Στις ημέρες που πέρασαν από τις εκλογές περίσσεψαν οι ερμηνείες του αποτελέσματος, κάθε μία από τις οποίες -κατά τις ανάγκες και τις ορέξεις του ερμηνευτή- προέτασσε τα δικά της «ναι» (π.χ. στις κυβερνήσεις συνεργασίας, την αριστερά, την Ευρώπη κλπ) και «όχι» (π.χ. στην αυτοδυναμία, το μνημόνιο, το ευρώ κλπ). Αρκετές από αυτές δοκιμάσθηκαν στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών και (ώ του θαύματος) όλες βγήκαν δικαιωμένες, αφού το κάθε κόμμα ενεργούσε έτσι ώστε να επιβεβαιώνει τη δική του ερμηνεία.

Ηττημένοι και νικητές των εκλογών πέρασαν και περνούν το δράμα τους (καθένας για τους λόγους του), προσπαθώντας να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες. Οι πρώτοι στην προσπάθειά τους αυτή ζουν το πένθος και τα 5 στάδια που –σύμφωνα με την E. Kubler Ross- το διακρίνουν: άρνηση, οργή, διαπραγμάτευση, κατάπτωση κι αποδοχή.

Κάθε ηττημένος δείχνει να βρίσκεται σε άλλο στάδιο: η ΝΔ στην άρνηση, ο ΛΑΟΣ στην οργή, το ΠΑΣΟΚ στη διαπραγμάτευση, Κοινωνική Συμφωνία στην κατάπτωση, ΔΗΣΥ και ΔΡΑΣΗ στην αποδοχή. Από την άλλη πλευρά οι νικητές (πλην των Ανεξάρτητων Ελλήνων που φαίνεται να βρίσκονται σε παροξυσμό διαρκούς οργής) ζουν το δικό τους πρωτόγνωρο άγχος: το φόβο ενός πένθους (για μιά ήττα) που από τη στιγμή που νίκησαν είναι -αργά ή γρήγορα- μπροστά τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News