Το κόμμα του Α. Τσίπρα (ΣΥΡΙΖΑ με συνιστώσες δεν υπάρχει πια) δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνο του ξανά. Η πρώτη φορά πρέπει να είναι και η τελευταία. Κηλιδώνει την Αριστερά και χαντακώνει την Ελλάδα. Το μέγεθος των ευθυνών άλλων κομμάτων, παρότι υπαρκτό και καθόλου ξεχασμένο, έχει φθάσει να συγκρίνεται με όσα άστοχα κατόρθωσε, όσα ανήθικα καταπάτησε, όσα ανίκανα διαχειρίσθηκε ο μαθητευόμενος μάγος της επταμηνίας.

Ο δραματικός οικονομικός απολογισμός της «πρώτης φοράς αριστερά» που έφερε πρώτη φορά capital controls στις τράπεζες, που πέτυχε τρίτο μνημόνιο και τρεις εκλογές μέσα σε 7 μήνες (εφεξής έντεκα τριαντατρία εφτά,11337) άρχισε να δημοσιεύεται. Από τον Γ. Στρατόπουλο στο protagon και από τον Γ. Αγγελή στο Κεφάλαιο. Οι αριθμοί σοκάρουν πραγματικά: 300.000 νέοι άνεργοι, 7.5% χαμηλότερο ΑΕΠ στη διετία 2015-2016 και 35-60 δισ. άμεσο κόστος μόνον από τα capital controls. Ούτε το 1ο ούτε το 2ο μνημόνιο δεν επέφεραν τέτοια λαίλαπα τόσο γρήγορα. Με απλά λόγια: Αν ο Γ. Παπακωνσταντίνου θεωρείται «γερμανοτσολιάς», ο Γ. Δραγασάκης πόσο περισσότερο «δωσίλογος» είναι; Αν ο Γ. Παπανδρέου αναθεματίστηκε γιατί υπέγραψε μνημόνιο και σκέφτηκε δημοψήφισμα, ποιος βαρύς εξοστρακισμός αξίζει στον Α. Τσίπρα που τα έκανε και τα δύο κι έφερε και τα capital controls;

Τόσο γρήγορη διάψευση τόσων πολλών ελπίδων, και όχι μόνο στην Ελλάδα, δεν έχουμε ξαναδεί. Ισχύει για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά κυρίως για τον Αλέξη Τσίπρα. Κυβερνήτης σημαίνει τρία πράγματα. Χάραξη πορείας, επιλογή συνεργατών και συντονισμός. Ο Α. Τσίπρας απέτυχε ακατάσχετα, απρόσμενα γρήγορα και στα τρία. Σχέδιο δεν είχε ούτε και διαμόρφωσε για τη διαπραγμάτευση. Δεν ηττήθηκε γιατί δεν διαπραγματεύθηκε. Απλώς εγκατέλειψε, μπροστά στον κίνδυνο της εθνικής κατάρρευσης, τις παλαβομάρες ότι η Ευρώπη χρειάζεται να αλλάξει σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις υποδείξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Υποτάχθηκε χωρίς ντροπή και χωρίς αυτοκριτική. Στην επιλογή συνεργατών του η Ελλάδα αναστενάζει, κλαίει και γελάει, οργίζεται κι απελπίζεται. Από τον Βαρουφάκη στην ΠτΒ κι από τον Κατρούγκαλο στην Τασία αναδείχθηκαν κάποιοι γραφικοί, αρκετοί επικίνδυνοι, πολλοί ανίκανοι και ανεύθυνοι. Στον συντονισμό και την ηγεσία κατέληξε με διάσπαση στο κόμμα του, με αλλαγές στη διαπραγματευτική ομάδα τρεις φορές, με υπουργούς που αλληλοδιαψεύδονταν τηλεοπτικά σχεδόν καθημερινά.

Πολλοί επικαλούνται ως ελαφρυντικά για τον κ. Τσίπρα την απειρία και το σκληρό ευρωπαϊκό, δυσμενές για την Αριστερά, περιβάλλον. Αν και θα είχε ενδιαφέρον η συζήτηση για το αν αυτά ισχύουν θα τα δεχτώ για λόγους οικονομίας, ασχολίαστα ως πραγματικότητες. Παρακολουθώντας όμως τα πεπραγμένα Τσίπρα εκτός της διαπραγμάτευσης, η απειρία και η σκληρή Ευρώπη από ελαφρυντικά γίνονται πρόσθετες ενδείξεις της αποτυχίας του. Το δείχνουν πολλά: οι Σκουριές, το μεταναστευτικό, το δημοψήφισμα, οι εκλογές, το αίτημα αυτοδυναμίας.

Πέραν του μνημονίου, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κυβερνητικής ανυπαρξίας αλλά και πρωθυπουργικής ανικανότητας είναι το μεταναστευτικό. Το μεταναστευτικό είναι το πρόβλημα της Ευρώπης που η Ελλάδα και η Αριστερά μπορούσε να κάνει ευκαιρία ευρωπαϊκής πολιτικής πρωτοβουλίας και υπόδειγμα παρέμβασης. Δεν το 'κανε η ελληνική Αριστερά, το ΄καναν οι Γερμανοί συντηρητικοί! Πήρε ένα μήνα στον Α. Φλαμπουράρη να μετακομίσει 200 οικογένειες μεταναστών από το Πεδίον του Άρεως στον Ελαιώνα με τη βοήθεια του δημάρχου της Αθήνας και την καθημερινή βοήθεια οργανώσεων και πολιτών. Η Τ. Χριστοδουλοπούλου χάθηκε στα άρθρα του νομοσχεδίου της, στις καταγγελίες για την Ευρωπαϊκή Ένωση και στην κουβέντα με τις συνιστώσες για το αν ο Ελαιώνας θα φρουρείται ή όχι κι αν το πλοίο θα πάει Αθήνα ή Θεσσαλονίκη… Αυτοί οι γλαφυροί ανίκανοι χειρίζονταν τον ανθρώπινο ποταμό και οι Γερμανοί της «μαντάμ Μέρκελ» έκαναν τη δουλειά, ριζοσπαστικά, καίρια κι αποτελεσματικά, όχι για τη Γερμανία αλλά για την Ευρώπη ολόκληρη. Ανέστειλαν το Δουβλίνο ΙΙ για τους Σύρους (δεν θα γυρνάνε πίσω αλλά θα τους απορροφά η Ευρώπη) και έβαλαν τις βάσεις για νέα, αυθεντική πολιτική ασύλου στην Ε.Ε. Αυτή θα έπρεπε να είναι η δική μας πρόταση. Γι' αυτό θα άξιζαν τηλέφωνα του Τσίπρα στους Ευρωπαίους ηγέτες κι όχι για να παρακαλάει δάνεια. Να δείξει την κοινωνική ευαισθησία της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη, την ριζοσπαστική σκέψη των κινημάτων, την πολιτική ευθύνη του κράτους-μέλους της Ένωσης.

Ο Α. Τσίπρας απογοητεύει. Συστηματικά βλέπει πρώτα το κόμμα και όχι την Ελλάδα, δεν τον ενδιαφέρει η νομιμότητα αλλά η εξουσία. Δεν είναι θέμα απειρίας αλλά νοοτροπίας. Έκανε δημοψήφισμα -δηλαδή έφερε capital controls και νέα δυστυχία- για να λύσει εσωκομματικά θέματα, να μην πέσει η κυβέρνησή του.  Τώρα, αδιόρθωτα, μόλις 30 μέρες μετά, κλείνει τις Σκουριές. Μπροστά στον κίνδυνο Λαφαζάνη, ενόψει εκλογών, πάνε περίπατο ανάπτυξη και νομιμότητα.  Παρά τις 5 θετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας -εκφραστή του κράτους δικαίου- υπέρ της μεγαλύτερης επένδυσης στην Ελλάδα και αναγκαίας συνθήκης ανάπτυξης, ο υπουργός Σκουρλέτης δέχεται συγχαρητήρια από τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα γιατί αναστέλλει τη λειτουργία των μεταλλείων στις Σκουριές. Αδιαφορία όχι μόνο για τους 2000 εργαζόμενους αλλά κυρίως για την επενδυτική αβεβαιότητα και τη δυσφήμιση της χώρας στις διεθνείς αγορές. Μόνο καθεστώτα τύπου Καντάφι έκαναν τέτοιες κινήσεις περιφρονώντας νομιμότητα και δίκαιο… Τώρα, για πρώτη φορά και μια χώρα-μέλος της ευρωζώνης! Ποιος και γιατί να επενδύσει εδώ στο μέλλον;

Συμφέρουν την Ελλάδα οι εκλογές; Προφανώς όχι γιατί καθυστερούν και άλλο την οικονομική ανάκαμψη. Δηλαδή αυξάνουν ανέργους, μειώνουν συντάξεις, αποδιοργανώνουν κράτος και διοίκηση. Οι νέοι υπουργοί θα χρειασθούν άλλους τρεις μήνες για να ενημερωθούν και να πιάσουν δουλειά. Όμως τις εκλογές τις χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί διασπάσθηκε. Γιατί η συνήθης -όχι πρώτη φορά- Αριστερά συνήθως διασπάται και η κοινωνία πρέπει να πληρώσει το ξεκαθάρισμα. Τόσο ευαίσθητα, τόσο αριστερά!

Συχνά ακούγεται ότι ο Α. Τσίπρας μαθαίνει γρήγορα, ότι ο ρεαλισμός σιγά-σιγά επικρατεί των ιδεοληψιών του. Ενδεχομένως να ισχύει αλλά το ζητούμενο είναι άλλο. Παραμένει αδιόρθωτος στην ικανότητα να διαστρέφει την πραγματικότητα και άρα να εξαπατά πολιτικά. Στη Μεταπολίτευση μάθαμε πικρά πού οδηγεί αυτός ο χαμαιλεοντισμός. Αποσαθρώνει την κοινωνία, γιατί τελικά οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε τίποτα και χάνεται η ηθική συνοχή και η εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Εκεί πρώτα χρεοκοπήσαμε. Εδώ ο Α. Τσίπρας συνεχίζει να συσσωρεύει. Στο εθνικό και πολιτικό κεφάλαιο αναξιοπιστίας που στις μέρες του πολλαπλασιάσθηκε.

Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, το ερμήνευσε ως ΝΑΙ. Επικρότησε αν δεν υποδαύλισε τη δημιουργική ασάφεια του ανεκδιήγητου υπουργού του στη διαπραγμάτευση. Σήμερα ακόμη συνεχίζει τα ίδια χωρίς οίκτο και φυσικά χωρίς μεταμέλεια. Κωφεύει για την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών. Ποιος; Η Αριστερά της ανόθευτης απλής αναλογικής! Το κυριότερο για να μην αναγκασθεί να πει με ποιους θα κυβερνήσει αν εκλεγεί, μιλά για την ακατόρθωτη αυτοδυναμία. Πάλι παραπλανεί ενσυνείδητα, σαν τα μνημόνια που θα έσκιζε, σαν τις αγορές και τα νταούλια. Η βολική αυτοδυναμία, τον αφήνει ελεύθερο, νομίζει, να διαλέξει Μεϊμαράκη, Λαφαζάνη, Καμμένο, Θεοδωράκη, ΠΑΣΟΚ, ό,τι θελήσει κι ό,τι προκύψει. Εκ των υστέρων, χωρίς αρχές, χωρίς δεσμεύσεις. Ο αμοραλισμός στην πολιτική είναι να κρύβεις τις συμμαχίες σου. Κι ο καιροσκοπισμός να αποφασίζεις πάντα εκ των υστέρων, χωρίς δεσμεύσεις, εντέλει χωρίς αρχές και ευθύνη. Ασκεί και τα δύο αδιάλειπτα. Δυστυχώς έτσι δημιουργεί τεράστια κενά εμπιστοσύνης, ενισχύει τα ήδη υπάρχοντα ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες. Χωρίς την εμπιστοσύνη θεσμοί δεν λειτουργούν και δεν υπάρχουν δυστυχώς capital controls για να εμποδίσουν την χρεοκοπία τους, δηλαδή την κατάπτωση της δημοκρατίας.

Ποιον νομίζει ότι κοροϊδεύει; Είναι δυνατόν οι Ευρωπαίοι δανειστές και εταίροι να μην αντιδρούσαν στις εκλογές εάν ο Α. Τσίπρας δεν έχει υποσχεθεί κυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων; Είναι δυνατόν να μην κυριαρχεί στις αχρείαστες αυτές εκλογές η κοινή προσπάθεια των κομμάτων να πείσουν ότι αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σε δυο τρεις μήνες απαιτούν τη συνεργασία όλων και όχι τα τερτίπια του καθενός χώρια; Εάν όμως προεκλογικά το ξορκίζεις και μετεκλογικά το εφαρμόζεις, η προσπάθεια έχει υπονομευθεί πριν ξεκινήσει. Αυτή είναι η διαφορά πολιτικής αρχών και πολιτικάντικων τακτικισμών. Στην πρώτη είσαι ηγέτης, βοηθάς τον κόσμο να σε εμπιστευθεί και να αλλάξει το πώς σκέφτεται. Έτσι δημιουργείται η σταθερότητα και γεννιέται η ανάκαμψη. Στη δεύτερη είσαι ένας ευχάριστος συνάνθρωπος, το ίδιο μπαγαπόντης και αναλώσιμος όσο κι ο γείτονας φοροφυγάς του καλοκαιριού.

Ο Τσίπρας είναι νέος αλλά με πολλές οπισθοδρομικές ιδέες, έκανε τελευταία στιγμή την επιλογή Ευρώπη αλλά είναι από νοοτροπία κομματικός όχι εθνικός ηγέτης, έχει ακόμη την εμπιστοσύνη του κόσμου αλλά απέδειξε πως δεν είναι ικανός κυβερνήτης αλλά επιτήδειος δημαγωγός. Στα νιάτα του απαντά η σκοτεινιά των έργων του, το καινούργιο που προσπαθεί να ενσαρκώσει διαγράφεται από τη μούχλα των μεθόδων του και τις μικροπονηριές της στάσης του. Για να πιάσει δουλειά κάθε υποψήφιος φτιάχνει το βιογραφικό του, λέει ποιος είναι και τι κατάφερε. Γιατί ο ελληνικός λαός να ξαναπροσλάβει για τέσσερα χρόνια, με τέτοιο αχρείο βιογραφικό, τον Α. Τσίπρα σε ρόλο παντοκράτορα; Εάν κυβερνήσει μόνος, η Ελλάδα θα συνεχίσει στην παρακμή. Δεν θα φταίει το μνημόνιο, ούτε βέβαια οι Γερμανοί. Δεύτερη φορά παραπλάνηση, ή μάλλον τρίτη αν υπολογίσουμε και το δημοψήφισμα, δεν αναγνωρίζεται από κανένα ταμείο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News