Με αφορμή την εκλογή (ή: τη μη-εκλογή) Πρόεδρου της Δημοκρατίας, με τις 200/200/180 ψήφους στην Βουλή, ύστερα διάλυση της Βουλής και 180/151/απλή πλειοψηφία, επανήλθε στη μνήμη η καθοριστική για την Μεταπολίτευση φιγούρα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Κι αν δεν επανερχόταν από μόνη, θα την είχαμε φορτωμένη αναγκαστικά από το μιντιακό μας περιβάλλον, που ουσιαστικά σε "Σύνταγμα Καραμανλή" παρέπεμπε.

Την ιδια αφορμή θα μπορούσε να είχε δώσει, λιγότερο δραματικά και περισσότερο αναλυτικά, ένα βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε – έκανε, δε, δυναμικό ντεμπούτο με παρουσίαση στη γενέτειρα Καραμανλή, στις Σέρρες, με πάνω από 1000 άτομα, κοσμοσυρροή (ναι, σε παρουσίαση βιβλίου!): πρόκειται για το "Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο ξένος Τύπος", του Δημήτρη Καιρίδη (στις Εκδόσεις Πατάκη).

Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο, που είναι και πιο συμπαθητικό: θέση του συγγραφέα, που δεν είναι απλό να την αποκρούσει κανείς, είναι ότι ο παλιός Καραμανλής (προσοχή: όχι ο τελείως παλιός, ο προχουντικός, αλλά ο Καραμανλής της Μεταπολίτευσης), είχε επιδιώξει και πετύχει να ασχολείται μαζί του η Monde, το Spiegel, οι Times και ο Economist με θετικό (έως και πανηγυρικό) τρόπο. Kαι ως εκ τούτου να "ανεβαίνει" η εικόνα της Ελλάδας, με αντίστοιχα θετικό πρόσημο. Η δουλειά του Καιρίδη το δείχνει, βήμα-βήμα, αυτό. Πώς δημιουργήθηκε, πώς καλλιεργήθηκε, πού αξιοποιήθηκε πολιτικά η "προσέγγιση Καραμανλή" στη διεθνή σκηνή. Βέβαια, να σημειωθεί ότι τότε και το "προϊόν Ελλάς" είχε μεγαλύτερη πέραση -έξοδος από τη Χούντα, προσέγγιση της Ευρώπης- αλλά και άλλες φιγούρες μαγνήτιζαν την παγκόσμια προσοχή, τραβούσαν τα φώτα: ο Αντρέας, η Μελίνα, ο Μίκης…

Όπως κι αν έχει το πράγμα, όμως, η προσέγγιση Καραμανλή στη χρήση της δημοσιότητάς του για την προώθηση της χώρας (επίσης "του"), ήταν κάτι που γενικότερα τον χαρακτήριζε σαν προσωπικότητα. Κι έτσι φθάνουμε στην Προεδρική εκλογή. Συνολικά, το Σύνταγμα του 1975 ήταν "Σύνταγμα Καραμανλή". Από τις υπερεξουσίες του Προέδρου, που τις ξήλωσε η αναθεώρηση του 1986 (αφού βέβαια πρώτα ο Κ.Κ. είχε φροντίσει να αυτοϋπονομευθεί με το "αύριο, όλοι θα μου λένε τι να κάνω", μετά τις ευρωεκλογές του 1984…), μέχρι το γκωλικής έμπνευσης καθεστώς ελέγχου της ραδιοτηλεόρασης κατά το άρθρο 15 του Συντάγματος. Ε, εκεί "κολλάει" η διαδικασία των διαδοχικών ψηφοφοριών για την ανάδειξη Προέδρου, καθώς και η υποτιθέμενη θεσμική αναζήτηση συναινέσεων (στην Ελλάδα, στη χώρα των Ελλήνων…) που, όταν μας βολεύει, την ανάγουμε σε βασική υποθήκη του πολιτεύματος. Διαδικασία δομημένη από και για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο οποίος, όταν χρειάστηκε να εκλεγεί με το σύστημά "του", παραπονέθηκε για την ανάδειξή του με την "μίζερη πλειοψηφία" των 181 ψήφων. Θέλησε ο Κ. Καραμανλής να είναι η χώρα καθρέφτης του. Προς στιγμήν, τα ξένα μίντια ακολούθησαν. Ύστερα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News