Το άκουγα πριν λίγο από το ραδιόφωνο. Φωνάρα ο Δημήτρης Μητροπάνος. Όσο για το άσμα; Στάζει εθνική περηφάνια. Ό,τι πρέπει για μια ζεϊμπεκιά τις θολωμένες ώρες, χειροκροτήματα πάνω σε σωρό από σπασμένα πιάτα. Και τι φαντασίωση! Στην πίστα του πλανήτη (από την εποχή του big bang μας έχει βάλει στόχο ο άτιμος) να βγαίνει αυτό το ασίκικο κι αγέρωχο. Το θόλωμα φέρνει εθνικές ονειρώξεις, αλλά μερικές φορές οδηγεί και σε παραζαλισμένες κινήσεις. Μπορεί, αίφνης, ένα ανήλικο παιδάκι (έτσι ακριβώς μας περιέγραψαν οι Financial Times) να προσπαθεί να μιμηθεί το βαρύ και ασήκωτο. Αν δεν βάλεις τις φωνές μην πέσει στα σπασμένα και τρέχουμε, θα χαμογελάσεις έτσι που προσπαθεί μάταια να συντονίσει χεριά, πόδια σε ακατάσχετες γυροβολιές.

Με τα εθνικά θέματα, βέβαια, δεν παίζουμε ούτε ονειρευόμαστε. Αντιθέτως, η τάση και η ανάγκη μας είναι να συσπειρωνόμαστε. H νέα κυβέρνηση έχει τη λαϊκή έγκριση και αποδοχή για ένα νέο δόγμα πολυδιάστατης και πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής με ρητή, ωστόσο. προϋπόθεση την παραμονή στην Ευρώπη και τη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Δεν είναι εύκολη η σχέση αυτή. Τίποτα δεν είναι εύκολο, εδώ που τα λέμε, σε μια απεγνωσμένη Ελλάδα με μεγάλα αποθέματα αγανάκτησης κατά των δανειστών, αλλά και βαθύτερη αίσθηση από την άλλη ότι αυτοί είναι οι σύμμαχοί μας, αυτοί στο τέλος-τέλος μας δανείζουν. Με λάθος ή σωστό τρόπο. Δεν αξιολογούμε πάντως την ελληνική διπλωματία σε λίγες αράδες. Με τη ματιά ωστόσο του απλού και με απορίες πολίτη, δεν μπορεί να μην καταγράψει κανείς ανησυχητικά περιστατικά.

Τελευταίο, η υπόθεση Ξηρού. Ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών ετοιμάζεται για το πιο σημαντικό του ταξίδι (συνάντηση με Τζον Κερι) στην Ουάσιγκτον. Δεν πάμε εκεί για τσαμπουκάδες αλλά με προσδοκίες ότι θα βρούμε τον πιο ισχυρό σύμμαχο για την παραμονή μας στην ευρωζώνη. Και πριν ο κ. Κοτζιάς προσγειωθεί στην αμερικανική πρωτεύουσα, τους ρίχνουμε μια κλωτσιά στο καλάμι. Νομοθετείται η απελευθέρωσή του (ανεξάρτητα αν είναι σωστό η όχι), με την αίσθηση ότι η κυβέρνηση υποχωρεί στον εκβιασμό μιας ομαδούλας εξαχρειωμένων στην πρυτανεία, των απεργών πείνας «πυρήνων της φωτιάς» στις φυλακές Κορυδαλλού και μια διάταξη, που  μοιάζει (τουλάχιστον) «φωτογραφική». Γνωρίζαμε την ευαισθησία (ή και έμμονή) των Αμερικανών για το θέμα. Ο Ξηρός άλλωστε έχει δολοφονήσει Αμερικανό πολίτη. Η πρώτη διαρροή από το Μαξίμου μετά την οργισμένη αντίδραση του Αμερικανού πρέσβη είναι ότι «η κυβέρνηση δεν εκβιάζεται». Μια μέρα περηφάνιας, γιατί την επομένη καλούμε ασθμαίνοντας τον ίδιο πρέσβη για να δώσουμε εξηγήσεις. Αν δεν το κάναμε από άγνοια (ασυγχώρητο), ποιο το νόημα; Δεν έχουμε να δώσουμε λόγο σε κανέναν; Τότε γιατί εκλιπαρούμε την υποστήριξή τους;

Το ίδιο διάστημα περίπου, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας με δηλώσεις του σε ρωσικές εφημερίδες εμφανίζεται βασιλικότερος του Βλαντιμίρ. Πλέκει το εγκώμιο της Ρωσίας για το ουκρανικό, χαρακτηρίζει «φασιστική» την κυβέρνηση στο Κίεβο (ξαναπατάει δηλαδή τον κάλο της Δύσης, Αμερικής και Γερμανίας), θυμίζοντας τον βάτραχο στον βάλτο. Την ώρα που τσακώνονται τα βουβάλια δεν βάζει γλώσσα μέσα του και μάλιστα στη λάθος μεριά. 

Γενικότερα, υπάρχει ένα σοβαρό θέμα με τον κ. Καμμένο στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Μπλέκει στην καυτή ζώνη της σύγκρουσης Ρωσίας-Δύσης, απειλεί για τζιχαντιστές, ή συζητά στο Κάιρο για την ΑΟΖ. Δεν θυμάμαι υπουργό Εθνικής Άμυνας να λειτουργεί ως παράλληλος υπουργός Εξωτερικών στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Δεν γνωρίζω υπουργό Εθνικής Άμυνας στη δυτική συμμαχία που να το κάνει. Έχετε ακούσει ποτέ την Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν να παρεμβαίνει σε θέματα διπλωματίας; Δεν είναι τυχαία η Γερμανίδα, προαλείφεται για τη θέση της Μέρκελ. Είδαμε ποτέ τον Άστον Κάρτερ των Ηνωμένων Πολιτειών, που στο κάτω-κάτω της γραφής είναι επικεφαλής της πιο ισχυρής στρατιωτικής δύναμης; Συνταγματικά ο ρόλος του είναι η διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Δεν ασκεί εξωτερική πολιτική. Το ακόμη χειρότερο; Ο κ. Καμμένος παραμένει επικεφαλής των ΑΝΕΛ, μιας ακροδεξιάς ομάδας δηλαδή, στη συγκυβέρνηση. Και μόνο η παρουσία του προκαλεί. Αν η διπλωματία είναι πολυεπίπεδη μάχη για την απόκτηση στρατηγικών πλεονεκτημάτων στη διεθνή κονίστρα, είναι ήδη βάρος και μειονέκτημα πριν ανοίξει το στόμα του. Κι αυτός δεν το κλείνει καν.

Μήπως είναι η ώρα να αναρωτηθούμε σοβαρά πόσο έχουμε πληρώσει τον κ. Καμμένο στις σχέσεις με τους συμμάχους πέραν και δώθε του Ατλαντικού; Και να δώσουμε επιτέλους στην ελληνική διπλωματία ομπρέλα για να αποφύγουμε επικίνδυνους… «ψεκασμούς»; 

Όσο για το ζεϊμπέκικο που λέγαμε; Προϋπόθεση είναι ο συντονισμός και η αρμονία, τα όπου να 'ναι πατήματα φέρνουν κουτρουβάλα. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News