Τους βλέπω ήδη γύρω μου. Είναι οι αγανακτισμένοι της άλλης πλευράς. Οι αγανακτισμένοι με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξού και νέο-αγανακτισμένοι, για να τους ξεχωρίζουμε από τους παλιούς αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος και των «αυθόρμητων» αντί-συγκεντρώσεων του 2011 και του 2012. Μαζεύονται ήδη, εν έτει 2015. Ακονίζουν τα λόγια τους, λιμάρουν τα μαχαίρια τους. Δεν έχουν γίνει βέβαια οι εκλογές ακόμα, αλλά και μόνο με την παγίωση της βεβαιότητας ότι η κάλπη θα φέρει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί συγκροτούνται αυθορμήτως σε απεχθές σώμα. Εξού και προ-νεοαγανακτισμένοι. Διότι νεοαγανάκτησαν, πριν καν αναλάβει ο «εχθρός».

Τους βλέπω να αλαλάζουν γεμάτοι ενθουσιασμό που οι πιο μαύρες προφητείες τους διαφαίνονται ήδη (στα δικά τους μάτια) πίσω από την άκρη των οριζόντων. Τι είπε ο Ντράγκι; Δεν θα δώσει λεφτά στις ελληνικές τράπεζες χωρίς πρόγραμμα; Επιτέλους! Τι είπε ο Σόιμπλε; Ότι καταστρεφόμαστε; Δόξα τω Θεώ! Τι είπε ο Δραγασάκης; Ότι δεν θα πληρώσουμε τα ομόλογα τον Ιούλη, άρα θα πάμε σε χρεωκοπία; Ευτυχώς! Τι έκανε ο Fitch; Μας υποβάθμισε; Καιρός ήταν! Τι είπε η Ραχήλ, τι είπε ο Τόλιος, τι είπε ο Λεουτσάκος; Αχά! Πάμε κατ’ ευθείαν για μετωπική με τον τοίχο; Να πάμε ρε, να πάμε! Διότι μόνο τότε θα πληρωθούν αναλόγως αυτοί που θα μας οδηγήσουν εκεί! Θα τα πούμε σε δεκαπέντε μέρες, κύριοι! Ετοιμαστείτε!

Τη βλέπω τη νέα γραμμή μίσους. Πλέκεται καθημερινά με το ίδιο βελονάκι που πλεκόταν και η προηγούμενη. Με την πρώτη στραβοτιμονιά, με την πρώτη υπαναχώρηση από τα προεκλογικά υπεσχημένα, με την πρώτη δυσκολία, με το πρώτο ναι-μεν-αλλά, θα τους δεις στους δρόμους. Έξω από τη Κουμουνδούρου, έξω απ’ τη Βουλή, απέναντι στις συγκεντρώσεις των κυβερνητικών. Και θα επικαλούνται τους ίδιους και τα ίδια. Τους άνεργους που ακόμα δεν βρήκαν δουλειά, τους πεινασμένους που δεν ξεπείνασαν αυτοστιγμεί, τους απολυμένους που δεν επαναπροσλήφθηκαν στις 26 Γενάρη, τους αυτόχειρες που θα επιμένουν να αυτοκτονούν, τους δημοσίους υπαλλήλους που δεν θα θέλουν την κατά ΣΥΡΙΖΑ μεταρρύθμιση του κράτους, τους νέους που θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν. Και θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα, με την αστυνομία μάλιστα αφοπλισμένη στις διαδηλώσεις, αυτό πού το πας;

Το μόνο που θ’ αλλάζει θα είναι το πολιτικό τους πρόσημο. Δεν θα είναι οι αριστεροί αντιμνημονιακοί αγανακτισμένοι, θα είναι οι δεξιοί μεταμνημονιακοί νεοαγανακτισμένοι. Αχ καημένε Αλέξη, έχεις επίγνωση τι σημαίνει δεξιός ρεβανσισμός; Οι πριν εβδομήντα χρόνια σύντροφοί σου (που τους επικαλείσαι κάθε τόσο, καθότι «δικαιώνεις» τον αγώνα τους) ήξεραν, εσύ δεν έχεις ιδέα. Οι δικοί σου αγανακτισμένοι είναι παιδική χαρά μπροστά τους. Αν οι δικοί σου ήταν μια φορά λειψόμυαλοι, αυτοί είναι δέκα. Και τούτοι δεν θα διαχωρίσουν την πλατεία σε πάνω (φασιστική) και σε κάτω (ακροαριστερή) όπως κάνατε εσείς για έχετε -και καλά- ήσυχη τη συνείδηση σας. Αυτοί θα γίνουν ένα δίχως να το κρύβουν. Κι επειδή σας βλέπω από τώρα να λέτε ακριβώς ό,τι έλεγαν τότε ο Χατζηδάκης (που τον έδερναν), ο Πεταλωτής (που τον πετροβόλαγαν) κι ο Πάγκαλος (που τον γιαούρτωναν), σου λέω από τώρα και τι απάντηση θα λαμβάνεις: «Μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις».

Εσύ βέβαια, μάχαιραν δεν έδωσες, λίγο το τράβηξες προς τα άκρα για να τους διώξεις και να πάρεις την εξουσία, αλλά μην ορκιστείς ότι κι αυτοί θα κάνουν το ίδιο. Τους βλέπω εγώ ήδη καταχαρούμενους που επιτέλους θα εκφραστούν όπως θέλουν. Αλλά βλέπω και κάτι δικούς σου (όχι όλους, ομολογουμένως) που είναι πανέτοιμοι να αποδεχτούν την πρόκληση, για να μη σου πω ότι την επιδιώκουν κιόλας: «Ελάτε ρε, να ξεμπλέξουμε μαζί σας μια και καλή!» Κούνια που τους (και σας) κούναγε…

Το κέντρο που φαγωθήκατε όλοι να το λιώσετε, θα το αναζητήσετε. Αυτό μόνο σας λέω. Παλιοί και νέο-αγανακτισμένοι, εσείς. Καθότι όταν θα βγουν τα μαχαίρια, θα λείπει το μαξιλάρι ανάμεσα στις κοιλιές σας (μας).  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News