Σε λίγα εικοσιτετράωρα από τώρα θα μάθουμε αν, τελικά, ο Γιώργος Παπανδρέου θα προχωρήσει στην ίδρυση του νέου του κόμματος «απέναντι» από το ΠΑΣΟΚ ή τη «Δημοκρατική Παράταξη» του Ευάγγελου Βενιζέλου. Οι δύο άνδρες, πολλά χρόνια τώρα βρίσκονται σαν ξένοι στο ίδιο κόμμα. Ο Γιώργος ουδέποτε χώνεψε τον τρόπο με τον οποίο εξοβελίστηκε από την πρωθυπουργία και στη συνέχεια από την ηγεσία του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του. Αποσύρθηκε για καιρό από τη δημόσια ζωή και την κοινοβουλευτική παρουσία. Έκανε δεκάδες ταξίδια στο εξωτερικό και ομιλίες σε μεγάλα ξένα πανεπιστήμια έναντι χιλιάδων δολαρίων, γεγονός που σημαίνει ότι κάποιοι στο εξωτερικό παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον τις απόψεις του. Στην Αχαΐα -που ήταν ο μοναδικός βουλευτής του ΠΑΣΟΚ- πήγαινε σπάνια. Και, φυσικά, ούτε λόγος για αυτοκριτική αυτά τα, περίπου, τρία χρόνια.

Ο διάδοχός του ήταν -αναμφίβολα- ο πλέον αλαζόνας πολιτικός αρχηγός που γνώρισε ο τόπος μεταπολιτευτικά και την αλαζονεία του αυτή πληρώνει και ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ. Δημοσκοπικά ως τώρα αλλά κατά τα φαινόμενα και εκλογικά σύντομα.

Θα πει κανείς, και τι να κάνει ο Γιώργος; Να βλέπει το κόμμα του αείμνηστου Ανδρέα να φυλλορροεί και τελικά να εξαφανίζεται; Προφανώς -σκέφτηκε ο ίδιος και οι συν αυτώ- όχι. Μα αν σκέφτηκαν έτσι, τότε γιατί αποφασίζουν να του δώσουν τη χαριστική βολή με ένα νέο κόμμα; Τι άλλο τους σπρώχνει εκτός από διάθεση εκδίκησης; Ποια ανταπόκριση περιμένουν από το εκλογικό σώμα; Απορίες… Πολλές απορίες στις οποίες οι πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας θα κληθούν σύντομα να δώσουν απαντήσεις.

Στην άλλη πλευρά τώρα, υπάρχει ο Κώστας Καραμανλής. Ο οποίος από το 2009 -κακώς κατά την προσωπική μου άποψη- συνεχίζει να σιωπά και αφήνει να μιλούν άλλοι για εκείνον. Παρά ταύτα στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός προσώπων που με ένα νεύμα του θα τον ακολουθούσαν. Το ίδιο και στην εκλογική βάση που έχει απομείνει στο κόμμα. Ακόμα κι αν ξέρουν ότι ένα σημαντικό κομμάτι του λαού αποδοκιμάζει τη στάση του τα τελευταία πέντε χρόνια. Στον Κώστα Καραμανλή μπορεί κάποιοι να καταμαρτυρούν πολλά, όχι όμως έλλειψη παραταξιακής συνείδησης. Βοήθησε τον Αντώνη Σαμαρά παραπάνω ίσως απ' όσο θα έπρεπε, σε κρίσιμες φάσεις της πορείας του. Τον στήριξε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και με το παραπάνω. Και θα το κάνει και τώρα ξέροντας ότι θα δεχθεί σφοδρή κριτική από εχθρούς αλλά και φίλους.

Δυο περίπου συνομήλικοι πρώην πρωθυπουργοί, με «βαριά» ονόματα αλλά εντελώς διαφορετικές συμπεριφορές απέναντι στα κόμματα που ίδρυσαν οι προπάτορές τους… Ο ένας δείχνει να θέλει μόνο την προσωπική του ρεβάνς… Ο άλλος -με όλες τις, ουκ ολίγες, αδυναμίες του- βάζει την παράταξή του πάνω από τις προσωπικές επιδιώξεις και μικρότητες… Αυτό δεν σημαίνει -επίσης κατά την άποψή μου- ότι θεωρεί εαυτόν συνταξιοδοτηθέντα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News