Μια συγκλονιστική Ζωή – στα σοβαρά το λέμε! – ακούσαμε απο το βήμα της Βουλής, στο μοττο του "Δεν έχω απάντηση…", όταν πρωϊνές ώρες της 14ης Αυγούστου, σε απόσταση αναπνοής απο την σύνοδο του Eurogroup όπου αναμενόταν η έσχατη τρικλοποδιά Σώϋμπλε, κρινόταν το αν η Ελλάδα θα προσέλθει στην έσχατη απόπειρα να λειτουργήσει εντός Ευρωζώνης.

Μια συγκλονιστική Ζωή διαδέχθηκε μιαν άκρου θεσμικού ευτελισμού Ζωή, η οποία προσπαθούσε να μεταφέρει στα ελληνικά πράγματα την Αμερικανική λογική του filibustering – μιλάνε στο Κογκρέσο επί ώρες και ώρες και ώρες, ώστε να μπλοκάρονται νομοσχέδια -, προκειμένου να κερδίσει τον τηλεοπτικό φακό και να κατοχυρώσει την εικόνα του μόνον αγνού και μαχόμενου κλπ.

Μια συγκλονιστική Ζωή επειδή ξανάφερε στο προσκήνιο την διαδρομή που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες, την διαδρομή που μας εγκατέστησε στο αδιέξοδο, που μας οδήγησε στον ίλιγγο που ενιωσε στην άκρια του γκρεμού ο Αλέξης Τσίπρας. Και έκανε πίσω.

Στο εκπληκτικό βιβλίο του "The Lord of the Flies"/Ο "Άρχοντας των Μυγών", ο Ούλλιαμ Γκόλντινγκ περιγράφει πώς μια ομάδα παιδιών που βρίσκεται απομονωμένη σ' ένα απόμακρο νησί συγκροτεί ένα σύστημα εξουςίας, βγάζει ηγέτη, χτίζει παρατάξεις, οργανώνεται, ανοίγει αντιπαραθέσεις, ανεβάζει στην επιφάνεια εντάσεις, ύστερα αντιπαλότητες, εν τέλει ακραία σκληρότητα και βία.

Η αγνότητα της παιδικής ηλικίας εξατμίζεται. Ο χειρότερος κόσμος των μεγάλων ξαναχτίζεται, στον Άρχοντα των Μυγών, με ακόμη πιο ακράιο και ανεπιφύλακτο τρόπο.

Με παρόμοιο τρόπο βιώνονται αυτόν τον καιρο τα ακραία, που φέρνουν και επανεγκαθιστούν στον κόσμο μας το εχθρικό, το χωρίς όρια βίαιο – φραστικά για την ώρα. (Αν και ο "στα τέσσερα" Πάνος Καμμένος έζησε στο πετσί του – όχι και τόσο λεπτό πετσί του – τι μπορεί να σημάνει βία αληθινή, vis compulsiva, όταν ο κόσμος που πάσχισες να κάνεις όχλο στραφεί εναντίον σου).

Η Ζωή, ένα συμβόλισε. Πώς μπορεί να γεννηθεί ανάμεσά μας, μέσα σε ένα κλίμα δήθεν παιδικής καθαρότητας, ό,τι το πιο απεχθές: γιατί η άτακτη χρεοκοπία, το υπερήφανο Grexit που ευαγγελίζονται οχι-και-τόσο-λίγα απο τα παιδιά που, χαρωπά, ξενυχτούσαν στην Βουλή των Ελλήνων, είναι αληθινά απεχθές ενδεχόμενο – προσοχή! – για τους πραγματικούς ανθρώπους. ΟΧΙ για τους νομενκλατουρίστες των εξουσιών.

Γι αυτό, μόνη διέξοδος οι εκλογές. Οι ριψοκίνδυνες εκλογές. Οι ολισθηρές εκλογές. Οι εκλογές, όμως, που θα δώσουν στον καθένα απο εμάς την ευθύνη. Την τελική ευθύνη: τι θέλουμε,τι δεν θέλουμε· ποιον/ποιαν θέλουμε, ποιον/ποιαν δεν θέλουμε. Με ποιους/ποιες θα ρισκάρουμε απο δώ και πέρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News