Όταν ένα κόμμα παίρνει την κατηφόρα, οι παλιοί που το καβάλησαν στην ακμή του και το οδήγησαν στην κατρακύλα, κάθονται σε μια γωνιά χωρίς να πολυμιλούν κι αφήνουν να βγει μπροστά η νεότερη γενιά. Δεν αρχίζουν να σουρομαδιούνται σαν τις λαϊκές Κατίνες. Αυτό ξέρω εγώ, με το μικρό μου το μυαλό.

Αν μάλιστα πιστεύουν ότι οι πράξεις τους που ώθησαν το κόμμα τους στην κατρακύλα ήταν επιβεβλημένες για το καλό της χώρας, τηρούν ακόμα περισσότερο αυτό τον κανόνα της σιωπής και της περίσκεψης. Αφήνουν άπλετο χώρο σε νεότερους που δεν βαρύνονται με τις δικές τους δουλείες και επιλογές, προσφέροντας μόνο θετικά για την υποβοήθησή τους.

Απέναντι στην κοινωνία, ανοίγουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και δείχνουν το σπίτι τους σ’ όποιον το ζητά, για ν’ αποδείξουν πως οι (σωστές ή λάθος) επιλογές τους ήταν αποκλειστικά πολιτικές και δεν είχαν στόχο τον πλουτισμό τους. Κατά τα άλλα, βγαίνουν εντελώς από το κάδρο.

Δεν παριστάνουν τους μετά Χριστό προφήτες, όταν μάλιστα ήταν οι ίδιοι που παρίσταναν παλιότερα τον Χριστό. Στην πολιτική σπάνια υπάρχει δεύτερη ευκαιρία και (όταν υπάρξει) δεν αυτοαπονέμεται. Όποιος το κάνει γελοιοποιείται, επιβαρύνοντας παράλληλα την ευκαιρία των επομένων που τη δικαιούνται.

Το μόνο που ζητούν απ’ τους νεότερους είναι να συμπεριφερθούν με ιστορική και πολιτική αξιοπρέπεια στην εποχή που έμεινε πίσω. Δικαιούνται μια ακριβοδίκαιη κρίση, αλλά δεν την θέτουν ως προαπαιτούμενο για να πράξουν το σωστό. Αυτός που απέτυχε εκλιπαρεί και ελπίζει στην ιστορική και πολιτική δικαιοσύνη, δεν τις απαιτεί ούτε μπορεί να τις επιβάλλει.

Για να ελπίζουν σε αξιοπρεπή αντιμετώπιση απ’ τους επόμενους, πρέπει οι ίδιοι την κρίσιμη ώρα να διαφυλάξουν την αξιοπρέπεια τους. Τσαμπουκάδες, υστερίες, αλληλοκαρφώματα, μικρομεγαλισμοί, βαρύγδουπες διακηρύξεις, νέα ξεκινήματα και ξαναζεσταμένες πολιτικές σούπες είναι δρόμος περαιτέρω απαξίωσης. Η ήττα δεν είναι υποχρεωτικά ντροπή, μετατρέπεται όμως σε όνειδος όταν ο ηττημένος πιάνεται απ’ τα μαλλιά του και νομίζει ότι έτσι διασώζεται.

Όλοι αυτοί οι παλιοί και κραταιοί, δικαιούνται να υπερασπιστούν προσωπικά τον εαυτό τους σε θέματα ηθικής τάξεως. Η πολιτική τους υπεράσπιση όμως επαφίεται στους επόμενους, ας το αντιληφθούν. Προσπαθώντας να το κάνουν οι ίδιοι, απλώς επιβαρύνουν τη θέση τους.

Αυτά λέω εγώ, Βαγγέλη Βενιζέλο, Γιώργο Παπανδρέου, Μαργαρίτα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη, Ανδρέα Λοβέρδο, Θεόδωρε Πάγκαλε, Κώστα Σκανδαλίδη, Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, Άννα Διαμαντοπούλου, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου κι όλοι εσείς οι υπόλοιποι… μην πω καμιά βαριά κουβέντα μ’ αυτά που βλέπω και ακούω κάθε μέρα από την αφεντιά σας. Κρίμα, κρίμα…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News