«Οι κραυγές της κυβέρνησης κατά της Τρόικας είναι μία κακοστημένη παράσταση που κανείς δεν πιστεύει», δήλωσε με στόμφο ο Αντώνης Σαμαράς. Ενδιαφέρουσα διατύπωση. Το πρόβλημα δεν ήταν λοιπόν αν είδαμε κάτι «σαν μία κακοστημένη παράσταση». Ούτε απλά το αν είδαμε «μία παράσταση».  Όχι. Το πρόβλημα ήταν πως η παράσταση είναι κακοπαιγμένη, πως κανείς δεν την πίστεψε.

Έχει δίκιο ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Η πολιτική είναι και θέατρο. Και στην ελληνική πολιτική «σκηνή», οι εκπρόσωποι της Τρόικας και η κυβέρνηση δεν έπαιξαν αυτή τη φορά καλά τον «ρόλο» τους. Αυτό ήταν η ουσία του προβλήματος. Όχι το αν χρεοκοπήσαμε, αν έχουμε εκχωρήσει εθνική κυριαρχία, αν θα εκποιήσουμε ή θα αξιοποιήσουμε δημόσια γη.

«Η συμπεριφορά των εκπροσώπων της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ κατά τη σημερινή τους συνέντευξη ήταν απαράδεκτη» δήλωσε αργά το βράδυ της Παρασκευής ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης. Αποκαλυπτικό και πάλι. Η συμπεριφορά τους ενόχλησε, η εκφορά του λόγου, ο τόνος, το ύφος. Όχι κάποια συγκεκριμένη δήλωση.  Η «ερμηνεία» τους μπροστά στις κάμερες.

Στην τηλεδημοκρατία που ζούμε, η δύναμη της εικόνας  αντί να «ξεγυμνώσει» τους πολιτικούς μας, αντί να τους κάνει πιο διαφανείς, πιο ειλικρινείς και πιο τίμιους, τους έχει κάνει κατά κύριο λόγο καλύτερους ηθοποιούς. Με νέες δεξιότητες, αν όχι στην υποκρισία, τουλάχιστον στην υποκριτική.

«Χαμογέλα, αλλά όχι διάπλατα. Μίλα, αλλά μη δείχνεις παθιασμένος. Δείχνε απόλυτα φυσικός, σαν να σου ήταν ποτέ φυσικό να πας να ψηφίσεις, περπατώντας χέρι-χέρι με τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, όλοι κουστουμαρισμένοι και ντυμένοι στην τρίχα.» ( Tony Blair, a Journey, σελίδα 5).  Αυτά σκεφτόταν και αυτά έκανε ο άγγλος πολιτικός, μάγος της επικοινωνίας, την ημέρα που έγινε πρωθυπουργός, το 1997. Φρόντιζε και την τελευταία λεπτομέρεια της «ερμηνείας» του.  13 χρόνια μετά, δεν απολογείται. Ούτε κομπάζει. Απλά παραδέχεται πως έπαιζε «ρόλο», πως η πολιτική είναι (και) θέατρο.

Ο Τζον Πιουριφόι, αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα του 1950, δεν πρέπει να είχε τέτοιες σκοτούρες. Σίγουρα μπορούσε να είναι όσο επιθετικός ή απαιτητικός ήθελε μέσα στα υπουργικά γραφεία, υπερασπιζόμενος όπως αυτός έκρινε σκόπιμο τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Αλλά μπορούσε να έχει την ίδια άνεση και έξω από αυτά, μπροστά στους εκπροσώπους του Τύπου. Για να κάνει τη δουλειά, δεν απαιτείτο να έχει και καλλιτεχνικές ανησυχίες.

Είναι δύσκολο να ψέξουμε τους εκπροσώπους της Τρόικας αν το θυμόμαστε αυτό. Οι «Φον Φούφουτοι» είναι τεχνοκράτες, δεν είναι πολιτικοί. Πιθανότατα άρα δεν αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους ως άσκηση υποκριτικής ούτε ως σειρά μονόπρακτων. Όσο επιθετικοί ή απαιτητικοί είναι μέσα στα υπουργικά γραφεία,  άλλο τόσο είναι και έξω από αυτά, μπροστά στις κάμερες. Όπως η συμπεριφορά του Πιουριφόι εξέφραζε τον συσχετισμό δυνάμεων τότε, ανάμεσα στην κατεστραμμένη Ελλάδα της Κατοχής και του Εμφυλίου και την πανίσχυρη και πλούσια Αμερική. Έτσι και η συμπεριφορά των εκπροσώπων της Τρόικας εκφράζει τον συσχετισμό δυνάμεων σήμερα, ανάμεσα στην χρεωκοπημένη Ελλάδα και τους δανειστές μας. Δεν είναι αυτό από μόνο του ούτε καλό, ούτε κακό. Είναι απλά ένα γεγονός.

Προσωπικά δεν ντρέπομαι να το πω. Καλά τα είπαν. Μακάρι οι πολιτικοί μας να μιλούσαν κι εκείνοι περισσότερο σαν τον Τόμσεν και τον Ντερούζ. Να λένε ορθολογικά και ψύχραιμα τη γνώμη τους, ανοιχτά και δημόσια, χωρίς υψηλά ρητορικά σχήματα και κούφιο συναισθηματικό λόγο. Κι ας πονάει. Κοινώς, δεν με νοιάζει αν με την Ιουλιέτα της Τρόικας ο Πεταλωτής ως Ζουμπαίος θα ζήσει ή ο Παπανδρέου στον βαρύ ρόλο του σεξπηρικού Romeo θα πεθάνει. Θα προτιμούσα να μην βλέπω καθόλου παράσταση.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News