Ας δούμε λοιπόν το περίφημο κεφάλαιο των ημερών, «ο κυρ-Φώτης Πρόεδρος». Από το ίδιο το βράδυ των ευρωεκλογών (τα πρώτα συμπεράσματα, 26-5-2014) υποστήριξα ότι αυτή η Βουλή δεν βγάζει Πρόεδρο. Συνεχίζω να το λέω με μεγαλύτερη έμφαση, παρά τη συνεχιζόμενη αριθμολογία γύρω από το πολυθρύλητο 180 που εξασφαλίζει εκλογή. Στις προσθαφαιρέσεις βουλευτών και στις προκαταβολικές κατηγορίες περί αποστασίας, προστέθηκε από τα Κυριακάτικα φύλλα ένα ακόμα κρίσιμο κομματάκι του παζλ: Ο Σαμαράς έχει αποφασίσει οριστικά να προτείνει τον Φώτη Κουβέλη για Πρόεδρο.

Επαναφέρω τη συζήτηση στην (κατά τη γνώμη μου) ρότα της απλής λογικής: Όσο πιο πολύ επικεντρώνεται η συζήτηση στο πρόσωπο του Φώτη Κουβέλη, τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα να εκλεγεί Πρόεδρος απ’ αυτή τη Βουλή. Έτσι λέω εγώ. Γι' αυτό άλλωστε, αμφιβάλλω σφόδρα αν πράγματι ο κ. Σαμαράς έχει καταλήξει σ’ αυτή την απόφαση. Θα ήταν αντίθετη στον κοινό νου. Εκτός εάν μπούμε στα επικίνδυνα νερά της συνωμοσιολογίας για «κάψιμο» της συγκεκριμένης υποψηφιότητας ή αν στο Μέγαρο Μαξίμου αδυνατούν να κάνουν μια ανάλυση με καθαρό νου και μπερδεύουν τις ελπίδες τους με τα αντικειμενικά δεδομένα. Έχουμε και λέμε:

Στην πολιτική (όπως και στη ζωή μας άλλωστε) σημασία έχουν οι πρωτεύουσες αντιθέσεις και τα βασικά διλήμματα, ο διαχωρισμός τους όμως από τα δευτερεύοντα και επουσιώδη είναι κρίσιμο μέγεθος για την πρόβλεψη του μέλλοντος. Ποιο είναι σήμερα το βασικό πολιτικό δίλημμα, πάνω στο οποίο επικεντρώνεται το Προεδρικό πρόβλημα; Μα φυσικά, η απάντηση στο ερώτημα «να μείνει αυτή η κυβέρνηση άλλα δυο χρόνια ή να γίνουν εκλογές;». Όλα τα υπόλοιπα, θεσμικές νομιμότητες, προσωπικές επιδιώξεις αρχηγών και βουλευτών-εκλογέων, οι διαθέσεις της αγοράς, ακόμα κι οι προθέσεις των δανειστών, κ.λπ., στοιχίζονται πίσω από την απάντηση που θα δοθεί σ’ αυτό το ερώτημα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον κ. Κουβέλη. Σ’ αυτό θα απαντήσει για να καταλήξει αν θα αποδεχτεί μια υποψηφιότητά του.

Υπάρχει νοήμων άνθρωπος που πιστεύει ότι μετά την απομάκρυνσή της από την τρικομματική κυβέρνηση, η ΔΗΜΑΡ κινείται -έστω- σε τροχιά ίσων αποστάσεων ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχει λογικός άνθρωπος που υποστηρίζει ότι η ΔΗΜΑΡ θα προτιμούσε σήμερα μια οποιαδήποτε συμπόρευση με τα δυο κυβερνητικά κόμματα, αντί για μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ; Νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής: Ο κ. Κουβέλης, ακόμα και μετά τα καταστροφικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών, έχει επιλέξει την πρόσθεση των δυνάμεών του προς μια αριστερόστροφη πορεία της χώρας. Ανεξάρτητα από τις φιλολογίες της ΔΗΜΑΡ περί δικού της πόλου της κεντροαριστεράς, στο συγκεκριμένο δίλημμα δεν υπάρχει κεντροαριστερά. Υπάρχει μόνο «υπάρχουσα κυβέρνηση ή εκλογές». Και επ’ αυτού, όλη η πορεία του κ. Κουβέλη τον τελευταίο χρόνο φωνάζει ότι επιλέγει τις εκλογές.

Θα ρωτήσετε: Μα δεν θέλει ο κ. Κουβέλης να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Προσωπικά πιστεύω ότι θέλει και μάλιστα πολύ. Το ίδιο θέλουν και πολλά στελέχη της ΔΗΜΑΡ. Δεν θέλει όμως να εκλεγεί Πρόεδρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Γιατί; Διότι δεν θέλει να ταυτιστεί με μια φθίνουσα κυβέρνηση, διότι πιστεύει ότι αυτό θα βλάψει την εικόνα του ως Αριστερού, διότι θα πληγεί η υστεροφημία του και άλλα πολλά. Προφανώς επίσης θεωρεί (κι ας μην το λέει τόσο καθαρά) ότι υπάρχει αναντιστοιχία Βουλής και εκλογικού σώματος… να άλλη μία ουσιώδης αποδοχή της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Κουβέλης όμως θα ήθελε να εκλεγεί ως Πρόεδρος της Αριστεράς μετά τις εκλογές, όπου ακόμα και με απλή πλειοψηφία μπορεί να επιτευχθεί εκλογή. (Είναι τόσο περίπλοκα εδώ τα συνταγματικά δεδομένα που καλύτερα να μην τα πιάσουμε ένα-ένα, δεν θα βγάλουμε άκρη).

Η κοινή λογική πάντως λέει, πως όσο οι πρωθυπουργικές διαρροές και η πολιτική παραφιλολογία θα τοποθετούν μονοπωλιακά τον κ. Κουβέλη στο επίκεντρο της συζήτησης για εκλογή Προέδρου, τόσο θα προετοιμάζουν τον αρχηγό της ΔΗΜΑΡ να πει ένα ηχηρό «όχι», το οποίο θα προσφέρει στον κ. Τσίπρα. Θα είναι το «όχι» που θα αποκαθάρει τη ΔΗΜΑΡ από την τρικομματική επιλογή της και θα την επαναφέρει ως ζωντανό πολιτικό σχηματισμό στο σκηνικό και μάλιστα στον μητρικό της ιδεολογικό χώρο. Διότι μια δύναμη που ρίχνει μια κυβέρνηση, υπάρχει. Σήμερα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με την κυρίαρχη γνώμη μέσα στη ΔΗΜΑΡ να επιμένει ότι η νεκρανάσταση του κόμματος προϋποθέτει την αντίθεση στην κυβέρνηση. Αν η αντίθεση μετατραπεί σε ηχηρό γκρέμισμα των Σαμαρά-Βενιζέλου, κατά τη γνώμη τους τα οφέλη πολλαπλασιάζονται. Φυσικά ο κ. Τσίπρας, έχοντας δεχτεί αυτό το «δώρο» για την επίτευξη του βασικού του στόχου που είναι οι κάλπες, δεν θα είχε την παραμικρή αντίρρηση να προχωρήσει σε αντίδωρο. Να συμφωνήσει δηλαδή παρασκηνιακά ή να δηλώσει δημόσια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει μετεκλογικά τον κ. Κουβέλη για Πρόεδρο. Στη δεύτερη μάλιστα περίπτωση, θα καλέσει τον κ. Σαμαρά να δεσμευτεί ότι θα επιμείνει και μετά την ήττα του στο ίδιο πρόσωπο, οπότε ο πρωθυπουργός θα βρεθεί παγιδευμένος στην ίδια του την επιλογή.

Θα μου πείτε ότι το σενάριο μπάζει από σαράντα μεριές. Το ξέρω, όμως όλα τα πιθανά σενάρια μπάζουν. Πρώτον, υπάρχουν βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που θέλουν να κρατήσουν την έδρα τους στην παρούσα Βουλή. Συμφωνώ, όμως ειδικά σ’ αυτό το θέμα ο κ. Κουβέλης έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι. Για οτιδήποτε άλλο, οι βουλευτές του θα μπορούσαν ίσως να το πιέσουν ή να τον υποχρεώσουν, σ’ αυτό όχι. Είναι εντελώς προσωπική επιλογή. Δεύτερον, μπορεί ο κ. Σαμαράς να τον προτείνει για να τον εκθέσει. Ίσως, πλην θα εκτεθεί περισσότερο ο ίδιος ο πρωθυπουργός αν αντιμετωπίσει μια άρνηση, καίοντας παράλληλα οποιαδήποτε άλλη πρότασή του. Τρίτον, η μετατόπιση της εκλογής Κουβέλη στην Προεδρία μετά τις εκλογές, έχει ως προϋπόθεση (όχι τυπική αλλά ουσιαστική), την είσοδο της ΔΗΜΑΡ στη νέα Βουλή. Αλλιώς, πώς θα κάνουν Πρόεδρο έναν βαριά ηττημένο πριν από λίγες μέρες; Πράγματι υπάρχει αυτό το ρίσκο, όμως αντίστοιχο ρίσκο υπάρχει και στην αποδοχή μιας πρότασης Σαμαρά. Θα κινδυνέψει η μισή ΔΗΜΑΡ (ακόμα και οι καθαρά δικοί του) να μην τον ψηφίσει, ο ίδιος να μην εκλεγεί Πρόεδρος, το κόμμα του να διαλυθεί κι ένα κομμάτι του να πάει πριν τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Για να μην προσθέσω τόσα κι άλλα τόσα, προσωπικά πιστεύω ότι ο κ. Σαμαράς δεν πρόκειται να προτείνει Κουβέλη. Τι θα προτείνει; Δεν ξέρω. Προφανώς θα βρει κάποιο άλλο πρόσωπο, πάνω στο οποίο θα κατηγορήσει για την τιμή των θεσμικών όπλων τον κ. Τσίπρα ότι οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή. Πάντως δεν θα αφορά τον πιθανότερο προεκλογικό και μετεκλογικό σύμμαχο του Αλέξη, τον κ. Κουβέλη. Και τι θα γίνει επί της ουσίας; Μα φυσικά εκλογές. Πότε; Μόλις κατασκευαστούν από την κυβέρνηση τα νέα εκλογικά διλήμματα, που θα σχετίζονται με τη διαπραγμάτευση του χρέους και τα πακέτα παροχών και φοροελαφρύνσεων. Κανένας δεν μπορεί να ορίσει τον ακριβή χρόνο της κάλπης, αλλά πόση σημασία έχει πια αυτό;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News