Μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, είναι φανερό πως το πολιτικό σκηνικό της χώρας, δεν θα είναι πια το ίδιο. Νέα κόμματα εμφανίστηκαν. Κάποια από αυτά στέριωσαν, όπως το Ποτάμι, άλλα όπως οι Γέφυρες, όχι. Άλλα κόμματα, με βαθιές ρίζες στην πολιτική ιστορία της ανανεωτικής αριστεράς του τόπου, όπως η ΔΗΜΑΡ, τα εξαφάνισε η κάλπη. Το ίδιο έγινε και με το κόμμα των ΑΝΕΛ στο άλλο άκρο του φάσματος που μείωσε σημαντικά τις δυνάμεις του. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ (που έγινε Ελιά), με τον εκβιασμό περί πιθανής ακυβερνησίας άντεξαν, αν και μείωσαν τις δυνάμεις τους. Τα άλλα δύο κόμματα της παρούσας βουλής, ΚΚΕ και Χ.Α., μάλλον βγήκαν ενισχυμένα (ανάλογα πώς το βλέπει κανείς). Το σημαντικότερο όμως αποτέλεσμα δεν είναι το τρεις το λάδι τρεις το ξύδι των ποσοστών του κάθε κόμματος, που έτσι κι’ αλλιώς είναι ρευστά και μη παγιοποιημένα, όσο το γεγονός ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις αποτελούν πια οριστικά παρελθόν. Ακόμη και με το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, οι κυβερνήσεις δεν θα είναι πια μονοκομματικές, αλλά κυβερνήσεις συνεργασίας. Και αυτό είναι μια νέα πραγματικότητα και μια νέα κουλτούρα, τόσο για τα κόμματα όσο και για εμάς τους πολίτες.

Τα κόμματα πρέπει, με βάση αυτό το νέο δεδομένο, να αναθεωρήσουν τη στρατηγική τους προκειμένου να ανταποκριθούν στη «νέα» αυτή εποχή. Ειδικά δε το ΚΚΕ πρέπει να εγκαταλείψει σιγά-σιγά τον αυτισμό στον οποίο είναι εγκλωβισμένο δεκαετίες τώρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΚΚΕ ήταν και είναι πάντα παρόν, μέσα και έξω από τη βουλή, στην υπεράσπιση των εργατικών αγώνων, στον μισθωτό και στον χαμηλοσυνταξιούχο. Μπορεί, συχνά, να μην συμφωνώ με τις επιλογές του (π.χ. αποκλεισμός λιμανιών) και να μην είμαι ψηφοφόρος του, αλλά έχω μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση στην ιστορία του και στο ρόλο που έχει παίξει για δεκαετίες, καθώς και στον κόσμο που το ακολουθεί. Αλλά πείτε μου, στέκει σήμερα, όταν γίνονται διαδηλώσεις και απεργίες με τη συμμετοχή, μάλιστα, τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, όπως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, το ΚΚΕ (μέσω του ΠΑΜΕ) να κατεβαίνει χώρια απ’ όλους, με άλλο σημείο και ώρα εκκίνησης και άλλη διαδρομή, κρατώντας τους οπαδούς του εγκλωβισμένους σε ένα γκέτο, λες και είναι από άλλη κοινωνία και από άλλον πλανήτη;

Τώρα που η ελληνική κοινωνία στρέφεται προς τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων που την εκφράζουν, μήπως πρέπει και το ΚΚΕ να αλλάξει στάση, και να ανταποκριθεί στις περιστάσεις, εγκαταλείποντας φοβικά σύνδρομα και αυτιστικές συμπεριφορές; Μια τέτοια αλλαγή στάσης, θέλει πολλή και προσεκτική δουλειά από μεριάς του Περισσού, αλλά μόνο καλό μπορεί να φέρει. Ο στείρος απομονωτισμός δεν οδηγεί πουθενά, ή μάλλον θα οδηγήσει στη μείωση και τη συρρίκνωση της επιρροής των δυνάμεων που τον εκφράζουν. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News