Υπήρχε παλιά, μα πολύ παλιά (αρχές της δεκαετίας του '60), στο ραδιόφωνο (στον Σταθμό Ενόπλων Δυνάμεων, δε) μια εκπομπή σε συνέχειες με συναισθηματικό/περιπετειώδες περιεχόμενο και τίτλο «Πικρή, μικρή μου αγάπη». Δουλειά του Βαγγέλη Γκούφα, υπήρξε ο -ραδιοφωνικός- προπομπός της λογικής του σίριαλ και, με τις φωνές Στέφανου Ληναίου/Έλλης Φωτίου, κράτησε επί 6 χρόνια το ενδιαφέρον του κοινού -καλά, ενός δεδομένου κοινού…- γύρω από τις ιστορίες του Αλέξη και της Βάνας.

Κάτι από το κλίμα σασπένς, δακρύβρεχτου, καθημερινού αλλά και -πώς να το πούμε;- ρηχότητας κουβαλάει μαζί της η υπόθεση αυτή του ανασχηματισμού που -τώρα, μετά και την εμπιστοσύνη στη Βουλή που μας απήλλαξε από το άλλο σασπένς- διεκδικεί και πάλι την προσοχή μας. Ο προηγούμενος ανασχηματισμός, ακριβώς μετά το συναισθηματικό σοκ που υπέστησαν οι κυβερνητικοί (είδαν να ανταμείβονται οι εργώδεις προσπάθειές τους με κατάρρευση του μικρού εταίρου της συγκυβέρνησης -του ΠΑΣΟΚ- κάτω και από τα αποτελέσματα του Μαΐου/Ιουνίου 2012, συν με οπισθοχώρηση του βασικού εταίρου- της Ν.Δ., αν και το ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου κάνει μεγαλύτερη φασαρία! -αισθητά κάτω απο τον αντιπολιτευόμενο ΣΥΡΙΖΑ), είχε τουλάχιστον μια τρυφερή διάσταση. Με τον μανδύα της «λαϊκής στροφής» έφερε στα πράγματα ανθρώπους που την χαίρονταν την υπουργοποίηση -πρόδηλο αυτό στην περίπτωση της Σοφίας Βουλτεψη, που ως κυβερνητικός εκπρόσωπος άνθισε, αν και ακόμη περισσότερο σ' εκείνην του Γεράσιμου Γιακουμάτου, που θύμισε ηρωικές εποχές Κίμωνος Κουλούρη αν μη «Μάχης του Τελάρου».

Προπαντός, όμως, ξανάφερε στο προσκήνιο την παλιά/δοκιμασμένη πρακτική της ΠΑΣΟΚικής ωριμότητας: η Κυβέρνηση εξασφαλίζει την Αντιπολίτευσή «της»! Αυτό έφθασε στο απόγειό του με την συμπαράταξη Αργύρη Ντινόπουλου, ως υπουργού Εσωτερικών, όχι απλώς με τις θέσεις Ρένας Δούρου αλλά και με την πρακτική των πλέον «αντιστασιακών» δημάρχων στην υπόθεση της αξιολόγησης, των πλαστών πιστοποιητικών, των μονιμοποιήσεων – τα γνωστά. Και η μεν Ρένα Δούρου, τελικώς, οικοδόμησε ένα σύνολο θέσεων με το οποίο μπορεί κανείς να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει – όμως το «δόγμα Ντινόπουλου» έμεινε κάπως στον αέρα.

Ήρθε, λοιπόν, και ο ξενιτεμός Αβραμόπουλου -αυτή κι αν είναι παρουσία αντάξια «Πικρής, μικρής μου αγάπης»!- οπότε ο τωρινός ανασχηματισμός προκύπτει ταυτόχρονα ως ανάγκη (πλην αν το Αμύνης το αναλάβει ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, γιατί όχι ο Βαγγέλης Βενιζέλος; ή μήπως και οι δυο μαζί;) και ως ευκαιρία. Άλλωστε, έχουμε και τριγμούς στο οικονομικό επιτελείο -για όποιον έχει ευαίσθητη ακοή- και τούτο όχι μόνο επειδή ο Γκίκας Χαρδούβελης ευρίσκεται βαλλόμενος, αλλά επειδή και ο Νίκος Δενδιας κινείται «πολύ» ως δελφίνος.

Λαμπρή δυνατότητα ενός ακόμη επεισοδίου ραδιοφωνικού σίριαλ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News