Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις,  περίπου 80% των Ελλήνων χαίρονται γιατί δεν ορκίστηκε πρωθυπουργός ο Φίλιππος Πετσάλνικος, ένας πολιτικός-μαριονέτα, αλλά ο Λουκάς Παπαδήμος. Μετά τη χθεσινοβραδινή του εμφάνιση στη Βουλή, μένει να δούμε πόσοι εξακολουθούν να έχουν την ίδια γνώμη και σήμερα, αφού άρχισαν να υποψιάζονται τι είναι στην πραγματικότητα ο κύριος Παπαδήμος.

Η ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Παπαδήμου στη Βουλή ήταν ιδιαίτερη. Πολλοί στήθηκαν μπροστά στις οθόνες τους μόνο και μόνο για να τον ακούσουν να μιλά. Ήταν πρωτάκουστο, να αποκτάς πρωθυπουργό και να έχεις ακούσει τη φωνή του μόνο τέσσερα λεπτά δέκα ολόκληρα χρόνια. Άλλος τη βρήκε φρέσκια κι άλλος παλιομοδίτικη. Ρομποτική, σαν του Χαλ της Οδύσσειας του Διαστήματος τη χαρακτήρισε αναγνώστης του protagon. Τότε μου ήρθε. Ο κύριος Παπαδήμος δεν είναι΄Ελληνας. Δεν είναι καν κύριος. Είναι ρομπότ!

Δεν είναι μόνο ο μονότονος δυαδικός ρυθμός στις στεγνές κι ασπρόμαυρες φράσεις του που τον προδίδει. Είναι και ότι το υπαινίσσεται ο ίδιος, πως είναι τελείως μα τελείως διαφορετικός από όσους είχαμε δει ως τώρα. «Δεν είμαι πολιτικός», ξεκαθάρισε έξω από το Προεδρικό Μέγαρο. Τον ρώτησε κανείς; Όχι. Κι όμως ένιωσε την ανάγκη να το πει. Θα μπορούσε να πει κι άλλα. Δεν είναι στρατιώτης κάποιου κομματικού στρατού. Δεν είναι παιδί του κομματικού σωλήνα. Δεν έχει δια-φθαρεί τόσες δεκαετίες στην Ελλάδα, με μίζες, ίντριγκες και γαλαζοπράσινα ρουσφέτια. Δεν έχει σημασία αν είναι όντως έτσι. Οι πολίτες ενθουσιάζονται τόσο που βρέθηκε κάποιος να τους κυβερνήσει χωρίς να είναι σαρξ εκ σαρκός ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία που δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο. Κι ας μην έχει «μαγικές ικανότητες», όπως ξεκαθάρισε (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων;) στο δελτίο του Μέγκα ο Γιάννης Πρετεντέρης.  Το μόνο που τους νοιάζει είναι να μην είναι ο πρωθυπουργός μας γαλάζιος ή πράσινος. Να μη βρωμάει δηλαδή, κι ας είναι ό,τι θέλει. Και ρομπότ; Ναι, ρομπότ. Βρωμάει το ρομπότ;

Δεν βρωμάνε τα ρομπότ, όλοι το ξέρουμε αυτό. Αυτό που δεν ξέραμε ή τουλάχιστον δεν ήμασταν σίγουροι ως τώρα, είναι τι θέλαμε από ένα νέο πρωθυπουργό. Πρώτα νομίζαμε πως θα μας έσωζε ένας άνθρωπος-θεός της πολιτικής. Κάποιος σαν τον Καραμανλή, στο βάθρο του ψηλά πάνω από μας. Κι ας «στέγνωσε την ψυχή του» όπως έλεγε, κάναμε λάθος. Δεν μας έσωσε. Μετά θελήσαμε έναν δικό μας άνθρωπο, «ζεστό» κι ας είχε πάθη. Δοκιμάσαμε τον Αντρέα και πάλι κάναμε λάθος. Νομίζαμε έπειτα πως θέλαμε έναν Ελληνάρα, «να τα λέει ωραία». Το δοκιμάσαμε κι αυτό με τον Κωστάκη τον Καραμανλή και κάναμε μεγάλο λάθος. Νομίζαμε τέλος πως θα βοηθούσε ένας «ξένος», ένας όχι σαν κι εμάς, με όλα τα στραβά μας. Δοκιμάσαμε GAP αλλά Δανία του Νότου δεν γίναμε. Ε, μένει τίποτα άλλο πια; Τις ξεφτιλίσαμε όλες τις συνταγές κι όλες τις νόρμες. Κι αν δεν έμεινε τίποτα άλλο εκτός από ρομπότ; Μήπως να το δούμε δοκιμαστικά κι αυτό;

Το μοντέλο Παπαδήμος ναι, τραβάει τον κόσμο σαν μαγνήτης (ή είναι μαγνήτης). Δεν προσελκύει μόνο την αρνητική ψήφο απελπισίας, «σε στηρίζουμε επειδή δεν είσαι Πασοκονουδού κι αυτό μας φτάνει». Έλκει και όσους θεωρούν πια πως η πολιτική δεν είναι τόσο το μπλα-μπλα, το όραμα, η ιδεολογία και το Αριστερά-Δεξιά. Είναι αντίθετα management, η τεχνοκρατική διοίκηση μιας χώρας σαν να ήταν επιχείρηση, με μετρήσιμους στόχους και ανθρώπους-αριθμούς. Εδώ που φτάσαμε, στην ελληνική πολιτική σκηνή αυτό που λες πια δεν μετράει. Μετριέται.

ΥΓ. Σε ευρώ ή σε δραχμές; Αυτό, ούτε ρομπότ δεν μπορεί να το απαντήσει ακόμα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News