Ας υποθέσουμε ότι η κρίση του λαού θα κριθεί απαραίτητη. Ας θεωρήσουμε ότι πολύ γρήγορα, ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του θα χρειαστεί μία ακόμα γερή δόση «λαϊκής εντολής».

Τι να κάνουμε; Από ανάγκη, θα ζητήσουμε  άλλο ένα βροντερό «παρών» από  το «λαϊκό κίνημα», μπας και μπορέσουν να αντιληφθούν οι δανειστές μας ότι δεν παίζουμε με τις διεκδικήσεις μας. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι ενώ εμείς έχουμε μια μακραίωνη παράδοση δημοκρατίας (εμφύλιους, αγώνες συνδικαλιστών για το παντεσπάνι τους, απεργίες υπαλλήλων ΔΕΚΟ για διπλασιασμό των μισθών τους, θρυλική αριστερή ιστορία κ.λπ.), οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών δεν μπορούν να κατανοήσουν το ίδιο, τις αξίες των κοινωνικών απαιτήσεων.

Το ζήτημα, βέβαια, είναι ποιο ερώτημα θα θέσουμε στον προεκλογικό αγώνα των κομμάτων που θα διεκδικήσουν την είσοδό τους στην «επαναστατική» πλέον Βουλή. Ποιο θα είναι το δίλημμα που θα απασχολήσει τους ψηφοφόρους;

Δυσκολεύομαι να το βρω. Να φωνάξουμε όλοι μαζί «δώστε μας λεφτά εδώ και τώρα αλλιώς θα τρελαθούμε από θυμό»; Να εγκρίνουμε την επιστροφή στη δραχμή; Να ζητήσουμε από την Ε.Ε να εκλέξει πρώτο Πρόεδρο της Ευρώπης τον Αλέξη για να αλλάξει τα πάντα; Ή μήπως να  θεσμοθετηθεί βραβείο  «λαϊκής εντολής» που θα διαγράφει δημόσιο χρέος σε όποια χώρα οι πολίτες ψηφίζουν ένα κόμμα με πάνω από 45%; 

Όπως και να ΄χει, ας κάνουμε εκλογές για να μετρήσουμε δυνάμεις. Καλοκαιράκι είναι, θα πάμε και στα χωριά μας. Λεφτά όμως έχουμε να κάνουμε εκλογές; Μέχρι τέλους του μήνα, θα βρούμε 45 εκατομμύρια να στήσουμε κάλπες; Εκτός βέβαια κι αν φωνάξουμε χορηγούς από BRICS και το σώσουμε. Ή απευθείας από τα μυστικά ταμεία του Πούτιν που τα έχει σφραγισμένα, περιμένοντας πάντα την προαιώνια ευκαιρία για έξοδο στο Αιγαίο!

Κρίσιμη, λοιπόν, η αυριανή μέρα που θα γυρίσει ο Αλέξης από Βρυξέλλες. Ποιος ξέρει τι θα κουβαλάει στις βαλίτσες του. Το σίγουρο όμως είναι πως στις επόμενες εβδομάδες, η Βουλή πρέπει να πάρει αποφάσεις. Αποφάσεις με λεφτά βέβαια και όχι με συνθήματα. Και τότε θα ξέρουμε αν θα πάμε ή όχι σε εκλογές.

Πέρα όμως από τα οποιαδήποτε σενάρια, υπάρχει μια βεβαιότητα: Εκλογές με ανοιχτές τράπεζες και ΑΤΜ δεν πρόκειται να γίνουν. Δημοκρατικές  συνθήκες προσφυγής στις κάλπες είναι αδύνατον να έχουμε, με το βαρύ φορτίο της διεθνούς απομόνωσης  στους ώμους της  κοινωνίας. Ήδη, κάθε μέρα που περνάει συσσωρεύει, με γεωμετρική πρόοδο, ανασφάλεια και απόγνωση σε μεγάλα κομμάτια της κοινής γνώμης. Άσε που είναι αμφίβολο ότι θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις στο τέλος Ιουνίου, σε περίπτωση που δοθούν κανονικά οι δόσεις στο ΔΝΤ.

Οπότε, όσο και να το παίζουμε αισιόδοξοι, η γύφτικη μαγκιά και το νταηλίκι, θα χαθεί από τη μια μέρα στην άλλη. Τόσο εύκολα θα καταρρεύσει η  αντικομφορμιστική «επανάσταση» της αντιμνημονιακής παντιέρας.

Δεν ξέρω πραγματικά, μέχρι πού θέλει το πολιτικό σύστημα να φτάσει τη δοκιμασία των Ελλήνων. Δεν ξέρω, επίσης, πόση διάρκεια ακόμα μπορεί να έχει η αμοιβαία απόσβεση του κινδύνου από την ανέξοδη φλυαρία των συνθημάτων και τη σταθερότητα που προσέφεραν έως τώρα οι Βρυξέλλες. Γιατί έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος θα ξυπνήσει απότομα ένα από τα πρωινά αυτού του καλοκαιριού και θα κληθεί να αποφασίσει άσπρο ή μαύρο! Όχι γαλάζιο ή κόκκινο.

Αν και δεν πιστεύω πως ο Τσίπρας διακατέχεται από αυτοκτονικό ιδεώδες να κάνει εκλογές, επαναλαμβάνω το ερώτημα: Λεφτά για εκλογές έχουμε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News