Τα πιο πολλά πηγάδια μας έχουν νερό με πετρέλαιο. Άχρηστα και τα δύο. Πού και πού τραβάμε με σχοινί κάνα κυπελλάκι και λέμε πως προσπαθούμε να καθαρίσουμε το νερό. Ούτε πίνεται ούτε καίγεται. Βαφτίζουμε και τα κυπελλάκια, σαν κομμάτια της βασιλόπιτας και γιορτάζουμε τη μέρα του καθαρού νερού. Λιάπης, Κάντας, Τομπούλογλου. Χτυπημένοι από αδελφικό χέρι. Μεταξύ τους. Τρώνε ζωντανά τα πιο αδύναμα μέλη του κοπαδιού -τα γερασμένα, τα άρρωστα, τα ανήμπορα- όσα δεν μπορούν πια να κυνηγήσουν μόνα τους, και μας μοιράζουν τα αποφάγια για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι μας.

Έχουν αναπτύξει τον Δαρβινισμό σε αξιοζήλευτα επίπεδα, συνεπείς με την ιδεολογία τους και την εμπέδωση της ηθικής τους, πως στην εξέλιξη οι αδύναμοι πεθαίνουν. Δικαιοσύνη είναι η δύναμη, τα υπόλοιπα είναι απλώς ρίμες σε ποιήματα. Την ξέρουν την ανθρώπινη φύση, πραγματικά τους το αναγνωρίζω. Ατελής, ανταγωνιστική, αδίστακτη μπροστά στο ατομικό συμφέρον, με μοναδική της «ρωγμή» τη φιλανθρωπία, γιατί όλοι θέλουν να πιστεύουν πως έχουν και μία πλευρά μάχιμης αλληλεγγύης.

Δεν κυνηγάνε τον κλέφτη αλλά όποιον κλέβει άτσαλα, απρόσεκτα και έχει χάσει και τις πλάτες του.

Στο στόχαστρο και οι πλούσιοι Αριστεροί βουλευτές. Γιατί έχουν λεφτά; Πού τα βρήκαν; Είναι διατεθειμένοι να τα χάσουν αν έρθει το σύστημα που ευαγγελίζονται; Τα βέλη έρχονται από εκείνους που δηλώνουν χριστιανοί. Που έχουν δώσει τον ένα τους χιτώνα… Συνεχίζουμε να δουλευόμαστε όλοι μας, χρόνια.

Για το 90% των ανθρώπων, το δίκιο πάντα ταυτιζόταν με το προσωπικό συμφέρον. Σε μία ανάπηρη ανάγνωση όμως. Υπήρχε πάντα κι ένα ποσοστό που ήθελε βέβαια το προσωπικό συμφέρον -θα ήταν παράλογο οτιδήποτε άλλο- όμως δεν το ταύτιζε με τη μονήρη ευδαιμονία αλλά με μία αυτάρκεια που πήγαζε μόνο μέσα από την αυτάρκεια των άλλων, μία ζωή άξια να την επιλέξεις μόνο όταν η ροή της περνούσε μέσα από τους άλλους. Σε συμφέρει να παράγουν οξυγόνο όσοι περισσότεροι γίνεται, για να ΄χεις κι εσύ να αναπνέεις. Και για να έχει και πλάκα ο ανταγωνισμός. Ιδιοτελές πλην τίμιο.

Για αυτό το 90%, με ποιους θα ταυτιστούν, ποιο σημαιάκι θα κρατήσουν, πολλές φορές είναι ρόλος. Και ανάγκη. Έχει να κάνει με την εκάστοτε θέση τους στην παραγωγή και στην πυραμίδα. Αλλά όχι πάντα, όχι όλοι. Κάποιοι καταφέρνουν να ενσωματώνουν ό,τι βρίσκουν στον δρόμο τους χωρίς να αλλοιωθούν οι βασικές τους ποιότητες. Κοσμοπολίτες που ξέρουν σε κάθε πόλη τα Μουσεία, τις Βιβλιοθήκες και τα μπουρδέλα της. Δεν έγιναν φιλόσοφοι, δεν έγιναν πόρνες, κατά περίσταση. Δεν κρεμάστηκαν με τα νύχια από περαστικούς ανέμους. Xύθηκαν μέσα στους άλλους αλλά δεν μπέρδεψαν το νερό με το πετρέλαιο. Εκεί είναι που ξεχωρίζουν τα αληθινά μέταλλα από τα πρόσκαιρα κράματα προσμίξεων φτηνών υλικών. Δεν μας διαχωρίζει το όραμα του καθενός για τον μελλοντικό κόσμο. Σκέτες δηλώσεις, αδειανές. Δεν δικαιώνονται τα μέσα από τον σκοπό. Το αντίστροφο. Ούτε αθωώνονται οι προστυχιές σου με το άλλοθι της κοινής παραδοχής της ατελούς φύσης του ανθρώπου.

Ιδεολογία είναι μόνο ο τρόπος μας, τίποτ΄ άλλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News