Το πρωί της Παρασκευής (26/06) μετά τη νέα συνάντηση με Άνγκελα Μέρκελ και Φρανσουά Ολάντ, πληροφορηθήκαμε από το Μέγαρο Μαξίμου ένα «πικρό παράπονο» του Αλέξη Τσίπρα προς τους συνομιλητές του. «Επιτέλους, δεν μπορώ να κατανοήσω την εμμονή σας σε τόσο σκληρά μέτρα». Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους είναι ένα δίκαιο παράπονο, αφού λίγο πριν η Αθήνα, δεσμεύτηκε σε ένα σκληρό, επώδυνο πακέτο των 8,2 δισ., έκανε πίσω στον ΦΠΑ, δέχθηκε φόρους, άνοιξε το ασφαλιστικό, αποδέχτηκε ακόμη και αλλαγές στην ηλεκτρική ενέργεια, είπε "ναι" σε ιδιωτικοποιήσεις, υποσχέθηκε ευρύτατες μεταρρυθμίσεις – αδιανόητες για τον ΣΥΡΙΖΑ υποχωρήσεις, με λίγα λόγια. Μια άνευ ορών παράδοση, λευκή πετσέτα στο ρινγκ, που όμως δεν τους έφτανε, ζητάνε κι άλλα…

Όσο πάντως κι αν δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε, εξηγήσεις υπάρχουν. Ο κ. Τσίπρας σε αυτή τη συνάντηση έμοιαζε με τον γνωστό «τζαναμπέτη», ο οποίος αφού σήκωσε πυκνό σύννεφο γύρω του μετά παραπονιόταν επειδή δεν μπορούσε να δει. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα για την Ελλάδα σήμερα, που θα τη βρούμε μπροστά μας ακόμη και αν φτάσουμε σε συμφωνία στο αποψινό Γιούρογκρουπ.

Γράφαμε, εδώ στο Protagon, μεταφέροντας πληροφορίες και αναλύσεις από τις πιο έγκυρες ξένες εφημερίδες, ότι όσο η ελληνική κυβέρνηση έσπρωχνε τη συμφωνία κοντά στις ισπανικές εκλογές δεν θα υπήρχε πολιτικό έλεος για τον κ. Τσίπρα. Ο φόβος ενός Grexit μοιάζει αστείος μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί η Ισπανία. Αυτό ζούμε σήμερα. Πιθανότατα θα συμφωνήσουμε σε μια τρίμηνη παράταση για να διαπραγματευτούμε νέο δανεισμό και διευθετήσεις στο ελληνικό χρέος παραμονές του εκλογικού ισπανικού εμβατηρίου. Ε, δεν θα είναι εύκολο… Βασικός κανόνας πολιτικής είναι να προβλέπεις τον κατάλληλο χρόνο και να ξεχωρίζεις κάθε στιγμή το μείζον από το έλασσον πριν κάνεις την αποφασιστική κίνηση ή αρχίσεις τη… «θεωρία των παιγνίων»…

Δεν είναι ο μόνος λόγος για το προαναφερθέν… «πολιτικό έλεος»… Την προηγούμενη ημέρα (Πέμπτη) στην πενταμερή των Βρυξελλών έγινε γνωστό ένα άλλο «παράπονο», αυτό του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ προς τον Έλληνα πρωθυπουργό… Ο πρόεδρος της Κομισιόν κατηγόρησε τον κ. Τσίπρα ότι δεν τολμά να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό και επιχειρεί συστηματικά να καλλιεργήσει μέτωπο προς τους πιστωτές από τους οποίους ζητά δανεικά για να σωθεί η χώρα του. Αναζήτηση ωστόσο μιας «έντιμης» και «κοινά επωφελούς συμφωνίας» ανάμεσα στο θύμα και τους «ωμούς εκβιαστές», τους «στυγνούς εκπρόσωπους μεγάλων συμφερόντων», δεν μπορεί να προκύψει. Πίσω μάλιστα από αυτή τη διαπίστωση ας αντικρίσουμε την ωμή πραγματικότητα. Όλη η κίνηση της κυβέρνησης, προεκλογικά και μετεκλογικά, άφηνε πίσω της ίζημα αντιγερμανικής υστερίας, ευρωφοβικότητας και μίσους. Το μόνιμο ερώτημα στις εκτιμήσεις αξιωματούχων και αναλυτών για τον τρόπο διαπραγμάτευσης ήταν αν πράγματι θέλει συμφωνία ή οδηγεί τα πράγματα σε αδιέξοδο προσπαθώντας να μεταθέσει σε αυτούς τις ευθύνες της χρεοκοπίας.

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση», έγραψε πρόσφατα ο κ. Κώστας Σημίτης, «δεν είναι μια λέσχη που έχουν λόγο μόνο οι εκλεκτοί. Ως κοινό εγχείρημα προϋποθέτει την αμοιβαία αλληλεγγύη και την αμοιβαία συμβολή. Όταν ζητάμε την αλληλεγγύη για την ανόρθωση της οικονομίας μας πρέπει να συμμετέχουμε επίσης δημιουργικά με ρεαλιστική άποψη στην κοινή προσπάθεια. Επειδή αυτό δεν συμβαίνει μας θεωρούν περιθωριακούς». Όπως κι αν αντιμετωπίζουμε τον πρώην πρωθυπουργό αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, που υποτιμήσαμε, λοιδορήσαμε και θα πληρώσουμε. Η Ελλάδα σε αυτή την «κοινή προσπάθεια» λειτουργούσε (και λειτουργεί) ως απειλή και όχι ως μέτοχος, εταίρος, συνοδοιπόρος τέλος πάντων. 

Άλλωστε και αυτή την ώρα πίσω από τη διαπραγματευτική ομάδα υπάρχει μια κυβέρνηση, με τις πιο ευροφοβικές και εθνολαϊκές δυνάμεις στους κόλπους της. Υποσχόμαστε μεταρρυθμίσεις με την πιο αντιμεταρρυθμιστική εκδοχή διακυβέρνησης. Δεν είμαστε πειστικοί. Για τούτο άλλωστε χάσαμε τόσους πολλούς φίλους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Ενδεχομένως όλα αυτά να μην είναι τα πλέον σημαντικά, αλλά δεν μπορεί κανείς να υποτιμά την ατμόσφαιρα και την πολιτική διαχείριση μιας διαπραγμάτευσης ή συμφωνίας αν, επιτέλους, μας προκύψει Σαββατιάτικα.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός μοιάζει με Καφκικό ήρωα έτσι που περιφέρεται στον… «Πύργο» των Βρυξελλών και «κάθε ώρα, που πέρναγε ένιωθε τον κόσμο του να μικραίνει». Σεργιάνισε αγέρωχα «κοιτάζοντας τον ουρανό» σαν τον γεωμέτρη «κύριο Κ.», που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπλέχτηκε σε αδυσώπητους μηχανισμούς και βρέθηκε υποταγμένος. Αυτό που χρειαζόμαστε πάντως σήμερα είναι έναν ηγέτη ο οποίος να κοιτάζει το πάτωμα, να βαδίζει προσεκτικά, σταθερά και με έναν στόχο: Πώς θα ξαναγινούμε κομμάτι της κοινής ευρωπαϊκής προσπάθειας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News