Μιαν υπηρεσιακή Κυβέρνηση, κανονικά, δεν την προσέχει πολύ διεξοδικά ως προς τα πρόσωπα που τη στελεχώνουν: για λιγότερο από τρεις βδομάδες θα είναι ανάμεσά μας, ένα εντελώς στοχευμένο έργο έχουν να αποδώσουν – τη διενέργεια εκλογών με ομαλό και αδιάβλητο τρόπο. Άλλωστε, γι' αυτό και ο/η Πρόεδρος της Κυβέρνησης αναδεικνύεται με τρόπο «αυτόματο» κατά τη συνταγματική προδιαγραφή, από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων. Βέβαια, στην Ελλάδα του 2015 τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται!

Έτσι, η ίδια η κυρία Βασιλική Θάνου -Πρόεδρος της Κυβέρνησης ως Πρόεδρος του Αρείου Πάγου (επειδή οι άλλες κορυφές των ανωτάτων δικαστηρίων δεν ορίστηκαν προ διμήνου όταν έληξαν οι θητείες τους· ας μην μπούμε σ' αυτό, τώρα…)- δεν είναι μόνον «η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στη χώρα μας». Είναι και συνδικαλίστρια του χώρου της Δικαιοσύνης. Και όχι απλώς συνδικαλίστρια μαχητική, αλλά αναδειχθείσα μέσα από το εξαιρετικά δυσάρεστο και προσβλητικό ζήτημα των αμοιβών των δικαστών, των αναδρομικών τους κοκ (δηλαδή από τη μοναδική ελληνική πατέντα του «Μισθοδικείου» και την ακραία άκοσμη διεκδίκηση εντελώς ιδιαίτερου καθεστώτος για τους δικαστικούς, μέσα στην κρίση). Τη δε μαχητικότητά της η κυρία Θάνου την ανάδειξε πρώτα σε μηντιακή θερμοκοιτίδα Μάκη Τριανταφυλλόπουλου – αλλά, είπαμε, δημοκρατία έχουμε και ανοιχτή κοινωνία είμαστε…! Ολοκλήρωσε, πάντως, τη διαδρομή της η κυρία Θάνου με την παράξενη εκείνη επιστολή προς τους ομολόγους της Προέδρους των Ανωτάτων Δικαστηρίων της ΕΕ (με αρκετήν αντιμνημονιακότητα, όχι;) μόλις αναρρήθηκε στο ύπατο αξίωμα στη Δικαιοσύνη.

Στα «αυτονόητα» υπουργεία Υπηρεσιακής -Εσωτερικών, Δικαιοσύνης, Τύπου- καμιά ιδιαίτερη έκπληξη. Ο Αντώνης Μανιτάκης πάει πλέον να καταστεί θεσμική επιλογή! Στο Δικαιοσύνης, ο Δημ. Παπαγγελόπουλος ευθύγραμμη λύση, ενώ ο Ροδόλφος Μορώνης μια καλή παρουσία από τα παλιά.

Όμως, η ιδιαιτερότητα των ημερών καταδεικνύεται από το ότι -απ' όσα αντιλαμβανόμαστε- ήδη από «τους έξω» υπεδείχθη (μάλλον μέσω Προκόπη Παυλόπουλου, δε) να υπάρξει «μάχιμη» εκπροσώπηση και στο Εξωτερικών -από όπου εδώ και καιρό έχουν χαθεί τα ίχνη Νίκου Κοτζιά…- και στο Οικονομικών – κι ας ολοκληρώθηκε η Οδύσσεια της διαπραγμάτευσης. Στο ναρκοπέδιο του Εξωτερικών (ιδίως με το μεταναστευτικό/προσφυγικό ανοιχτό), η παρουσία του τρις βετεράνου και εμβληματικού Καραμανλικού Πέτρου Μολυβιάτη -μέλους του «τραπεζιού της Παρασκευής στην Αθηναϊκή Λέσχη» μαζί και με τον Προκόπη Παυλόπουλο- λέει πολλά. Του αναπληρωτή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Σπύρου Φλογαϊτη ομοίως. (Από δίπλα και η παρουσία στο Δημοσίας Τάξεως του Αντώνη Μακρυδημήτρη, του ανθρώπου που είχε εμπνευσθεί την «επανίδρυση του Κράτους» και εν συνεχεία την είδε να ξεσκίζεται επί Καραμανλή/Ρουσόπουλου. Στο Μετανάστευσης ο Ι. Μουζάλας, απο Γιατρούς του Κόσμου – όχι;). Στο Οικονομικών, η επιλογή Γιώργου Χουλιαράκη, περισσότερο ως συνέχεια και ως εξασφάλιση «γνώριμου προσώπου» ως προς τους έξω λειτουργεί.

Στο Εθνικής Αμύνης, ο αεροπόρος Ι. Γιάγκος χρήσιμος για μια αίσθηση σοβαρότητας μετά από την «απογείωση» του ΥΕΘΑ, διαδοχικά, με Πάνο Καμμένο, Δημήτρη Αβραμόπουλο, Βαγγέλη Βενιζέλο…

Χαριτωμενιά -την επαύριο της απόλυτης αναποτελεσματικότητας π.χ. στην αναζήτηση/ανεύρεση της οffshore Παύλου Χαϊκάλη- η διατήρηση του (Επικρατείας για τη Διαφθορά) Παναγιώτη Νικολούδη.

Κατά τα άλλα… μια πλήρης, κανονική Κυβέρνηση! Καλύτερη, φοβούμεθα, από πολλές πρόσφατες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News