Όταν στο σώμα κυριαρχεί το συναίσθημα, είναι δύσκολο τα δάχτυλα να επιλέξουν τις σωστές λέξεις, συνήθως τις ντύνουμε με υπερβολές. Αντιθέτως, είναι εύκολο να κατηγορείς, και δίχως να γνωρίζεις τι πραγματικά συμβαίνει, η οργή σου να ισοπεδώνει τους πάντες και τα πάντα. «Αλήτες, ρε οι αλήτες τι κάνουν», μονολογούσε μια σαραντάρα μητέρα δίπλα μου, στο σαλόνι μιας πολυκλινικής στην Άνω Τούμπα, που είχε φέρει το κοριτσάκι της για ακτινογραφία, την ώρα που έβλεπε στην τηλεόραση ένα ρεπορτάζ για τα καινούρια μέτρα. Αφήνοντας τα κομματικά μυωπικά γυαλιά στην άκρη, ας επεξεργαστούμε την «αλητεία».

Οι περισσότεροι φορτώνουν στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, αυτή τη μασκέ σοσιαλιστική παράταξη, σχεδόν τα πάντα. Είτε έχουν αποδείξεις είτε όχι, μηρυκάζουν τη λέξη σκάνδαλο και παράγουν ένα ατέρμονο κατηγορώ: το φαγοπότι του χρηματιστηρίου, το ρεζιλίκι του Οτσαλάν, τους  S-300, τα ερυθρόλευκα πρωταθλήματα, τις παράνομες, μαζικές ελληνοποιήσεις του Λαλιώτη για να κερδίσει τις εκλογές το 2000, τις μίζες στα εξοπλιστικά προγράμματα, τις απευθείας αναθέσεις έργων των Ολυμπιακών Αγώνων και πάει λέγοντας. Μάλιστα, οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, πλέκοντας σενάρια συνωμοσίας, τους χρεώνουν ακόμη και τις φωτιές του 2007, αφού τους θεωρούν εμπρηστές.                      

Έστω ότι παθαίνουμε ταυτόχρονα Αλτσχάιμερ και ξεχνούμε όλα τα παραπάνω, είτε αληθεύουν είτε αποτελούν υπερβολές. Μιλάμε για δημόσιο χρέος και την εργασιακή εφεδρεία, ως «αποτελεσματικό» μέτρο για τη μείωση των κρατικών δαπανών. Άρα για πλεονάζον εργατικό δυναμικό. Τα Μ.Μ.Ε κοντεύουν να μας πείσουν ότι για το υπέρογκο έλλειμμα φταίει ο δυσανάλογα υψηλός μισθός του κλητήρα του Υπουργείου Οικονομικών. Δε λέω, ρουσφετολογικά ο άνθρωπος βρήκε μια αργομισθία. Αλλά ρε πούστη μου, πόσοι είναι αυτοί οι κλητήρες; Το τέχνασμα του να εστιάζεις σε κάτι κραυγαλέο για να αποπροσανατολίζεις τον αποδέκτη του μηνύματος, είναι παλαιότερο από τα χρόνια προϋπηρεσίας του κλητήρα. Συνεπώς, το τέχνασμα δεν πιάνει. Ούτε είναι δυνατόν να κατηγορούμε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, έχοντας στο μυαλό μας το μισθό του κλητήρα ή την περίφημη κυράτσα που λιμάρει τα νύχια της στο Ι.Κ.Α.

Συγχισμένα μυαλά σημαίνει λανθασμένα συμπεράσματα, και κατ’ επέκταση καμουφλαρισμένες λύσεις, άνευ περιεχομένου. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα για το πλεονάζον εργατικό δυναμικό του δημοσίου, χωρίς να αναφέρουμε τις ελλείψεις σε σχολεία, νοσοκομεία, πυροσβεστική και λιμενικό σώμα. Το 2002, εννιά χρόνια δηλαδή πριν από τη σημερινή κατάντια, ο Νίκος Χριστοδουλάκης ως υπουργός Οικονομικών και ο Γιάννος Παπαντωνίου ως υπουργός Εθνικής Άμυνας, υπογράφουν από κοινού για την πρόσληψη Ε.Π.Ο.Π, όπου ξεκινούν με προκήρυξη 5.000 προσλήψεων και βάζουν ταβάνι τις 25.000. Παρεμπιπτόντως, εκείνο το διάστημα (2000-2002) είχε οριστεί ειδικός Γραμματέας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών για την Κοινωνία της Πληροφορίας, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Αλλά προφανώς, επειδή ασχολιόταν με «πληροφορίες», ούτε που πήρε πρέφα πόσο θα επιβαρυνόταν ο κρατικός προϋπολογισμός, αυτόν που ισχυρίστηκε ότι μάταια προσπάθησε να νοικοκυρέψει, κατηγορώντας δίχως αιδώ τους δημοσίους υπαλλήλους.

Οι Ε.Π.Ο.Π θα λάμβαναν για τα πρώτα τρία χρόνια 725,59 ευρώ (μικτά 857,9) καθαρές αποδοχές και από το πέμπτο έτος ως το έβδομο 845,86 ευρώ (μικτά 1031,14). Πολλαπλασιάστε το ελάχιστο μηνιάτικο επί επταετίας (δηλαδή μέχρι το 2009) και κατόπιν επί τις 4.000 προσλήψεις (κάποιοι έφυγαν, καινούριοι προσλήφθηκαν, κρατάμε το νούμερο ως μέσο όρο), δίχως στο τελικό ποσό να συμπεριλαμβάνονται τα δώρα, το κόστος της ιατροφαρμακευτικής τους περίθαλψης, τα έξοδα μετακίνησης, η διατροφή τους, οι στολές τους και η πολυδάπανη διαφημιστική εκστρατεία. Χοντρικά, η συνολική επιβάρυνση για το ελληνικό δημόσιο αγγίζει τα 244.000.000 ευρώ. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ βρήκε ένα τρόπο να μετριάσει την ανεργία, να δημιουργήσει μία καινούρια αιχμάλωτη κοινωνική ομάδα και φυσικά να καρπωθεί τη σταδιακή μείωση της στρατιωτικής θητείας.

Τώρα, αρκετοί Ε.Π.Ο.Π θα ενταχθούν στο καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας. Δεν είδα ωστόσο μέχρι στιγμής να απολογείται κάποιος για την πρωτοφανή, κι αποδείξιμη, κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος. Να ένα παράδειγμα, χειροπιαστό, όχι θεωρητικό και τσάμπα κατηγορίες. Το πρωτογενές έλλειμμα, σύμφωνα με την κυβέρνηση, θα μετατραπεί σε πρωτογενές πλεόνασμα μέσω της συγκράτησης και του δραστικού ψαλιδίσματος των δημοσίων δαπανών. Φαίνεται, θα είναι τόσο υπέρογκα τα ποσά που θα αποταμιευτούν , που δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου τα έσοδα. Για αυτό κιόλας σκέφτονται να πουλήσουν τον Ο.Π.Α.Π, να τον ξεπουλήσουν για την ακρίβεια. Μα πως θα φτάσουμε στο πρωτογενές πλεόνασμα, αν αφαιρούμε κι από τα ήδη υπάρχοντα, ελάχιστα, έσοδα; Βέβαια, δεν θα είναι η πρώτη φορά, έχουν αφήσει δείγματα γραφής. Το 1991, οι ίδιοι άνθρωποι που έσπαγαν τα πεζοδρόμια στην Γ’ Σεπτεμβρίου και φώναζαν ότι δεν θα πουληθεί ούτε ένα τούβλο από τον Ο.Τ.Ε, λίγα χρόνια αργότερα αποφάσισαν να τον ιδιωτικοποιήσουν για να τον εκσυγχρονίσουν.

Κι οι ίδιοι εκσυγχρονίστηκαν. Τα παιδιά της Αλλαγής, έγιναν οι Τζούλιες της νέας εποχής. Από υποψήφιοι σταρ Ελλάς, πορνοστάρ β’ διαλογής. Το μαύρο ζιβάγκο αντικαταστάθηκε από τις ροζ καλτσοδέτες και τα παιδιά του σοσιαλισμού έγιναν οι πουτάνες του καπιταλισμού. Και τι πουτάνες! Όπως λένε, η γριά κότα έχει το ζουμί. Τριάντα χρόνια στην πολιτική δεν τα λες και λίγα. Δεν ξέρω αν οι άμεσες εκλογές οδηγήσουν αυτομάτως σε χρεοκοπία. Ούτε τι είδους κυβέρνηση θα προκύψει ούτε αν ο συνασπισμός είναι προτιμότερος από τη μονοκομματική. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου το μόνο που κάνει είναι να οργανώνει αποτελεσματικά τη δυστυχία του κόσμου και παριστάνει τον εθνικό ήρωα. Αλλά το δικαιούται. Ακολουθεί κατά γράμμα τη συνταγή του πατέρα του.

Τι κρίμα που δεν του ταιριάζει το μπαλκόνι. Χάνει την αποθέωση που του επιφυλάσσουν οι γνήσιοι σοσιαλιστές.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News