Ποιός είπε ότι οι εκλογές στους δήμους είναι δουλειά των κομμάτων; Δηλαδή, γιατί πρέπει να θεωρείται «κανονικό» να συμμετέχουν δι' εκπροσώπων τους στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης; Στις εκλογές που γίνονται στις γειτονιές μας – για τις γειτονιές μας;

Ας ξαναθυμηθούμε για λίγο, ποιό είναι το πραγματικό ζητούμενο αυτών των εκλογών, που παλιότερα διεξάγονταν σε δήμους και κοινότητες, ενώ τώρα γίνονται σε μεγαλύτερους δήμους, επειδή προηγήθηκαν δυο-τρεις προσπάθειες μεταρρυθμίσεων, ακριβώς για να ισχυροποιηθεί η τοπική αυτοδιοίκηση. Το νόημα των μεταρρυθμίσεων, που ήρθαν να αντιγράψουν (υποτίθεται…) επιτυχημένα μοντέλα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, ήταν να αποκεντρωθεί η εξουσία. Να δοθεί ο λόγος στις τοπικές κοινωνίες, ώστε να τολμήσουν την αυτοδιαχείριση. Να πάρουν στα χέρια τους τις αποφάσεις, να έχουν τη δυνατότητα να βελτιώσουν τις υποδομές τους, όπως εκείνες κρίνουν -και όχι όπως κάποιος καρεκλοκένταυρος της δημόσιας διοίκησης επιλέγει, κοιτάζοντας πρώτα την τσέπη του και μετά όλα τα άλλα… Να γίνει δημοκρατικότερη η διακυβέρνηση του τόπου, αφού οι τοπικές αρχές στελεχώνονται από τους δημότες και επηρεάζονται από αυτούς. Να ξεμπερδεύουμε επιτέλους, βρε αδερφέ, με το απρόσωπο γκουβέρνο», που είναι πανταχού παρόν για να ζητάει ψήφους, αλλά απουσιάζει όταν ο πολίτης βασανίζεται.

Και η αλήθεια είναι, ότι σε μερικές περιπτώσεις κάναμε μικρά βηματάκια. Δειλά-δειλά και συνεσταλμένα, σε ορισμένους δήμους της χώρας διαμορφώθηκε ισχυρή δυναμική υπέρ των ανθρώπων που βγήκαν μπροστά, πέταξαν τις κομματικές παρωπίδες, συγκρούστηκαν ενίοτε με κόμματα και μηχανισμούς, αδιαφόρησαν για τα συμφέροντα κυβερνήσεων ή αντιπολιτεύσεων και έβαλαν πάνω από όλα το συμφέρον της γειτονιάς. Τις πραγματικές ανάγκες των συμπολιτών τους. Είτε γιατί δεν είχαν τη φιλοδοξία για πολιτική καριέρα, είτε γιατί είχαν μία καλώς εννοούμενη «τρέλα» με τον τόπο τους. Σε αυτούς εγώ υποκλίνομαι σήμερα, καθώς ετοιμάζομαι πάλι να ψηφίσω για τον δήμαρχο και τον περιφερειάρχη, κάπου στο “υπόλοιπο Αττικής”, όπου θα ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα τον Μάη.

Διαβάζω τις τρεις πρώτες δημοσκοπήσεις για το Δήμο Αθηναίων. Αναρωτιέμαι, πού βλέπουν την «έκπληξη» ορισμένοι, επειδή ο Καμίνης εμφανίζεται πρώτος. Δεν είμαι υπερασπιστής του, ούτε θα μπω στη διαδικασία να συζητήσω πόσα έκανε, ή τι διαφορετικό θα μπορούσε να έχει κάνει στη θητεία του. Αλλά, σε μια εποχή, όπου κόμματα και πολιτικοί απαξιώνονται, πόσο ρεαλιστικό είναι να πιστεύει κανείς ότι οι πολίτες θα προτιμήσουν ένα πολιτικό πρόσωπο, από τον σημερινό δήμαρχο; Πώς περιμένουν στα κόμματα ότι θα προτιμήσουν οι ψηφοφόροι ένα πρόσωπο από το πολιτικό σύστημα, το οποίο εμφανώς αποδοκίμασαν δις με την ψήφο του οι ίδιοι ψηφοφόροι στις εθνικές εκλογές πέρυσι, στρεφόμενοι ακόμη και σε επικίνδυνες «εναλλακτικές»; Μα δεν ακούνε τις κραυγές των πολιτών, που απαιτούν να αλλάξει ριζικά η πολιτική και οι πολιτικοί; Και θεωρούν ότι η διοίκηση των δήμων είναι ζήτημα που συναρτάται με την ιδεολογική μας ταυτότητα;

Μα είναι τόσο βαθιά νυχτωμένοι;

Τα παραδείγματα του Καμίνη και του Μπουτάρη -ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένους μπορεί να τους θεωρεί κανείς ως δημάρχους- μας δείχνουν ένα πράγμα: ότι ακόμη και αυτό το εκλογικό σώμα, που έβγαζε τον Τσοχατζόπουλο πρώτο βουλευτή στην περιφέρειά του πριν από λίγα χρόνια, δείχνει σημάδια «ωρίμανσης». Μην περιμένετε θαύματα! Αλλά στις δημοτικές εκλογές, ακούγεται κάπου στο βάθος σφυγμός… Αν σκύψουν και κολλήσουν το αυτί τους για να ακούσουν καλύτερα στα κόμματα, θα καταλάβουν τι λέει η φωνούλα, που ακούγεται από το πηγάδι: είναι ώρα να τα μαζεύετε από τις γειτονιές μας!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News