Όπως και να το γυρίσεις οι επιλογές του κ. Βενιζέλου μετά τις εκλογές, δεν κάνουν νόημα. Ξεκίνησε με μισή κυβερνητική υποστήριξη, επικαλούμενος ένα δικανικό επιχείρημα περί αναλογικότητας βαρών και ευθυνών, αμφίβολης εφαρμοσιμότητας σε κυβέρνηση εθνικής ανάγκης-σωτηρίας. Συνήθως στην εθνική ανάγκη ο καθένας δίνει ό,τι έχει και μπορεί, η προσφορά δεν μετριέται με το συμφέρον ούτε με το μάτι στο μαγαζί του γείτονα… Να αλλάξεις την Ελλάδα προτάσσοντας το πολιτικό κόστος είναι μάλλον αδόκιμο.

Συμπλήρωσε την ιδιόμορφη συμμετοχή ή αποχή με την πρόταξη μιας εθνικής επιτροπής διαπραγμάτευσης, ενός πανεθνικού υπερκυβερνητικού σχήματος που θα συντονίζει την περί μνημονίου συζήτηση με τους εταίρους. Το άκουσαν και έβηξαν με απορία σαν τον ψάλτη οι άλλοι δυο της τριανδρίας αλλά και οι υπόλοιποι. Εδώ μια κυβέρνηση δεν μπορεί να δουλέψει, παράλληλες δομές θα φτιάχνουμε; Και τρικομματικές; Και πολυεπίπεδες; Άλλοι το ξέχασαν και άλλοι το έστειλαν στις καλένδες.

Έξαφνα, μετά το Eurogroup και την διαχείρισή του από τον κ. Στουρνάρα, ο αποστασιοποιημένος κ. Βενιζέλος διεκδικεί κεντρικό ρόλο. Είναι μάλλον αστείο να διαρρέεται πως η δυσφορία του προέκυψε για το πόσες φορές ο κ. Στουρνάρας ανέφερε τη λέξη επαναδιαπραγμάτευση στους εταίρους. Έχοντας ο ίδιος διατελέσει υπουργός Οικονομικών γνωρίζει το κλίμα, τα περιθώρια αυτενέργειας και τα όρια διαπραγμάτευσης στα Ευρωπαικά συμβούλια. Ζήλεψε προσωπικά; Αισθάνθηκε ότι ο κ. Στουρνάρας, κατοχυρωμένος στην κοινή γνώμη ως Σημιτική κεντροαριστερά περιθωριοποιεί το Βενιζελικό εναπομείναν ΠΑΣΟΚ; Είδε πως η κατασκευή του περί εθνικής διαπραγμάτευσης δεν ευδοκιμεί και άρα βρέθηκε έξω από το κάδρο; Πάντως η αντίδρασή του είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή με όρους εθνικής αναγκαιότητας. Ο κ. Στουρνάρας εκπροσωπεί, κατά κοινή ομολογία, ένα σημαντικό μερίδιο από το, δυστυχώς περιορισμένο, κεφάλαιο εκτίμησης της κυβέρνησης. Οι απόπειρες μείωσης του, η εμμονή στον χαρακτηρισμό του ως τεχνοκράτη, υπαλλήλου της βούλησης της τριανδρίας πλήττουν απευθείας, εάν πετύχουν, την κοινή προσπάθεια. Εάν αποτύχουν χρεώνονται εξ ολοκλήρου στον δράστη. Και στις δυο περιπτώσεις ο κ. Βενιζέλος χάνει! Άρα τι κάνει;

Ο κ. Βενιζέλος μοιάζει εκτός κλίματος εποχής και προσπάθειας συγκυβέρνησης. Προτάσσει κριτήρια που οι άλλοι δεν συμμερίζονται, γράφει μακροσκελείς ανακοινώσεις που το μεγαλύτερο μέρος τους καλύπτεται από αναφορές στο έργο του ως υπουργού. Προκαλεί είτε απορία είτε συγκαταβατική κατανόηση. Οι ενέργειες του ερμηνεύονται είτε ως προσπάθειες δικαίωσης είτε ως ένα είδος πολιτικής μνησικακίας, όπου χαιρέκακα επιχαίρεται για το βάρος των  κυβερνητικών ευθυνών που σήμερα επωμίζεται η Ν.Δ. Με λίγα λόγια μοιάζει να φορτώνει στις κυβερνητικές και εθνικές πλάτες προσωπικά και κομματικά του ζητήματα. Μοιάζει.

Γιατί στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο πιθανό οι παλινωδίες να οφείλονται σε λάθος στάθμιση των δεδομένων. Μάλλον κάποια δική του, θεμελιώδης εκτίμηση για την πολιτική κατάσταση και τις κυβερνητικές προοπτικές δεν επιβεβαιώνεται, δημιουργώντας έτσι θόρυβο για τις ενέργειες και σύγχυση για τις προθέσεις του. Εάν δεν βιαστεί να επανεκτιμήσει θα παράγει κομματική και κυβερνητική αστάθεια.

Όμως ένα είναι σίγουρο. Η δική του πολιτική επιβίωση είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την επιτυχία αυτής της κυβέρνησης. Ίσως περισσότερο κι από την επιβίωση του κ. Σαμαρά. Αν δεν θεωρεί αυτή την παραδοχή ως αυτονόητη τότε πολλά εξηγούνται αλλά δεν δικαιολογούνται. Επειδή το έργο ανασυγκρότησης της χώρας είναι πολύ δύσκολο και πολύ κρίσιμο, οποιοσδήποτε επιμείνει σε κριτήρια πολιτικού κόστους απλώς θα καταρρεύσει. Μόνος ή με τη χώρα στην πλάτη. Για τον κ. Βενιζέλο αυτό το μέλλον δεν λέει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News