορεί να μεταφερθεί σε ένα άλλο χωρίς να δώσει εξηγήσεις. Η κυρία Ξενογιαννακοπούλου δεν είναι τυχαίο στέλεχος. Πρόκειται για βασική και διαρκώς παρούσα υπουργό μιας κυβέρνησης που κατηγορείται από την στέγη που τώρα φαίνεται να χει διαλέξει, για τα σημερινά αδιέξοδα. Δεν αρκεί να θέλει την αλλαγή πολιτικής. Γιατί αυτό είναι απαίτηση καθολική και αναγκαία.

Ο πολυπόθητος ψηφοφόρος (γιατί γι' αυτόν γίνεται η φασαρία) έχει ανάγκη από σοβαρή επιχειρηματολογία. Εάν η εποχή των καλουπιών έχει παρέλθει, οφείλουμε να καταλάβουμε τα χαρακτηριστικά της νέας. Εκτός κι αν η ρευστότητα της εποχής δεν προβλέπει νέα σχήματα και σταθερές αλλά έναν διαρκή χυλό μέσα στον οποίο μπορούν να κρυφτούν όλοι. Τότε όμως δεν θα μιλάμε για νέα εποχή αλλά απλώς για μια ανακυκλούμενη.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News