Από το λεξικό του Εμμανουήλ Κριαρά:
Σύμβαση: Γραπτή συμφωνία ανάμεσα σε άτομα, ομάδες ή χώρες, που ρυθμίζει τις αμοιβαίες σχέσεις και επιβάλλει υποχρεώσεις και κανόνες συμπεριφοράς.
Πρόγραμμα: Προκαθορισμένος και συνήθως απαρέγκλιτος τρόπος ενέργειας ή συμπεριφοράς.
Μνημόνιο: (υπηρεσιακώς) υπόμνημα. Υπόμνημα: (υπηρεσιακή γλώσσα) κείμενο όπου εκθέτει κανείς στοιχεία ή απόψεις για συγκεκριμένο θέμα και που υποβάλλεται συνήθως σε κάποια αρχή.
Θεσμός: Οργανισμός κοινωνικός ή πολιτικός αναγνωρισμένος με νόμο.
Τρόικα: Πολιτική τριανδρία, επιτροπή ή σύμπραξη τριών πολιτικών.

Μπορείτε να φανταστείτε έναν ή τρεις εξουσιοδοτημένους από το ΝΑΤΟ δεκανείς να κλείνουν ραντεβού και να μπαίνουν στο γραφείο του συνταγματάρχη διοικητή κάποιου στρατοπέδου και να του υπαγορεύουν (ή έστω να διαπραγματεύονται μαζί του για το) πώς θα λειτουργήσει το στρατόπεδο; Μάλλον, όχι. Ούτε σε σοβιετικού τύπου κοινωνίες δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο.

Μήπως, τουλάχιστον, μπορείτε να φανταστείτε έναν ή τρεις εξουσιοδοτημένους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χαμηλόβαθμους υπαλλήλους να μπαίνουν στο γραφείο του Γ. Στουρνάρα και να του υπαγορεύουν (ή έστω να διαπραγματεύονται μαζί του για το) πώς θα λειτουργήσει στο εξής η Τράπεζα της Ελλάδος; Μάλλον όχι. Ούτε με διευθυντή τραπεζικού υποκαταστήματος δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο.

Αν, λοιπόν, θεωρούμε φυσικό να μπαίνουν τρεις υπάλληλοι, ένας από κάθε θεσμό, στο γραφείο ενός υπουργού και να του υπαγορεύουν (ή έστω να διαπραγματεύονται μαζί του για το) πώς θα λειτουργήσει στο εξής ο τομέας του, μήπως έχουμε εμπεδώσει μέσα μας την έννοια της υποτέλειας; Και οι υπουργοί που αποδέχονται ως φυσιολογική μια τέτοια κατάσταση, μήπως είναι χαμένοι από χέρι;

Η προηγούμενη συγκυβέρνηση δεν είχε κανένα πρόβλημα οι υπουργοί της να αποδέχονται τα όσα τους υπαγόρευαν οι υπάλληλοι της τρόικας (ή έστω να διαπραγματεύονται μαζί τους) αντί να συνομιλούν με «ομοιόβαθμούς» τους. Απεμπολούσαν έτσι τη δυνατότητα να φέρουν αντιρρήσεις στις όποιες υποδείξεις, σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο. Η συζήτηση γινόταν με τον υπάλληλο, ο οποίος σίγουρα πολύ το χαιρόταν να δίνει εντολές σε πολιτικούς προϊσταμένους και κανένα πρόβλημα δεν είχε να εμφανίζεται άτεγκτος. Για παράδειγμα, είναι τελείως αδιάφορο στον υπάλληλο, αν κάποιο μέτρο αφήνει κάποιους χιλιάδες άστεγους, εφόσον, χάρη σ’ αυτό, θα επιδείξει στους ανωτέρους του καλά εισπρακτικά αποτελέσματα. Αν, όμως, η διαπραγμάτευση γίνεται με τον πολιτικό του προϊστάμενο (π.χ. στο Eurogroup), στη συμφωνία μπαίνει και ο όρος ότι κανένα νέο μέτρο δεν θα επιδεινώνει την ήδη υπάρχουσα ανθρωπιστική κρίση.

Υ.Γ.: Αν κάποιοι με τοποθετούν στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα έλεγε και ο Γιάννης Παντελάκης, δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News