O καθένας είναι υπεύθυνος για το σπίτι του. Όσα ξέρει ο νοικοκύρης… Πάντα έβλεπα με καχυποψία όσους «συμβουλεύουν» τους αντιπάλους τους. Συνήθως οι συμβουλές αυτές είναι μεταμφιεσμένες επιθέσεις και συχνά κάτω από την ζώνη. Παρουσιάζονται ως κινήσεις ενωτικές κόντρα στις λογικές του διχασμού και του μίσους, ως ειλικρινές ενδιαφέρον, αλλά συχνά γίνονται από τους πλέον φανατικούς, σε μια πονηρή προσπάθεια να αποδυναμώσουν τις γραμμές άμυνας του αντιπάλου, να επιδιώξουν την αλλοίωση του χαρακτήρα του, να φέρουν την αντιπαράθεση στα μέτρα τους.

Δεν υπήρξα ποτέ φίλος ή συνοδοιπόρος της Νέας Δημοκρατίας και όσο κι αν η ζωή είναι απρόβλεπτη και πόρνη σαν την μπάλα του Όσιμ, δεν νομίζω πως θα προλάβω σε αυτήν την ζωή να αλλάξω κάτι σε σχέση με αυτό. Ως εκ τούτου, λίγο με νοιάζει ο τρόπος με τον οποίον οχυρώνουν την ιδεολογία τους γύρω από τους πολιτικούς τους φορείς, τα κόμματά τους. Έχουν δικαίωμα να κάνουν αυτό που οι ίδιοι νιώθουν ως καλύτερο, χρησιμότερο, αποτελεσματικότερο. Θα συμφωνήσω -κι εδώ η ζωή αποδεικνύεται πόρνη- με τον Φαήλο Κρανιδιώτη, πως δεν πέφτει κανένας λόγος στον Πρωτόπαπα να υποδείξει στον Σαμαρά ποιους θα κατεβάσει στο ευρωψηφοδέλτιο της παράταξης. Ο κύριος Πρωτόπαπας, ας εξαντλήσει τις αγωνίες του στο αν συμπληρώνει εντεκάδα για το ψηφοδέλτιο το δικό του κόμμα.

Παρόλα αυτά, έχω εκφράσει κι εγώ την ειλικρινή μου απορία, μέσα από παλαιότερο κείμενό μου στο protagon, για τη στελέχωση από τον Σαμαρά της ομάδας των εξ απορρήτων συμβούλων του με ανθρώπους που στην καλύτερη περίπτωση είναι σκληροί δεξιοί μέχρι τύπους που έχουν αρκετά ένσημα στον φασισμό. Και συνέχισα απευθύνοντας την απορία μου προς εκείνα τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που απέχουν πολύ από την ακροδεξιά και έχουν δημοκρατικές ευαισθησίες -στο πλαίσιο του φιλελευθερισμού που πιστεύουν- γιατί παρέδωσαν το κόμμα τους σε τόσο σκοτεινά κλιμάκια και έκαναν στην άκρη. Άστοχες απορίες, με την έννοια πως λίγο με νοιάζουν οι απαντήσεις και σίγουρα δεν μπορώ να πείσω κανέναν για το αγνό και άδολο ενδιαφέρον μου. Προφανώς κάτι εξυπηρετείται για την παράταξή τους, κάποιοι φόβοι τους γαληνεύουν μπροστά στην άνοδο του Σύριζα, βολεύονται αφήνοντας άλλους να κάνουν τη βρώμικη δουλειά σε παράξενους κι επικίνδυνους καιρούς ή είναι απλά ξεδοντιασμένοι περιμένοντας να πάρουν πάλι τα ηνία στην πρώτη μεγάλη ήττα του Σαμαρά. Αν ισχύει το πρώτο, τους εύχομαι να βρουν μια πειστική απάντηση κάποτε στο ερώτημα γιατί άφησαν μια κυβερνητική δράκα να ασελγεί στο σώμα της δημοκρατίας κατ’ εξακολούθηση. Στο όνομα τίνος; Της εξόδου στις αγορές; Μπροστά στο φόβο ποιανού; Των «κομμουνιστών»;

Το επιχείρημά τους είναι πως αν πτωχεύαμε, αν βγαίναμε από το ευρώ, αν… αν… τότε έτσι κι αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο πια, γιατί αυτό που θα επακολουθούσε θα ήταν κόλαση επί της γης. Δεν είμαι μάγος, ούτε προφήτης για να ξέρω αν έχουν δίκιο ή όχι. Ούτε κι εκείνοι όμως είναι. Και δυστυχώς εκείνο που μας χαρακτηρίζει δεν είναι οι αναπόδεικτες προβλέψεις μας, ούτε οι εμμονές μας στους μονόδρομους μέσω των οποίων θεωρούμε πως θα αποφύγουμε την πραγμάτωση των φόβων μας, αλλά οι πράξεις μας. Αυτές που κάνουμε ή δεν κάνουμε. Οι άμεσες, εκείνες με το συγκεκριμένο αποτύπωμα, οι απτές καθημερινές αποδείξεις πως σε αυτή την χώρα τα τελευταία χρόνια η δημοκρατία είναι σταματημένο νερό. Ο βάλτος αρχίζει να μαζεύει αρρώστια. Το φάρμακο που περιμένουν πως θα μας γλιτώσει αυτόματα -η ανάσταση των οικονομικών δεικτών- θα είναι ασπιρίνη σε καρκινοπαθή. Την έχουμε πάρει πολύ κλειστά τη στροφή. Κι ο εμφύλιος που τόσο απευχόμαστε όλοι -πλην των οπαδών της κακοφορμισμένης επαναστατικότητας- θα έχει χύσει τόσο κρυφό αίμα που θα είναι σαν να έγινε.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News