Χρειάστηκε να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο -με δικές μας, ελληνικές διαρροές: ο άνθρωπος αρκείται σε χειρισμούς παρασκηνίου- ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και να φωτίσει με το ιδιότυπο σκοτεινό φως του τα πράγματα, για να κατανοήσουμε εκείνο που σιγά-σιγά προκύπτει. Την άνοιξη του 2015, η Ελλάδα βρίσκεται στο φθινόπωρο του 2011. Και ο Γιάνης (με ένα «ν», αυτό τουλάχιστον το κατακτήσαμε ως λαός και ως έθνος) Βαρουφάκης είναι ο νέος Βαγγέλης (ή θα 'πρεπε εν προκειμένω να λέμε Ευάγγελος για να παραπέμπουμε στο κομιζόμενο ευαγγελικό μήνυμα;) Βενιζέλος.

Τι θέλουμε να πούμε; Δύο πράγματα. Το πρώτο είναι οδυνηρά απλό: ο εθνικός μας Γιάνης άκουσε, όπως προκύπτει, από τον Σόιμπλε το ίδιο μήνυμα που είχε ακούσει και ο Βαγγέλης από τα χείλη του. Ότι η χώρα μας, την οποία ανέλαβαν να αντιπροσωπεύουν διαπραγματευτικά, είναι καλοδεχούμενη να θέσει εαυτήν εκτός της επαχθούς κ.λπ. πειθαρχίας της Ευρωζώνης. Επιλέγοντας να κάνει κάτι τέτοιο, θα έχει η Ελλάδα από τους «εταίρους» της πολλαπλή στήριξη: και το όποιο νόμισμα επιλέξει να δώσει στον εαυτό της θα στηριχθεί σε σταθερή ισοτιμία με το ευρώ, και το τραπεζικό της σύστημα θα βρεθεί τρόπος να έχει πρόσβαση στο «παράθυρο» της ΕΚΤ, και το (μη βιώσιμο, ούτως ή άλλως) χρέος της θα παγώσει κάπως, και κάποιας μορφής κυλιόμενη στήριξη θα πατενταριστεί ώστε να πορεύεται δημοσιονομικά/επενδυτικά.

Το δεύτερο είναι λίγο πιο περίπλοκο: ο Βαγγέλης και ο Γιάνης μας εκφράζουν, με διαφορετικό βέβαια όσο και ο σωματότυπός τους τρόπο, κοινά στοιχεία της εθνικής μας ιδιοσυστασίας. Μιαν ανάγκη, μιαν υπερχειλή ανάγκη έκφρασης του «Εγώ θα σας πω τι ισχύει! Εγώ θα σας/σου πω τι θα κάνουμε/κάνεις!». Μιαν υπερπροθυμία να προβάλουν το προσωπικό εγώ τους, να μιλούν με ύφος χιλίων καρδιναλίων -ο ένας με τη βεβαιότητα ότι το σύστημα κανόνων που εκφράζει κατανικά κάθε αντίπαλο (αυτός είναι ο Βαγγέλης), ο άλλος με την πεποίθηση ότι η οικονομική του ανάλυση περιθωριοποιεί κάθε άλλη, αφού μάλιστα μπλογκοποιείται και τουιτάρεται μέχρι εξαντλήσεως (ετούτος είναι ο Γιάνης)-, να ορθοτομούν τον λόγο της αδιαμφισβήτητης αλήθειας.

Α, ναι, και να κουβαλούν τις τύχες του λαού «τους», υπερήφανα, μαχητικά: εδώ μπαίνει στη μέση το αναπόφευκτο Κούγκι! Ο Γιάνης μας το επανέφερε, ενώ ο Βαγγέλης το είχε σβήσει από τη σκηνή προ καιρού – θυμάστε;

Έχουμε βέβαια την εντύπωση ότι τους ενώνει και ένα άλλο στοιχείο: αν οι υπέροχοι χειρισμοί τους αστοχήσουν, ο λαός (τους) θα μείνει να ανακαλύπτει τι σημαίνουν όλα αυτά, οι ίδιοι όμως θα συνεχίσουν έναν ασφαλή και άνετο προσωπικό, ίσως και πολιτικό βίο. Α, ναι, και το τελευταίο: γνωρίζουν και οι δυο να διαψεύδουν! Μέχρι να επιβεβαιώσουν: θυμηθείτε πότε και πώς μάθαμε, με κάθε ειλικρίνεια, τη συνομιλία Βαγγέλη/Βόλφγκανγκ στην Πολωνία, το 2011, όχι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News