Η παραίνεση «να ξεμπερδεύουμε με το παλιό», ανεξαρτήτως ντοπιολαλιάς που εκφέρεται τηλεοπτικώς για να ακουμπήσει την ευαίσθητη χορδή της λαϊκότητας του νεοέλληνα ψηφοφόρου, δεν μπορεί παρά να με βρίσκει σύμφωνο. Έτσι προχωρούν οι κοινωνίες, πατώντας το παλιό στο κεφάλι όπως ο βλάχος την οχιά που βρίσκει στο χωράφι του. Επειδή όμως οι παγίδες και τα ύπουλα σαμποτάζ των μετόπισθεν καραδοκούν σ’ αυτό τον όμορφο και δίκαιο αγώνα, καταθέτω έναν μικρό κατάλογο εξαιρέσεων που φιλοδοξώ να βοηθήσει αποτελεσματικά τους αγωνιστές που έχουν πάρει την κοινωνική πρόοδο στους ώμους τους. Έχουμε και λέμε:

Το νέο είναι προφανές ότι έχει πλεονέκτημα έναντι του παλιού, εκτός αν πρόκειται για νεοσύλλεκτο φαντάρο στη μάχη, που με τον πρώτο πυροβολισμό θα χεστεί απάνω του. Σ’ αυτή την ακραία περίπτωση, καλύτερα να έχεις έναν βετεράνο να καλύπτει τα νώτα σου.

Το καινούριο είναι σαφώς προτιμότερο απ’ το ξεπερασμένο, εκτός αν πρόκειται για κινέζικο σίδερο. Αυτά, όσο πιο καινούρια και πολύπλοκα είναι, τόσο ευκολότερα σκάνε στα μούτρα σου. Σ’ αυτή τη δυνητική περίπτωση, καλύτερα να έχεις στο σπίτι ένα παλιότερο ευρωπαϊκό μοντέλο, που όσο περισσότερες μπουγάδες έχει σιδερώσει, τόσο πιο καλά κάνει τη δουλειά του.

Το φρέσκο είναι ασφαλώς προτιμητέο από το μπαγιάτικο, εκτός αν πρόκειται για καμιά πρόσχαρη γκομενίτσα που τριγυρίζει σε λόμπι ξενοδοχείων του κέντρου ή στις ακριβές παραλίες των κοσμικών νησιών, καθότι αυτές κλείνουν σπίτια στο άψε-σβήσε. Σ’ αυτή την οριακή περίπτωση, καλύτερα να μην το δοκιμάσεις το φρέσκο γιατί θα σου βγει πιο ξινό απ’ το μπαγιάτικο.

Το αρυτίδιαστο μοιάζει βεβαίως καλύτερο απ’ το ρυτιδιασμένο, εκτός εάν είναι προϊόν τουμπανιάσματος από τα μπότοξ και υαλουρονικά. Σ’ αυτή την απευκταία περίπτωση, καλύτερα να κόψεις λάσπη από το αρυτίδιαστο διότι δεν θα μπορείς να καταλάβεις αν γελάει, κλαίει, είναι σε οργασμό ή θέλει να πάει τουαλέτα. Θα σε κοιτάζει πάντα ανέκφραστο.

Το μαλλιαρό είναι σαφώς ωραιότερο από το φαλακρό, εκτός εάν η μαλλούρα είναι ο φερετζές κάποιας ύποπτης διόγκωσης του πρόσθιου τμήματος του μετώπου. Σ’ αυτή την απίθανη περίπτωση, ούτε να τον πλησιάστε ούτε να τον ψηφίσετε τον μαλλιαρό, διότι μπορεί να πάσχει από ΠΠΜΛ (Παράνοια Πρόσθιου Μετωπιαίου Λωβού), αρρώστια με βασικά συμπτώματα την απώλεια κρίσης και ενδοιασμών.

Το εξελιγμένο είναι γενικώς πιο ενδιαφέρον από την μπακατέλα, εκτός εάν η εξέλιξή του συνίσταται στην ικανότητά του να κατασκευάζει εκ του μηδενός εχθρούς και μετά να τους ισοπεδώνει δίχως οίκτο. Αν υποψιαστείτε τέτοια εξέλιξη, να έχετε τον νου σας διότι μετατρέπει όλους τους άλλους (πλην των ιδίων) σε πνευματικές μπακατέλες.

Το σύγχρονο, πέραν πάσης αμφιβολίας υπερέχει του αρχαιότερου, εκτός εάν έχουμε να κάνουμε με την επανάσταση, την ποίηση ή τη ρητορική. Καθότι η συντριπτική πλειονότητα των συγχρόνων, επαναστατούν με όραμα την επαναφορά του παλαιού που δήθεν μάχονται, ρητορεύουν ακαταπαύστως όντας κωφάλαλοι και κατασκευάζουν πλήθος διασήμων ποιημάτων άνευ χρήσεως της ποιήσεως.

Φτάνει ως εδώ. Ελπίζω να έβαλα ένα λιθαράκι στην οικοδόμηση του μνημονιακού σοσιαλισμού μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News