Φαντάζομαι τον ιστορικό του μέλλοντος να προσπαθεί να καταγράψει όσα συμβαίνουν αυτές τις δύσκολες εποχές στη χώρα μας. Είμαι σίγουρος πως θα στεκόταν μπροστά από ένα τεράστιο αίνιγμα. Ιδιαίτερα όταν θα έφτανε στο κεφάλαιο «Δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου 2015». Θα κοίταζε πάνω στα δημοσιεύματα, στις δηλώσεις, στα σχόλια όσων μετείχαν σ' αυτή τη διαδικασία και θα ήταν σίγουρος πως η χώρα βίωνε ενός είδους εμφύλιο. Και όπως όλοι οι εμφύλιοι, θα είχε δύο πλευρές. Εκείνη των «δωσίλογων», «ταγματασφαλιτών», «συνεργατών των ξένων». Και την άλλη, των «επαναστατών», των «συνεχιστών των αγώνων του εθνους», των «απελευθερωτών από τους κατακτητές». Εκεί, ο ιστορικός θα έψαχνε να βρει και το διακύβευμα αυτού του εμφυλίου, γιατί άραγε συνέβη όλο αυτό;

Προφανώς θα αναζητούσε το περιεχόμενο αυτού του δημοψηφίσματος, το οποίο προκάλεσε τόση φασαρία, τόσο διχασμό. Επάνω σε τι καλούντο οι πολίτες να ψηφίσουν «ναι» ή «όχι». Και εκεί θα έβρισκε ένα ημιτελές σχέδιο, που είχε καταρτίσει κάποιος Γιούνκερ που δεν ζει πια για να μας πει τη δική του μαρτυρία. Βρήκε μια δήλωσή του, όμως, ο ιστορικός και σ' αυτή έλεγε ο τότε πρόεδρος της τότε Κομισιόν πως οι διαφορές που χώριζαν τις δυο πλευρές (Έλληνες και δανειστές τους) ήταν 60 εκατ. ευρώ! Και για 60 εκατ. ευρώ, έγινε όλο αυτό; σκέφτηκε. Έψαξε λίγο περισσότερο στα αρχεία. Οι Έλληνες, κάποιοι Ελληνες τουλάχιστον, έλεγαν πως οι διαφορές είναι μεγαλύτερες, ίσως 1 με 1,5 δισ. ευρώ.

Ο ιστορικός έξυσε αμήχανα το κεφάλι του και σκέφτηκε να κάνει μια υπόθεση εργασίας. Πως η αλήθεια ήταν με το πλευρό αυτών των Ελλήνων. Τι ελεγε η αλήθεια αυτή; Πως ήταν έτοιμοι να δεχτούν τη συμφωνία αν οι δανειστές έκαναν μια παραχώρηση. Η συμφωνία, όπως έγραφαν τα αρχεία, έλεγε πως η ελληνική πλευρά είχε στείλει τρεις ημέρες πριν το δημοψήφισμα μια επιστολή του τότε πρωθυπουργού της, με την οποία αποδεχόταν τα μέτρα που πρότεινε ο Γιούνκερ, με μικρές παραλλαγές. Αυτά τα λίγα ή πολλά ευρώ. Στα υπόλοιπα, ο ιστορικός δεν διέκρινε κάτι θεαματικά διαφορετικό.Και τα δύο κείμενα, το αυθεντικό του Γιούνκερ και το παραλλαγμένο της ελληνικής κυβέρνησης, περιελαμβαναν σκληρά μέτρα. Σε όλα τα επίπεδα. Μείωση συντάξεων, αύξηση φόρων που έπλητταν τους πολλούς κ.ο.κ. Η αλήθεια είναι πως και ο ιστορικός διέκρινε ότι τα λίγα διαφοροποιημένα μέτρα της ελληνικής πλευράς, ήταν λίγο πιο ήπια. Λίγο όμως.

Ο ιστορικός αναρωτήθηκε μήπως το διακύβευμα ήταν θεαματικά διαφορετικό και απλά έχει γίνει ένα λάθος. Έβαλε τους βοηθούς του να ξανακοιτάξουν τις πηγές. Σκέφτηκε πώς μια χώρα οδηγείται σε τέτοιες καταστάσεις, όταν απο τη μια έχει πιέσεις για επιπλέον λιτότητα και από την άλλη θέλει να πει το απόλυτο όχι σ' αυτήν. Αυτό, θα ήταν ενα ξεκάθαρο δίλημμα. Και σαφές και συγκεκριμένο. Και με ιδεολογικές παράμετρους.

Αυτό που εβλεπε μπροστά του δεν ήταν κάτι τέτοιο. Τότε γιατί τέτοια ενταση και τόσοι κίνδυνοι; Για μια διαφορά πολλών έστω εκατομμυρίων ευρώ; Γι' αυτό έκλεισαν οι Τράπεζες σχηματιζόντουσαν ουρές στα ΑΤΜ, έτρεχαν πανικόβλητοι οι Έλληνες στα σουπερμάρκετ και δημιουργείτο τέτοιος πανικός στην οικονομία;

Οι βοηθοί έκαναν τις επαληθεύσεις. Δεν βρήκαν κάτι διαφορετικό. Απλά μπερδεύτηκαν ακόμα περισσότερο όταν διαπίστωναν ποιοι στεκόντουσαν πίσω από κάθε γραμμή. Ποιοι στο «όχι», ποιοι στο «ναι». Ένα αλλόκοτα μπερδεμένο παζλ χωρίς συνέχεια ιστορικών αναφορών, ιδεολογικών διαχωρισμών και πολιτικών διαφοροποιήσεων. Το απόλυτο χάος. Δύο μέτωπα χωρίς καμία συνοχή και σχέση μεταξύ τους.

Ο ιστορικός δεν έδωσε συνέχεια, παράτησε τα χαρτιά μπροστά του και αναζήτησε νέο θέμα έρευνας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News