To χιούμορ είναι αφροδιασιακό. Το καταλάβαμε σχετικά νωρίς εμείς τα αγοράκια και σταματήσαμε να κάνουμε ποδήλατο χωρίς χέρια ή να παίζουμε μπουνιές στο προαύλιο για να γοητέψουμε τα κορίτσια. Για πολλούς ήταν ίσως ο μοναδικός τρόπος να τραβήξουμε το θηλυκό, έχοντας τροχίσει επιδέξια, στο βαθμό που μπορούσαμε, αυτό το “όπλο των φτωχών” δεν θα πω και άσχημων- για να διεκδικούμε κάθε φορά τις όποιες πιθανότητές μας…

Όλοι θέλουμε τέτοιους τύπους στην παρέα μας. Και όλοι θέλουμε και γυναίκες στην ζωή μας που να μας κάνουν να γελάμε. Αλλά, κακά τα ψέμματα, εκείνοι που έχουν περισσότερο ανάγκη να τους αναγνωριστεί αυτή η δεινότητα, είμαστε οι άντρες. Για να περνιόμαστε ευχάριστοι, άνετοι και κυρίως έξυπνοι. Όχι πως δεν κάνουμε αστεία και δεν λιώνουμε στο γέλιο όταν είμαστε μόνοι μας, αντροπαρέες και κουτσοπίνουμε ή βλέπουμε μπάλα. Όμως το δημόσιο χιούμορ, εκείνο που αλλού κοιτάς και αλλού απευθύνεσαι και στοχεύεις, το χιούμορ παρουσία καινούργιων, άγνωστων κοριτσιών, έχει μια διαφορετική αγωνία. Άν ήταν φωνή θα είχε τρέμουλο, αν ήταν σώμα θα είχε πεταλούδες στο στομάχι. Ζυγίζεσαι, ρισκάρεις, διεκδικείς, φλερτάρεις.

Μέχρι εδώ νομίζω πως συμφωνούμε όλοι. Όπως επίσης θα συμφωνήσουμε πως ποτέ άλλοτε στον κοινοβουλευτικό μας βίο δεν είχαμε τόσους χιουμορίστες αρχηγούς, εκπροσώπους, βουλευτές. Έχουν βέβαια καταγραφεί επικές ατάκες κατά καιρούς, από το βήμα της Βουλής, όμως έχει αρχίσει να παίρνει διαστάσεις επιδημίας. Στις πέντε φράσεις η μία θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι ατάκα. Το περισσότερο χειροκρότημα ο Πρωθυπουργός το δέχτηκε προχτές όταν παρομοίασε τις οικονομικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ με Λίστα Γάμου. Έδειξε μάλιστα πως γνώριζε πόσο καλό χαρτί είχε, και έκανε την απαραίτητη παύση για να αφήσει χρόνο στο χειροκρότημα να ξεσπάσει ελεύθερο και να ξεχυθεί σε όλα τα ελληνικά σπίτια μέσα από τις οθόνες.

Και ο Τσίπρας και ο Βενιζέλος, ακόμη και η καημένη η Αλέκα έχει αρχίσει να διεκδικεί τη θέση της σε αυτό το stand up comedy.

Δεν θα “λαϊκίσω” λέγοντας πως δεν μπορείς να κάνεις πλακίτσα όταν απευθύνεσαι σε έναν λαό στα όριά του. Όχι. Το χιούμορ είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Εκείνο όμως που πραγματικά μου διαφεύγει στην προκειμένη περίπτωση είναι το φλερτ, το αντικείμενο του πόθου, το sex-άκι που μπορεί να προκύψει ρε παιδί μου. Με λίγα λόγια μου διαφεύγει ο λόγος που επιστρατεύει τόσο συχνά ένας Πρωθυπουργός αυτό το απάλευτο αφροδιασιακό. Δεν βλέπω δηλαδή το κρεβάτι στο βάθος… Δεν με έχει ξαναφλερτάρει Πρωθυπουργός και ομολογώ πως νιώθω κάπως αμήχανα.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News