Γιατί αυτή η εισαγωγή; Γιατί ο Αναστασιάδης δεν είναι μόνος του. Την Παναγιά δεν έχει επικαλεστεί και ο Αντώνης Σαμαράς; «Να βοηθήσει η Παναγιά», είχε πει για την προσπάθεια της Ελλάδας να ξεπεράσει την κρίση. Ακόμα κι αν δεν το λένε οι πολιτικοί, προσπαθούν να το δείχνουν. Γεμίζουν τις εκκλησίες στις επίσημες δοξολογίες και σκύβουν πάντα να φιλήσουν το χέρι ή το Ευαγγέλιο. Ακολουθούν την περιφορά του Επιταφίου και ανταλλάσσουν ασπασμούς στην Ανάσταση. Μόνο οι πολιτικοί της Αριστεράς τα αποφεύγουν αυτά αν και, στην τελευταία ορκωμοσία στη Βουλή, οι του ΣΥΡΙΖΑ έμειναν στη θέση τους. Και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αν κερδίσουν τις εκλογές, θα ορκιστούν κανονικά ενώπιον του Αρχιεπισκόπου.

 

Υπάρχει και κάποιος που ξεχωρίζει. Είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον πατέρα Παϊσιο πριν από τον Λιακόπουλο: Ο Γιάννης Ιωαννίδης. Τόσο κοντά στα θεία και στην Παναγία που συχνά έπαιρνε το θάρρος να τους τα «χώνει» λίγο παραπάνω. Όπως και ο Άγγελος Αναστασιάδης, τον επισκεπτόταν στο Άγιον Όρος, τουλάχιστον κάθε φορά που θα έφευγε προετοιμασία με τον Άρη, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ αργότερα και την Εθνική. Αυτός αποφάσιζε για την προετοιμασία. Κάθε κίνηση του αγαπημένου «Ξανθού», γίνεται μετά από προσευχή και περισυλλογή. Ακόμα και το να ψηφίσει «όχι» στην άρση ασυλίας του ναζί, η εντολή θα ήρθε από «ψηλά». Άσχετα τι λέει στις κάμερες. Και το ότι, μετά από αυτό, καταδίκασε το ναζιστικό χαιρετισμό του Κατίδη, πάλι εντολή της Παναγιάς ήταν. Βήμα δεν κάνει χωρίς την Παναγιά ο Γιάννης.

 

Θυμάμαι, ενδεικτικά, ένα περιστατικό. Βρισκόμασταν μαζί σε ένα πάνελ. Συντόνιζα τη συζήτηση και ο Ιωαννίδης ήταν ομιλητής. Κάποια στιγμή και επειδή καθόμασταν δίπλα- δίπλα, πήγα να του βάλω νερό στο ποτήρι του. Με το δεξί χέρι, γυρίζοντας τον καρπό δεξιά. Αστραπιαία, μου άρπαξε το μπουκάλι. Ποτέ έτσι, μου είπε. Με αυτό τον τρόπο ρίχνει ο παπάς νερό στο μνήμα, μετά την κηδεία. Γι' αυτό λέω. Όπως και στην περίπτωση του Άγγελου Αναστασιάδη, σε κάθε απόφαση του υφυπουργού Πολιτισμού, τον πρώτο λόγο έχει η Παναγιά. Μην τον παρεξηγήσετε τον Γιάννη.