Σε ένα ιδιαίτερα διεισδυτικό άρθρο στα ΝΕΑ Σάββατο 26 Μαΐου με τίτλο «Η Ελλάδα δεν παίζεται στο πόκερ» ο Γιάννης Βούλγαρης αναλύει πως «σε αυτή την περίοδο της κρίσης που σπάζουν οι καθιερωμένοι δεσμοί πολιτικής αντιπροσώπευσης, κάθε ιστορική παράταξη κατέφυγε στον σκληρό συντηρητικό πυρήνα της πολιτικής της κουλτούρας». «Η Αριστερά σε μια εξεγερτική διαμαρτυρία χωρίς πρόταση, το βαθύ ΠΑΣΟΚ στον αριστερόστροφο κρατικιστικό λαϊκισμό και η Δεξιά… στον ανερμάτιστο εθνικισμό και τη λούμπεν συνωμοσιολογική κουλτούρα τύπου οι ξένοι μας ψεκάζουν».

Η συνύπαρξη «τιμωρητικού ριζοσπαστισμού και απεγνωσμένου συντηρητισμού» που περιγράφει είναι η βάση κάθε κινηματικής κοινωνικής δυναμικής. Η απόγνωση και η τιμωρητική διάθεση είναι ο αυτονόητος πυρήνας, το γενετικό υλικό  κάθε εξέγερσης. Το επόμενο  ερώτημα είναι πως, προς τα πού κάθε φορά η εξέγερση εξελίσσεται. Η ανίχνευσή του θέματος ξεκινά από τις ιδιαιτερότητες, τις μοναδικότητες της συγκυρίας. Το συμπέρασμα συναντά τελικά το άρθρο του Γ. Βούλγαρη. Κι ο Αλέξης Τσίπρας, έκπληκτος στην περιδίνηση της ανόδου του, καταφεύγει στον σκληρό πυρήνα της πολιτικής του κουλτούρας. Τις καταλήψεις που τον εθέσπισαν. Και παίζει σε λάθος τόπο και χρόνο τη μπλόφα της καταστροφής.

Εάν κάτι διαφοροποιεί την σημερινή κατάσταση από οποιαδήποτε άλλη στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, είναι όχι η Ελλάδα αλλά η Ευρώπη. Το πλαίσιο είναι για πρώτη φορά ασταθές, με την έννοια ότι οι εξελίξεις στην Ελλάδα θα επηρεάσουν βάσιμα την Ευρώπη και τον κόσμο. Η Ευρώπη στην πορεία ενοποίησης της έρχεται αντιμέτωπη με τις δομικές αδυναμίες της αρχιτεκτονικής της. Το νόμισμα προηγήθηκε της ενοποίησης και το έκδοχο, το αποτέλεσμα έγινε αίτιο και πλαίσιο και λόγος κοινής πορείας.
Κι αυτό ακόμη δεν θα κόστιζε ιδιαίτερα εάν ο άλλος, ο μεγαλύτερος κύκλος της παγκοσμιοποίησης βάδιζε αδιατάρακτος. Όμως μετά την κρίση στην Αμερική  του 2008 οι παγκόσμιες αγορές χωρίς παγκόσμιες κυβερνήσεις  έχασαν τον κοινό τους προσανατολισμό. Ένα ανάποδο βότσαλο στη λίμνη, από το μεγάλο κύκλο στον μικρό κατέληξε ως τσουνάμι και στην κουκίδα της Ελλάδας.

Η Ευρώπη λοιπόν του ευρώ δεν είναι σταθερό πλαίσιο. Οι φωνές περί κατάρρευσης της συγκολλητικής ουσίας του νομίσματος δυναμώνουν  ιδιαίτερα σε μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας. Η ευρωπαϊκή αστάθεια γίνεται  η ευκαιρία, το γόνιμο έδαφος για τοπικές εξεγέρσεις. Διότι το απονενοημένο διάβημα, στην περίπτωσή μας καταγγελία μνημονίου και συνακόλουθη δραχμή, αποκτά πολιτικό περιεχόμενο, δηλαδή γίνεται διαπραγματευτικό επιχείρημα, αναγνωρίσιμο συστημικό ενδεχόμενο συνεπειών  σε Ευρώπη και παραπέρα. Ποτέ άλλοτε, εκτός ίσως του 1826 και του 1945 η Ελλάδα δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία για την παγκόσμια τάξη. Ή αταξία. Εδώ βρίσκεται η ευκαιρία ενός κινήματος. Προς τα πού θα κινηθεί αυτό το δυναμικό; Γιατί επιλέγεται το επιχείρημα του εκβιασμού, της μεγαλύτερης καταστροφής; Το κίνημα θα «κινηθεί» αταβιστικά προς τα εκεί που ξέρει . Είτε το «ξέρει» είτε όχι! Δεν είναι ανάγκη να πάμε πίσω στο «οι σκλάβοι δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους».

Στο φαινόμενο Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ, διακρίνουμε πως η κοινωνική παιδεία του κ. Τσίπρα και του κινηματικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι μαθητικές καταλήψεις της προηγούμενης δεκαετίας. Δεν πρέπει να μας μπερδεύει ότι σε αυτό το σώμα σκέψης και βιωμάτων, έχουν επικολληθεί στρείδια των  σαλταδόρων  του πελατειασμού και οι σχεδόν αιώνιοι αχινοί της γραφικής, αλλά επικίνδυνα οπισθοδρομικής και αναχρονιστικής εξαρχειακής αριστεράς των συνιστωσών. Είναι μόνιμο, συνοδευτικό συστατικό του κάθε κινήματος την έφοδο στον ουρανό να την ακολουθούν οι νοσταλγοί χαμένων παραδείσων.

Ο κ. Τσίπρας με το εφηβικό στυλ και λουκ εκπροσωπεί  ένα κίνημα «παιδιών» που έμαθαν στραβά την έννοια της διακινδύνευσης. Ήξεραν εκ των προτέρων ότι υπάρχει σπίτι και γονείς. Με κατανόηση και με διάθεση εκτόνωσης. Γονείς εκβιάσιμοι ώστε να έχει επιβιωτικό νόημα η μπλόφα. Να γίνεται εκ του ασφαλούς. Με ατιμωρησία.

Είναι το «Πολυτεχνείο» που στοίχειωσε σαν μορφή εξέγερσης δηλαδή κατάληψη, σαν μέθοδος κοινωνικής διαπραγμάτευσης δηλαδή καταστροφικός εκβιασμός, αντάρτικο, «εσείς έχετε να χάσετε περισσότερα», που εξελίχθηκε μέσα από τα κινήματα της Γένοβας σε διαδικασία νοητικής ερμηνείας του γίγνεσθαι. Ο σύντομος χρόνος, η ένταση της δράσης, η εικονικότητα του γεγονότος, βασικά συστατικά στοιχεία του ψηφιακού πολιτισμού, προκρίνουν την καταστροφή, το play station mode”,  σαν κύρια μορφή επέμβασης. Έτσι «δέθηκε το ατσάλι». Είναι το Πολυτεχνείο, όπου βολεμένοι «γονείς» το νομιμοποίησαν και το καθαγίασαν ως μέθοδο κοινωνικής εξέλιξης, εκχωρώντας στα «παιδιά» το δικαίωμα να εγκαλούν τελετουργικά ανά δεκαετία για την κοινωνική ακινησία.
Η προϊούσα κρίση αντιπροσώπευσης των θεσμών κατέστησε λειτουργική αυτή την ισοδύναμη, εναλλακτική διαδικασία στη μεταπολιτευτική περίοδο. Πνιγμένη θεσμική σκέψη, στρεβλωμένη κοινωνία,  αντινομική, μονοδιάστατη διαδικασία.

Χρονολογικά ο μύθος του Πολυτεχνείου, βρήκε την μεταπολιτευτική του διαδρομή. Φοιτητικές καταλήψεις του 1980, μαθητικές του 1990, δρόμοι του Δεκέμβρη του 2008 και της Μαρφιν του 2010. Ο Αλέξης Τσίπρας κοινώνησε στις καταλήψεις. Την σαγήνη του εμείς,  το μοναδικό νόημα του παλλόμενου πλήθους, της αλληλεγγύης, της αυταπάρνησης, του μοιράσματος και της ένωσης, της ζωτικής ανάγκης εισόδου στην «κοινωνία», ο Αλέξης Τσίπρας την βίωσε εκεί που πρωτοστάτησε και αναδείχθηκε. Η μέθεξη δεν υποκαθίσταται, σφραγίζει.

Όλη του η πολιτική σκέψη σήμερα, τώρα που το κενό εκπροσώπησης τον περιδίνησε στην κορυφή , στηρίζεται στα συντονιστικά του 15μελούς, στο τι έχουν να χάσουν οι άλλοι. Αυτοί που δεν είναι μαθητές, οι γονείς της Ευρώπης. Και επιλέγει να παίζει πόκερ με τα βιώματα διακινδύνευσης που διαθέτει. Δηλαδή την ασφάλεια και το μηδενικό ρίσκο της ατιμωρησίας. Να απειλήσει τους γονείς, να μιλήσει με τους άλλους μαθητές, να εξάγει ως τη Γένοβα  την «ελληνική επανάσταση».

Προς το παρόν το μεγάλο δυστύχημα είναι πως οι γονείς δεν έχουν πια πορτοφόλι, η Ευρώπη τρίζει κι έτσι η απελπισία μπορεί ν΄ αλλάξει στρατόπεδο. Όταν οι γονείς διακινδυνεύουν την οικογένεια θυσιάζουν τον άσωτο υιό. Ενδεχομένως παρηγορούνται με την  happy end εκδοχή ότι θα είναι επιεικείς όταν επιστρέψει. Τότε κι εκείνος θα έχει αλλάξει. Γιατί επίσης αναμφισβήτητα ο Τσίπρας δεν είναι μιας χρήσης.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News