Ο Πλάτωνας αναφέρεται σε δύο τύπους πολιτικών. Στον βοσκό και στον υφαντή. Ο ένας, προστατεύει τα πρόβατα, όχι από αγάπη, αλλά για να τους πάρει το μαλλί, το κρέας και το γάλα. Ο υφαντής, όμως, βρίσκει επιδέξια τα καλύτερα νήματα, για να φτιάξει το χαλί της ευνομούμενης Πολιτείας!

Προφανώς, δεν περιμέναμε τον ΣΥΡΙΖΑ για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Όμως, από το 2010 που η χώρα βρέθηκε μπροστά στον «καθρέφτη», είναι σχεδόν οδυνηρός ο δεύτερος, μετά τον Σαμαρά, εξευτελισμός του ελληνικού «λαού».

Δύσκολη, πάντως, η συνύπαρξη. Σαν να μας έχουν κλείσει σε ένα εσωτερικό προαύλιο μαζί με «νήπια», που απλώνουν τα χέρια για καραμέλες, τραγουδάκια και πολύχρωμες σερμπαντίνες. Και είναι πάντα πειθήνια, ενθουσιώδη και βουλιμικά. Διψούν για εικόνες, χρώματα, άλματα λογικής και υπερκόσμιες αφηγήσεις. Όπως όλα τα παιδιά άλλωστε….

Eίναι ο «σοφός λαός», που σε όλες τις πολιτικές περιόδους έχει ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό. Την αποποίηση της ευθύνης. Και γι' αυτό, πλέον, δεν τολμάει να του τη ζητήσει κανείς. Κι όπως είναι φυσικό, οι έννοιες χάνουν την αξία τους, μέσα στη δίνη της παραποίησης  των νοημάτων. Λέμε «λαός» και χαίρονται όλοι. Λέμε «κοινωνία των πολιτών» και νομίζουν ότι κάνουμε διάλεξη για ειδικούς. Λέμε συνθήματα και όλοι χειροκροτούν. Κάνουμε επαγωγές και οι περισσότεροι χασμουριούνται.

Δεν γίνεται, όμως, έτσι. Ο «λαός», που δεν είναι παρά το «πλήθος» με κοινές πολιτιστικές καταβολές, αδυνατεί να συνομιλήσει πολιτικά με τις εξουσίες. Απλά αφήνεται στη γοητεία  τους. Επιτρέπει τις αλλεπάλληλες «λογοτεχνικές» αφηγήσεις της πολιτικής και μιντιακής ελίτ, που δημιουργούν νέες πραγματικότητες χωρίς τη συμμετοχή του. Μόνο πελάτης. Όχι συμμέτοχος και, κυρίως, ποτέ συνένοχος!

Αυτή τη στιγμή, ο δημόσιος λόγος στην Ελλάδα παραπαίει μεταξύ θεατρικότητας και σουρεαλισμού. Όλοι έχουν επωμιστεί έναν ρόλο και μιλούν μέσα από το δικό τους σενάριο. Δεν υπάρχει πολιτική βάση. Μόνο πρόζα. Οι δημοσιογράφοι βγάζουν το ψωμί τους και πριν πέσουν για ύπνο, σκέφτονται σε πόσες ηλίθιες  επαναλήψεις συμμετείχαν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οι «ειδικοί» αναλύουν για την ευχαρίστηση της ρητορείας ή την προσωπική τους προβολή και οι πολιτικοί λένε το ένα ψέμα μετά το άλλο. Και ο «λαός» ανταλλάσσει ρητορικά «καπνογόνα» σε απέναντι, πάντα, κερκίδες…

Πόση σημασία έχει να τα αποδώσουμε όλα στον ΣΥΡΙΖΑ; Πράγματι, δεν έχει προηγούμενο αυτό που βιώνουμε. Δεν πρόκειται για πολιτικό αμοραλισμό αλλά για φαρσοκωμωδία. Για το ότι έχουμε γίνει ο περίγελος της Ευρώπης δεν μπορεί, όμως, να φταίει μόνο ένα κόμμα ή η προηγούμενη «παρεούλα» του Σαμαρά. Οι ξένοι αναρωτιούνται πώς μπορεί ο Τσίπρας να μιλάει έτσι και από κάτω να κρατούν το πηγούνι τους και να τον κοιτούν με σοβαρότητα. Απορούν πώς γίνεται αυτό το «πλήθος» να πιστεύει, ακόμα και σήμερα, ότι όλα είναι αποδεκτά στο όνομα της πολιτικής αξιοποίησης.

Πέρασαν εποχές και πολλά «μαγειρέματα» για να φτιαχτεί αυτό το πολύχρωμο «μείγμα» αφελών «υπηκόων». Τώρα, όμως, τι θα το κάνουμε; Πώς θα το μετακινήσουμε όταν δεν θέλουμε ποτέ να του πούμε μια κουβέντα, να του κάνουμε μια παρατήρηση, να το πειράξουμε και να στενοχωρηθεί.

Πάντως, επειδή δεν βλέπω πολλά περιθώρια νέου φιάσκου, ίσως ήρθε η ώρα ο παραμυθάς με το ξεκαρδιστικό χαμόγελο να τους  πει την αλήθεια. Να  ομολογήσει  ότι δεν περίμενε ότι είναι τόσο «κακοί» οι Ευρωπαίοι! Τόσο ανάλγητοι με τους ανθρώπους και ειδικά με τους Έλληνες. Κι όπως ο καλός γονιός εξηγεί στο παιδί του τη σκληρή πραγματικότητα, να μιλήσει ανοιχτά στον «περήφανο λαό» και να του κρατήσει το χέρι στην ενηλικίωσή του.

Έχει μεγάλη ευκαιρία ο Τσίπρας να βρει πολλούς συμπαραστάτες σ' αυτό. Τώρα που δεν υπάρχει πια αριστερά και δεξιά, παρά μόνο Ευρωπαίοι και «Αυτονομιστές». Κι επειδή, όσο πληθαίνουν τα δύσκολα και οι «πατριώτες» θα περιορίζονται, είναι καιρός να σεβαστεί επιτέλους τις πάντα προδομένες μάζες και να τους δώσει τη δυνατότητα να εκτεθούν ως αξιοπρεπείς υπεύθυνοι πολίτες και όχι κρυμμένα ανθρωπάκια, στα λαϊκά νεφελώματα των ακαθόριστων εννοιών του.

Έρχονται δύσκολοι μήνες. Μόνο με αληθινή αξιοπρέπεια στην επικοινωνία θα ξεπεραστούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News