Τελικά, τα κατάφερε ο Αλέξης Τσίπρας -μετά από την παράξενη και στιγμές-στιγμές έως παρανοϊκή ετούτη διαδρομή των 5 μηνών και κάτι- να βρίσκεται σε θέση που κατέλαβε, εκείνος μετά από 36 μήνες, ο Αντώνης Σαμαράς.

Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι πρώτα-πρώτα οι Ευρωπαίοι «εταίροι» (αν θέλετε να σχηματοποιήσετε, πείτε το: το Βερολίνο/η Άνγκελα Μέρκελ και οι Βρυξέλλες/ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ…), οι οποίοι πόνταραν με ενθουσιασμό σχεδόν στον ριζοσπάστη αριστερό Τσίπρα, που έδειχνε να έχει ευρύτατη αποδοχή του πικραμένου από την «Ευρώπη» λαού του και που έδειχνε να διαπραγματεύεται με ένταση και ρεαλισμό συνάμα, έφθασαν στο σημείο να λένε: «Ας ψηφίσουν πρώτα, ξανά, οι Έλληνες και μετά βλέπουμε με ποιον συζητάμε! Με ετούτον, πάντως, όχι». Ακριβώς εκείνο που είχε συμβεί και με τον Αντώνη Σαμαρά, που τον είχαν δει να αναλαμβάνει τα ηνία τον Ιούνιο του 2012 αφού είχε διανύσει μια διαδρομή βαριά «αντιμνημονιακή», να προσγειώνεται ταχύτατα στην πραγματικότητα.,να διαπραγματεύεται ό,τι κατάφερε με Στουρνάρα μέχρι τον Νοέμβριο 2012, να παλεύει, να τα παρατάει και να πορεύεται προς το πουθενά μετά τις Ευρωεκλογές. Και τον πέταξαν, μεγαλοπρεπώς, στη χωματερή της «Ευρώπης»…

Θα πει ακόμη ότι και ο Αλέξης Τσίπρας πόνταρε -ακριβώς όπως και ο Αντώνης- σε δημιουργία μιας ιδιαίτερης σχέσης. Αμφότεροι με τη Μέρκελ, ο πρώτος και με τον Γιουνκέρ (με τον Μπαρόζο κανείς δεν γίνεται να τακιμιάσει…). Για να διαπιστώσουν ότι αυτά διαρκούν, όσο διαρκούν.

Θα πει επιπλέον ότι αμφότεροι στηρίχθηκαν σε μια «ανάγνωση» των διεθνών σχέσεων και του τι είναι η «Ευρώπη» που βγήκε στραβοζουπηγμένη: υπερφίαλη παραδοχή του γεωπολιτικού (που υπάρχει – όμως μην και τρελαθούμε!), φαντασιακή ανακατασκευή του ευρωπαϊκού («θα αλλάξουμε την Ευρώπη»). Μόνον που ο Τσίπρας την πήρε τη δόση του σε binary μορφή: είχε τη σαγήνη του Βαρουφάκη, του τάχαμου ανθρώπου της καλής αστικής τάξης με άνοιγμα στη διεθνή σκηνή και διανόηση, είχε απο δίπλα και τη λαμπρή τακτική δουλειά (δεν σαρκάζω εδώ!) του Νίκου Παππά. Ενώ ο Σαμαράς, την είχε προσλάβει τη δική του δόση ουσιαστικά από μια και μοναδική πηγή: τον Χρύσανθο. (Την έλλειψη του τρίτου συστατικού της τσίπρειας προσέγγισης, του Αλέκου Φλαμπουράρη, την υποκαθιστούσε η ροπή του ίδιου του Αντώνη προς μια μαγκίτικη προσέγγιση. Που δεν του ανήκε).

Έτσι, φρονούμε, πάει να τερματίσει ο Αλέξης ως Αντώνης. Παράξενα πράγματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News