Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ίσως ο πιο αντιπαθής Ευρωπαίος πολιτικός για την εγχώρια πλειοψηφία, δεν μασάει τα λόγια του. Μας τη… λέει κατά το κοινώς λεγόμενο… λιμανίσια. Την ημέρα λοιπόν, που η γερμανική Βουλή ψήφιζε την ελληνική παράταση μάς τσίτωσε τα νεύρα. Οι Έλληνες, είπε, αγοράζουν χρόνο, αλλά αν θέλουν χρήμα οφείλουν να πάρουν μέτρα, να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Μήπως τελικά αυτός ο τύπος έχει τα δίκια του; Μια νοερή αναδρομή στην πενταετία της κρίσης δείχνει ότι τα κόμματα, αλλά και οι πολιτικοί πρωταγωνιστές (ελάχιστες οι εξαιρέσεις), έπαιρναν από την τσέπη του ελληνικού λαού για να έχουν τον χρόνο τους. Πληρώσαμε μέχρι ο Γιώργος Παπανδρέου να αντιληφθεί ότι η χώρα καταρρέει (τσίμπησε και έναν έρπη στο Ελσίνκι) κι απαίτησε κι άλλο (δημοψήφισμα) που τελικά τον έστειλε στα πολιτικά αζήτητα. Τα ακουμπήσαμε για να προσγειωθεί ο Αντώνης Σαμαράς από τα Ζάππεια στα μνημόνια, αφού μας άφησε «πεσκέσι» τους ψεκασμένους. Τραβάμε των παθών μας τον τάραχο σήμερα μέχρι να καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να γίνει η ευρωπαϊκή επανάσταση χωρίς εμάς εμπροσθοφυλακή και ακόμη παίζουμε καθυστερήσεις και παριστάνουμε τη… δημιουργική ασάφεια.

Όταν κάποια στιγμή η συγκριτική πολιτική ερευνήσει τη σχέση πολιτικής απόφασης ή διαχείρισης με τον χρόνο και την αποτυπώσει σε ευρώ, ίσως το κατοχικό δάνειο μοιάζει φραγκοδίφραγκα, για να μην ξεχνάμε και το Grexit. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα την περίπτωση του κ. Βενιζέλου, που δεν άντεχε η αξιοπρέπειά του τις απαιτήσεις του Τόμσεν και τους έδιωξε. Πόσες βδομάδες ανέβαινε γονυπετής (σαν τους ικέτες στην Παναγιά της Τήνου) τα σκαλοπάτια στην Κομισιόν για να τους επαναφέρουμε; Με τις γνωστές συνέπειες. Τα κακά σενάρια χόρευαν στον ευρωπαϊκό Τύπο και οι Έλληνες έτρεχαν πάλι στις τράπεζες να βάλουν το υστέρημά τους σε καφεκούτια και στρώματα. Όπως και σήμερα άλλωστε. Το εθνικό φρόνημα του Αντώνη Σαμαρά δεν άντεχε… τοποτηρητές εντός και τους πήγε στο Παρίσι αλλά άκρη δεν έβγαλε, χρόνο έχασε. Η ατολμία έφερνε πάντα κοστοβόρες και μεγάλου ρίσκου καθυστερήσεις. Το αποτέλεσμα; Ο χρόνος διαπραγματεύσεων της Ελλάδας σε σύγκριση με την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία, ακόμη και την Κύπρο, είναι σχεδόν τριπλάσιος!

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η τελευταία αξιολόγηση. Μπορούσαμε να την ολοκληρώσουμε τον Σεπτέμβριο. Οι Πορτογάλοι αίφνης κάθισαν στο τραπέζι με τους δανειστές τέλος Απριλίου, συζήτησαν δυο εβδομάδες, υπέγραψαν, ψήφισαν τη συμφωνία στη Βουλή και έφυγαν από τα μνημόνια. Σήμερα μάς κουνάνε το δάχτυλο ότι θέλουμε «ιδιαίτερη μεταχείριση» και είμαστε «άπληστοι». Η δική μας αξιολόγηση είναι στον αέρα πέντε μήνες, θέλουμε ακόμη τέσσερις για τη γέφυρα, ζητήσαμε και κάνα δυο μηνάκια για εκλογές, πήγαν πίσω όλα τα οικονομικά μεγέθη, έχουμε αφήσει λεφτά στο τραπέζι, στεγνώνουν τα ταμεία, αδειάζουν οι τράπεζες και είναι πολύ πιθανό στο τέλος να χρειαστούμε πρόσθετο πακέτο βοήθειας (για 30 δισ. κάνουν λόγο οι δανειστές) και ένα ακόμη σκληρότερο μνημόνιο!… Οι κυβερνήσεις αγόραζαν συνεχώς χρόνο και το πλήρωνε πάντα η χώρα. Μια ακόμη απόδειξη ότι το πολιτικό μας πρόβλημα είναι βαθύτερο και χειρότερο από την οικονομική χρεοκοπία. 

Πολιτικοί σαν τον πρίγκιπα της αμφιβολίας του Σαίξπηρ ο οποίος συντετριμμένος αναφωνεί: «Άργησα τόσο στην πορεία μου, που ήρθε το σούρουπο κι έχασα τον δρόμο μου για πάντα»… Αν μάλιστα κρίνουμε από τα πρώτα βήματα της σημερινής συγκυβέρνησης, σουρουπώνει ήδη…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News